CategorieBlogs

Een nieuwbouwhuis heeft vooral veel bouwvocht en bouwstof. Een ochtend rondwandelen door de woonkamer maakt zwarte schoenen grijs en Ami, onze dikbevachte hond ziet eruit alsof haar bontje met droogshampoo is behandeld.

Gisteren gingen we bewapend met stofzuiger naar ons appartement. De nutteloze wachttijd op allerlei werkmijnheren konden we goed gebruiken. Ik ben snipverkouden. Vriendin heeft liefdevol het virus op mij overgedragen. Maar op de een of andere manier werkt een verkoudheid niet fijn met fijnstof. Ik weet niet of er in het Guinness World Records het maximaal aantal niesen staat dat een mens binnen vijf minuten kan produceren… ik had gewonnen.

Meetmijnheer

De opmeetmijnheer is er. Mijn niesbuien maken het onmogelijk om met hem te communiceren zodat ik op alles ‘ja’ knik. Doe maar gewoon. Geen idee hoe het straks gaat worden. Even daarvoor is onze stofzuiger ontploft. Als we de zak verwijderen komt alle stof met dezelfde vaart weer terug de kamer en stofzuiger in. Waar hebben we ook weer die extra stofzuigerzakken? O ja, opslag. Vriendin koopt nieuwe waarna we met frisse tegenzin verdergaan.

4000 liter vocht en nog wat

Wist je dat een nieuwbouwhuis zo’n 4000 liter bouwvocht bevat wat er uit moet? Met mijn onophoudelijke niesbuien erbij schat ik het al snel op een duizend liter meer. De kriebels houden niet op. Water stroomt uit neus en ogen. Ik heb er genoeg van. ‘We gaan’ deel ik verbaasde Vriendin mee. Dit kan niet gezond zijn, denk ik als ik door het raam naar de werklui kijk die dagen achtereen in die lucht moeten werken. Ik google op ‘bouwstofzuigers’ en ja, die kan je gewoon huren.

Opstookprotocol

De opmeetmijnheer heeft mij ook nog het opstookprotocol meegegeven voor de vloerverwarming. ‘Lees het een paar keer, dan snap je het wel’. Ik lees het een paar keer en snap er niets van. We moeten iets doen met allerlei dingen, graadje erbij, graadje eraf, watertemperatuur hoger en lager, afkoelen en opwarmen en dat twee keer. Het opstookprotocol werkt vooral goed voor mijn slechte humeur.
Een dag later is het niesen nog niet opgehouden. Het bouwstof heb ik met mijn eigen fysieke stofzuiger opgesnoven en daar was die niet voor bedoeld. Geen idee hoeveel niesen afdoende blijken te zijn.

Een gewone mevrouw

En volstrekt niet feministisch en natuurlijk ook niet waar, maar soms denk ik was ik maar een gewone mevrouw geweest, getrouwd met een gewone mijnheer die handig is en technisch, die boilers begrijpt, leidinkjes verlegt, die geen instructies hoeft te lezen omdat hij het weet. Die pompiedompiedom, zelf een bouwstofzuiger bezit en zegt ‘schat, ga jij maar een jurkje kopen of zoiets’.
Hier moet ik zelfs om lachen.

Natuurlijk weet ik ook wel dat de uitdrukking ‘klein maar fijn’ is maar in dit geval gaat het echt niet op.

Je kent het wel. Je bent samen op vakantie in een piepklein huisje, een tentje, een caravannetje. En je kijkt elkaar gelukzalig aan en zegt dan: ‘waarom hebben we zoveel meuk om ons heen? Kijk ons hier nu toch gezellig zitten. Meer hebben we toch niet nodig?’. En de ander knikt instemmend. Want zo is het. Op dat moment heb je niets meer nodig.

Warm en vrij

Dat gevoel heb je vooral in landen waar het warm is. Waar je liever buiten dan binnen bent. Waar ‘het’ buiten ook veel leuker is dan binnen. En ‘het’ is de sfeer, de mensen, de mooie plekken aan het strand, de ondergaande zon, de terrasjes. Ooit ben ik op een wintersportvakantie gegaan met onze eigen caravan. Toen bleef er van het ‘klein maar fijn’ weinig over als je met je ski’s je caravan binnen wilt komen zonder de hele boel nat te maken. Dan mis je plotseling een bijkeuken om maar eens iets te noemen.

