De verhalen over het coronavirus worden steeds onheilspellender. Zoveel doden, zoveel besmettingen. Maar nog ver van ons huis dus waar maken we ons druk over?
In de Wereld Draait Door zijn Journalist Pete Wu, activist Sioejeng Tsao en student Rui Jun Luong te gast. Chinese Nederlanders die zich onveilig voelen. Het Coronavirus legt meer bloot dan onze kwetsbaarheid. En ik vraag me weer voor de zoveelste keer af, hoe het komt dat we zo bekrompen zijn geworden.
Hoe haal je het in je hoofd om opmerkingen te maken als een Chinees meisje de bus instapt. Dat je niet naast haar wilt zitten of staan. Dat je bang bent dat haar hoestje jou ziek maakt. Hoe haal je het in je hoofd om als dj een lollige Corona-carnavalslied te draaien. Waarom geen kanker-carnavalskraker of gaat dat dan te ver voor ‘ons’?
Je denkt dat je alles al een keer gezien of gehoord hebt en toch gebeurt er dan weer iets waarvan je denkt ‘hoe bestaat het dat we zo dom, kortzichtig en kwaadaardig kunnen zijn’. Ons discriminatievirus is ook niet te behandelen lijkt het. Als een kleine sluipmoordenaar steekt het overal zijn kop op. En, afhankelijk van het ondewerp, wordt elke keer een nieuwe bevolkingsgroep besmet met onze haat.
Klein land, klein volk
Soms ben ik blij verrast door wat wij als klein land kunnen bereiken. ‘In Nederland kan alles’, maakte mij vroeger trots. Maar in Nederland kan inderdaad alles en daar moeten we toch een keer mee stoppen? Wanneer zijn we zelf zo klein geworden? Zo gewend om alles te hebben en te krijgen dat we niet in staat zijn om met een open mind om ons heen te kijken. Bang dat er iets van ons wordt afgenomen. We hebben de mond vol over ‘onze cultuur’.
Inderdaad iets om trots op te zijn.
1 reactie
Dan schaam ik me!