Ik had het niet gezien maar toen twee trouwe blogvolgers zich afvroegen wat ik er van zou vinden… kon ik het niet laten. Programma Gemist is tegenwoordig een uitkomst.
Een Amerikaanse traditie, zoals Correspondent dinner, vernederlandsen, is een linke actie. Onze premier die zichzelf, partijgenoten of ander politici maar vooral ook de pers, scherp en humorvol toespreekt. Was het leuk? Als je al die dijenklappende journalisten mag geloven, blijkbaar wel. Rutte was niet slecht maar ik kreeg toch vooral het gevoel van de Premier Doet Een Sketch. Mensen die mij kennen weten hoe ik dat haat: sketch. Tenminste als het door mensen wordt uitgevoerd die niet kunnen sketchen. En zeker het nagespeelde telefoongesprek met de Duitse bondskanselier, was toch wat kneuterig. Ik stel me zo voor hoe Rutte dit geoefend heeft met anderen en dat zij hen dan wezen op zijn mimiek.
Maar goed, hij doet het toch maar. Het is niet eens Rutte die ik middelmatig vond maar het klapvee dat aan tafeltjes geamuseerd zat te zijn. Ik zag één dame onbewogen luisteren en dat kwam nog het meest oprecht over. Een journalist zei later bij Jinek dat hij niet geweest was omdat het ongemakkelijk voelde. Ik begrijp dat goed.
Ik miste de uitsmijter die alles goed had kunnen maken. Waar iedereen het wel eens over heeft. ‘Met wie doet Rutte het?’ Of: “hij heeft geen visie en ook geen seksdrive’. Feit is wel dat hij het allemaal heel goed verborgen weet te houden en dan heb je of goede vrienden of inderdaad geen seksleven. Ik vind het allemaal goed. Maar daar had ik graag goede tekstschrijvers op los horen gaan. Opmerkingen als ‘In deze zaal zitten mensen die wel beter weten’. ‘Er zijn journalisten die wel hun mond dichthouden’. Dan was men gaan rondkijken.
En zag je Neelie Kroes. Als enthousiaste ouderling, moederlijk bijna, stond ze op om Rutte een ovationeel applaus te geven. Dat kan in je eentje.
Daar moest ik nu om lachen.