Niet zeuren

Ik moet mezelf toespreken deze week. Ons verblijf in Scheveningen zouden we, zeiden we tegen elkaar, zien als een vakantie van een maand. En laten we eerlijk zijn, alles is aanwezig. Er is strand, zee, restaurantjes, leuke winkeltjes, een boulevard, toeristen, gezellige drukte en we ‘wonen’ boven een café.

Elke nadeel heeft een voordeel

Cruijff zag het goed. Elk nadeel heeft zijn voordeel. Ik ga ze noemen.

• We kunnen de auto nergens kwijt, we rijden een kwartier in het rond, geen plek. Maar we hebben wel een parkeervergunning.
• We hebben geen kasten maar we hebben wel dozen.
• Als we iets nodig hebben openen we een doos of wat en vinden het altijd in de laatste. Maar we vinden het wel.
• We hebben niet allebei een eigen stoel, er is 1 bank in de kamer. Maar we zitten soms wel ouderwets hand in hand en dat is eigenlijk heel prettig.
• De kamer waarin het bed staat is ongeveer even groot als het bed. Maar er hangt wel een televisie aan de muur.
• Als ik me zijdelings het bed probeer in te wurmen, buk ik voor- en zijwaarts om de televisie te ontwijken. Maar we hebben wel televisie in de slaapkamer.
• De keuken is onderdeel van de kamer, het aanrecht staat vol met alles wat normaal in kastjes staat. Eigenlijk valt er niet te koken. Maar we hoeven niet te koken.
• We kunnen niet echt onze weightwatchersrecepten bereiden maar we kunnen ons wel laten uitnodigen bij ‘anderen’.
• De voorspelling is dat er sneeuw gaat komen. Elke dag. Ik kan mijn zwarte Ugg’s nergens vinden. Maar ik heb wel badslippers.
• We zitten hier nog een week of drie. Maar zo lang duurt een gemiddelde vakantie ook.
• We wonen nu even heel klein. Vergeleken met ons oude huis dat sinds gisteren niet meer van ons is gaan we klein wonen. Maar vergeleken met dit vakantieverblijf gaan we straks heel groot wonen.

Ik heb echt wel eens gedacht dat we allemaal, als het ijskoud is, maar met één handschoen naar buiten mogen gaan. Net zolang totdat we niet langer zeuren over die ene handschoen die we missen maar blij zijn met die handschoen die we hebben.

Ik heb maar één handschoen kunnen vinden in de vierentachtig dozen.
Maar een ‘UGG’, dat dan weer wel.

Onze verhuismarathon is deze week van start gegaan. Altijd handig om dan lijstjes bij te houden.

• vijftig keer vuilcontainer
• twee keer grofvuilophaaldienst
• vier keer kringloopwinkels
• 10 keer Leger des Heils
• vier papiercontainers
• drie groencontainers
• twee logeerpartijen Ami
• spullen naar P, naar M, naar E, naar J, naar Anderen.
• vijf keer hulp van sterke mannen
• verhuisservice opgegeven
• Verhuisservice afgezegd
• verhuisservice opgegeven
• honderdtwintig dozen gevuld
• boekendozen gevuld
• honderdtien etiketten geplakt
• tien etiketten ‘divers’
• vijf rommeldozen
• driehonderd pennen en vierhonderdvijftig blocnotes van AV Teksten
• zeven keer heen en weer: schoonmaken
• een bos sleutels zonder eigenaar
• sleutels zonder slot
• slot zonder sleutel
• kleding voor later, kleding voor nu
• Ziggo, Eneco, Water, Telefoon, Verzekeringen, belasting
• werken
• buren groeten
• Marktplaats
• Marktplaats
• K.U.T. marktplaats
• verhuiswagen
• stroopwafels
• koffie
• fast food
• momenten vieren

Check.

Ik had het beloofd om er nog op terug te komen. Waarom ik het liefste ‘zestig’ heel klein zou willen schrijven. Zodat niemand het weet maar slechts kan vermoeden. Ik ben nu 1 dag zestig. Tjonge, jonge, jonge.

