COLUMN: Verstrooiing en televisie

Als je ‘verstrooiing’ opzoekt in het woordenboek, krijg je, naast de droevige vorm van (as)verstrooiing, de volgende synoniemen: aardigheid, amusement, blijdschap, divertissement, gein, jolijt. Dat televisie het medium blijkt om dit te bewerkstelligen lijkt mij juist.

Nu hebben woorden als aardigheid en jolijt, laat staan ‘gein’ niet voor iedereen dezelfde betekenis. Voor sommigen is het geinig om bushokjes kapot te slaan of een meisje te verkrachten. Voor anderen is gein een avondje Frans Bauer. De televisieproducers hebben het hier moeilijk mee. Hoe geef je inhoud aan verstrooiing als iedereen daar zo’n andere betekenis aan geeft?

Gisteravond vraag ik Vriendin: ‘komt er nog wat’. Komt er nog wat? Vriendin weet wat ik bedoel en ook wat ik bedoel met ‘wat’. ‘Wat’ is dat wat wij leuk, interessant, boeiend, amusant vinden. Vriendin noemt op: Sterren op het doek, Puberruil, Je zal het maar heben, Pownews, Cash op zolder, uitstel van executie, mijn huis vol dieren, Barbies baby, Zon, zuipen en ziekenhuis’.

Zomaar een gemiddeld avondje televisie op de Nederlandse buis. En ik zeg: ‘Filmpje kijken?”
Dat doen we niet. We blijven kijken. Naar bijvoorbeeld een huis vol dieren. Het is ontluisterend te zien hoe een vrouw haar huis, haar leven opoffert om voor dieren een goed huis te bieden. Ze slaapt zelf op de bank, tussen de honden in, waar ze met haar astmatische kwaal naar adem hapt en jeukend vlooien verwijdert van haar lijf en uit haar haren. De vrouw wordt geholpen door wijze mensen die haar vertellen dat het niet gezond is zo te leven. Eind goed al goed? Dat weten we niet. Ze zal nog maanden begeleidt worden, zegt de presentator.

Inmiddels is er weer bijna een avond voorbij aan onzinnigheid. Ik doe het allemaal zelf, blijven hangen waar ik niet wil blijven hangen. Onbenullige televisie over een baby van een Haagse Barby, dat is lachen…

Bij Pauw en Witteman wordt weer gesproken over Haren. Niets nieuws gehoord.
Wij hebben de beschikking over zo ontzettend veel zenders dat de hoeveelheid mij het bijna onmogelijk maakt om te kiezen. Onmogelijk is niet het goede woord. Het verpulvert de zin in ergens voor kiezen. Er is te veel.

Te veel van iets maakt onverschillig. Dat is niet alleen met televisieprogramma’s zo maar ook met geld, tijd, mogelijkheden, kansen, uitwijkmogelijkheden en regels.

Ik wil niet onverschillig leven. Ik weet niet of het woord bestaat: verschillig.
Maar ik wil het wel worden. Verschillig. Dat maakt pas verschil!