Gisteravond bleven Vriendin en ik hangen voor de televisie bij Claudia de Breij. Ook in het theater hebben we deze show gezien en waren toen onder de indruk. Nu opnieuw en dat gebeurt bij mij niet vaak. Een keer gezien, dan weet ik het wel. Wat ik me herinner van het echt aanwezig zijn bij haar show is hoe wij dan naar iemand kijken op het podium die daar ‘naakt’ staat. Hoe enorm kwetsbaar je bent om ineens in het voetlicht te staan voor een volle zaal als jezelf. Geen typetje, geen raar kostuum, dan kun je je nog verstoppen, geen grote bek en kwetsende grappen. Nee, gewoon jij, als vrouw.
Ik dacht toen: wat een lef is dat. Maar haar kwetsbaarheid zit niet enkel in hoe ze daar in haar eentje staat maar ook hoe zij denkt, praat, lacht, huilt en zingt. Ik moest dan ook moeite doen om een goede foto te vinden bij dit verhaal maar het vlindertje komt in de buurt. Teer en zacht maar ook sterk met eigen vleugels.
En hoe wij dan, als vrouwen in een zaal, kijken naar een vrouw. Dat we thuis amper onszelf durven te bekijken voor een spiegel, laat staan jezelf laten bekijken door heel veel vrouwen.
Zij geeft ons de kans om haar te zien. Ze verstopt zich niet, ze is er gewoon. Met heel veel talent. Na haar voorstelling ga ik rijker weg dan dat ik was en dat is een bijzondere gave. Ik kijk nu al uit naar haar oudejaarsconference.