Op mijn werk kunnen we bloggen. Gisteren schreef een collega een mooie blog over Allerzielen, het feest van alle zielen. Hij schreef over de collega’s van wie hij afscheid heeft moeten nemen in de jaren dat hij werkzaam is.
Door zijn blog moest ik ook ineens denken aan de collega’s die zijn overleden. Sommigen heel dichtbij, anderen verder af maar altijd zo dichtbij omdat het collega’s zijn. Collega’s met wie je nog gelachen hebt, gepraat, koffie gedronken.
Een berichtje lezen op intranet van iemand die je kent en die er ineens niet meer is. Ongeloof, verbijstering. Stil worden achter je bureau.
De collega met wie je samenwerkte. Waar je afscheid van neemt temidden van alle mensen met wie hij werkte. Verdriet delen met elkaar. Troosten. Samen werken gaat verder dan samenwerken.
Collega’s die iemand verliezen die voor hen heel dierbaar is, partner, ouders, kinderen, broers of zussen. Wat delen we ongemerkt niet met elkaar? Eigenlijk zou er een dag moeten zijn waarop we collega’s herdenken. Een dag waarop we samen herinneringen ophalen aan mooie momenten maar ook aan momenten dat je die ene collega wel achter het behang kon plakken. Alle verhalen zijn de moeite waard. De waan van de dag maakt dat we soms weer verder gaan alsof er niets gebeurd is. Maar we weten beter. Gewoon even stil zijn soms en met zachte vingers tikken.