CategoriePersoonlijk

Zo lang niet geblogd dat het bijna vreemd is om te zitten en mijn vingers de woorden te laten tikken. Zinnen die er nog niet zijn maar dat ben ik gewend. Na de eerste chemo van alweer elf dagen geleden ben ik nu pas voor het eerst in staat om te denken en te ervaren. De dip-periode die normaal gesproken na zeven dagen…

Als we maandagmiddag laat het ziekenhuis verlaten, zeg ik tegen Vriendin ‘ik ben zo blij dat ik niet opgenomen hoef te worden.’ Mijn ziekenhuisfobie slaat nergens op maar is van ongekende grootte en angst. Maandag om half twee het laatste gesprek en onderzoek voor de start van de chemo (vandaag). Dachten we. Hoe het met me gaat? Ik ben benauwd. Buiten wandelen is…

Het kost me steeds meer moeite om een juiste afbeelding voor mijn blog te vinden. Te dramatisch, te somber, te optimistisch, te eenzaam, te ‘niets’. Ik zag een huilende wolf die mij raakte. Maar dit is beter. Licht, helder en kwetsbaar. Ik weet steeds minder adequaat te reageren op lieve appjes van vrienden en familie. Moet ik weer vertellen dat het niet zo…

Pijn had ik al heel lang. Ook de pijn die ‘niet te doen was’. Maar sinds ik weet dat ik echt ziek ben lijkt de ziekte in alle hevigheid uitgebroken. En hoewel ik in goede handen ben, kan je soms ook in teveel goede handen terechtkomen. Het ziek-voelen zit niet in mijn hoofd. Was het maar zo’n feestje. Van misselijk, tot zweetdruppels die…

Ik merk dat ik de tijd indeel in voor én na het weten. Als Vriendin en ik het over een wandeling hebben dan zeg ik ’toen wisten we nog van niets, was er alleen maar pijn’. We hebben meer ziekenhuizen gezien in deze weken dan in ons hele leven. Ik heb al op zoveel scantafels gelegen dat ik de tel kwijt ben. Verschillende…

Ik kan het natuurlijk allemaal mooier maken dan het is en het hebben over onbevangenheid. Eerlijk? Ook toen ik ‘het’ nog niet wist was er van onbevangenheid niet echt sprake. Het heeft geen zin om daar spijt over te hebben want dat hoort bij mij. Toch kwam dit woord bij me op toen ik een onbevangen e-mail ontving. ‘Hé An, hoe is ‘ie?…

Als ik vroeger in een tekst ‘K’ schreef, dan bedoelde ik, excuus, k u t. Van vroeger kende ik het andere gefluister over ‘k’. K de ziekte. Wat een onzin vond ik dat, het niet uitspreken van een naam van een ziekte. Maar nu gaat zelfs ‘k’ me nog te ver. Het liefst zitten we zwijgend met mede-weters samen en kijken elkaar in…