Dan ben ik zo’n mens van geen gedoe en doe maar normaal. Doe ik het zelf helemaal niet. Gisteren werd ik zestig jaar en wat ik voelde ik daarbij? Schaamte. Om dit hardop te zeggen tegen anderen. Alsof je openbaar maakt dat je er niet meer toe doet. En alle lieve woorden: ‘het is maar een getal’, ‘je voelt er niets van’, ‘jij bent het tenminste nog geworden’, ‘het leven begint nu pas leuk te worden’….

Lichaam en geest

Hoewel mijn lijf in werkelijkheid van gekreun en gesteun aan elkaar hangt, is de verbeelding minder hardvochtig. Zie ik me rennen over heuvels, huppel ik als een gazelle over groene weiden, zie ik me smashen, tennissen en voetballen. De waarheid is hard. Dat voel ik als ik ‘s morgens de trap afstrompel, mijn gekreun hoor als ik buk, mijn moeizame manier bemerk om iets onder de bank op te rapen. Ik heb nog net geen verlangen naar een ‘opstastoel’ maar ‘lekker leggen’ is een favoriete houding geworden.
Mijn geest is een ander verhaal. Mijn spirit noem ik het liever. Die wil nog van alles. Die wil nog opnieuw beginnen. De ideeën blijven stromen, de ambitie is aanwezig, de wil om figuurlijk te groeien. Word ik nog dichter, maar dan echt? Schrijver? Ga ik nog zingen, optreden, mooie dingen maken? Ik denk nog steeds van ‘ja’.

Waar komt dan die schaamte vandaan? Misschien omdat alle stereotypen steeds hardvochtiger worden. Moet ik steeds harder schreeuwen dat ik geen digibeet ben. Dat ik nog steeds denk, wil, voel dat ik beter word in wat ik doe. Dat ik nog steeds niet mijn top bereikt heb alleen is die top niet de top die je als zakelijk persoon voor ogen hebt.
Maar er zijn vele toppen.

Ik ben nu één dag zestig. En het voelt eigenlijk verdomd goed.

Wie mij een beetje kent weet dat achter het stoere gedrag en uiterlijk iemand anders schuil gaat. Iemand die schrijft over wat ze niet hardop zal zeggen maar wat wel gezegd moet worden. ‘Sucker for love’ klinkt erger dan het is maar in de kern draait het daar toch om. Gisteren kwam ik aan mijn trekken en nu zit ik me toch een partijtje gelukkig te zijn.

We vierden drie verjaardagen. Zwager die 65 jaar werd, en tweelingzus en ik die morgen 60 worden. Kon ik 60 hier heel klein schrijven dan had ik het gedaan. Maar morgen meer daar over. Want gisteren was het feest.

Lieve dingen

Er gebeurden alleen maar lieve dingen. Er werden alleen maar lieve dingen gezegd en gewenst. Verrast met foto’s en video’s en boodschappen. Verrast met persoonlijke kaartjes met nog meer persoonlijke woorden. Op maat gemaakte gedichten, verhalen, boekje. Een lied van mijn superkoor. Te veel om op te noemen. Bij het weggaan zei iemand tegen mij: ‘Je hebt leuke mensen om je heen’.

Geluk

En in die zin zat zoveel waarheid. Wat bof ik met zoveel lieve en leuke mensen om mij heen. Met een familieband die warmer dan warm is, met nichten en neven en achterneefjes en -nichtjes die de cirkel van liefde alleen maar groter maken. Met de groepen waartoe ik behoor en waarin me thuis voel en welkom. Met vrienden die op mijn pad kwamen en waarmee ik al jaren verschillende paden bewandel. Met de vrouw die tien jaar geleden mijn leven heel maakte.

Gisteren kwam naast mijn liefde voor wijn… ook mijn liefde voor smartlappen naar voren. Eigenlijk een stille liefde. Maar echt, meezingen met ‘de vlieger’ of ‘samen zijn is samen lachen, samen huilen’, gelukkiger kan je mij niet maken. Want elke traan, elke lach, elk pijntje, elk verlangen… ik ken het. En zou je mijn eigen liedteksten en gedichten die ik heb geschreven ontdoen van diepere lagen en mooie woorden dan blijft dat over: een levenslied om bij te huilen van geluk.