Het klinkt hopeloos ouderwets en misschien is het dat ook wel. Cocoonen. In de jaren negentig een begrip om aan te geven hoe iedereen zich terug trok in eigen huizen en gezelligheid. Warmte, knusheid, een kring van samen. En toch is dat het woord dat ik wil gebruiken om aan te geven hoe ik me voel en hoe ik geniet.
Serious Request op de televisie, dansende mensen, lekkere muziek, mooie momenten. Met Vriendin shoppen, lunchen, witte wijn, een kerstkoor zingt liedjes en het klinkt best aardig eigenlijk. Een kaarsje aan, de lichten dempen en gewoon weer eens samen zijn, praten, genieten. Er ligt een hondje lief te slapen op haar rode kussen en als ze slaapt is ze zo lief. Soms ook als ze wakker is.
Een zee van vrije dagen voor me. Zo lijkt dat. Een zee van alles doen wat we willen, uitslapen en eindelijk al die kamers, kastjes en lades gaan ruimen. En ik weet dat we op 4 januari tegen elkaar zeggen, we hadden toch zoveel vrije dagen, waar zijn ze gebleven, wat hebben we gedaan? Waarschijnlijk zeggen we: genoten, van elkaar, familie, vrienden, vrede.
En dat laatste daar hoop ik op, daar reken ik op in deze dagen. En ik moet niet vergeten dat ik nog twee dagen wel moet werken. Dus een beetje erbij blijven is wel noodzakelijk maar het mag een tandje lager.