CategoriePersoonlijk

Binnen en buiten

BlogsPersoonlijk 11 januari 2019 0 reacties

Ik voel me net dominee Gremdaat want ik wilde schrijven: Binnen en buiten, daar moest ik deze ochtend aan denken, lieve lezers. Binnen en buiten.

Aan de binnenkant kan van alles aan de hand zijn terwijl aan de buitenkant niets te zien is. Ik realiseer me dat ik mijn blog altijd, op elke plek, onder welke omstandigheid dan ook, kan schrijven en dat jij, de lezer, niet hoeft te weten waar ik ben of wat ik heb meegemaakt. Ik zou nu in Timboektoe kunnen zijn of boven op de Eiffeltoren… het verandert niets aan mijn blog.

Verhuizen

Dat verhuizen een stressvolle aangelegenheid is dat weten we allemaal wel. Sinds twee dagen zitten wij tijdelijk in een appartement(je) in Scheveningen. Van onze grote drie lagen tellende woning naar een kamer van nog geen dertig vierkante meter. De eerste avond keken we naar onze kamer bezaaid met tassen, koffers en vuilniszakken op zoek naar een kast die er niet was. Intussen zijn de spullen weer richting auto verhuisd zodat het in ieder geval aan de buitenkant nog overzichtelijk is. Het gezicht van Vriendin stond op ‘binnen’ en dat zag er best treurig uit. Het mijne stond op ‘huilen’. We zoeken van alles zonder te vinden of zeggen: ‘in de opslag’.

Hondenleven

Ami schijnt het allemaal niet uit te maken. Ze snuffelt wat rond en alles is oké, want de baasjes zijn er. Als we gisteren in onze grote, lege, oude huis gaan schoonmaken en we haar kussen in de ‘balzaal’ van een woonkamer neerleggen, ploft ze erop neer. Het is allemaal goed. Ik kijk naar haar en naar mijn eigen vrouw en denk dan: ‘ja, het is allemaal oké, we zijn samen.

Strand

We lopen vanaf ons appartementje zo het strand op waar we ons uitlaten. Uitgestrekt en stil en we zijn blij. Van klein naar groots in vijf minuten tijd. Onderhand komen er verzoeken binnen voor wijzigingen aan websites die ik onderhoud maar de computer mist een kabeltje. Een paar uur later is het gefixt en tik ik weer lekker ouderwets mijn ding. Niemand heeft iets gemerkt van mijn binnenstebuiten.

Vriendin

Een vriendin deelt een droef bericht. Haar vader is plotseling overleden. Hartverscheurend verdriet. Een uur later krijg ik het zakelijk verzoek van haar om nieuwe prijzen op de website te zetten. Binnen en buiten. Klanten zoeken straks op hoe laat ze aan tafel willen en niemand weet dat er een begrafenis geregeld moet worden.

Heel soms komen binnen en buiten samen. Dat noemen we ‘leven’ geloof ik.

Delen is meer dan lief!

Paperassen

Persoonlijk 10 december 2018 0 reacties

Zo zou het kunnen en moeten zijn en zo was het ook wel een beetje bij ons. Maar om dat ‘beetje’ gaat het nu net. Want  post vermeerdert zich vanzelf als je er niets mee doet. Dus al dagen wezen we zwijgend naar boven. Naar die werkkamer waar inderdaad van die keurige mappen staan maar waar ook de stapels ongeordende post zich bevond.

We hielpen elkaar de trap op en uren later lag de vloer bezaaid met doorgescheurde bankafschrijvingen, aanstellingsbrieven, pensioenoverzichten, hypotheekakten van weleer, banken die niet meer bestaan, regelingen die niet meer gelden, belastingaanslagen die betaald waren, ongeopende blauwe enveloppen omdat alles ook digitaal binnenkomt, verlopen postzegels, bijspijkerpensioenen, ziektekostenverzekeringen, kopieën van kopieën, gebruiksaanwijzingen , cijferlijsten… Kortom: ons papieren leven.

Een vuilniszak vol. Maar wat doe je er mee? In mijn hoofd speelt zich een film af waar enge mannen nachten lang bezig zijn om de puzzel van ons verscheurde leven weer aan elkaar te plakken om zo controle te krijgen over ons. We besluiten om een dezer dagen de open haard nog één keer te gebruiken.

Herinneringen

Herinneringen komen voorbij. De eerste loonstrook, de aanstellingsbrief, de brief waarin ik als waarnemend coördinator Printservice een toelage krijg. Ik waarnemend coördinator Printservice? Ondertekend door de burgemeester, dus het zal wel. Maar ook verslagen van Bedrijfsmaatschappelijk Werk waarin staat dat het na een heftige periode met veel leed, weer een stuk beter gaat met ‘mevrouw’.

Een assessment waarin naar voren komt dat de persoon in kwestie talent heeft voor woorden en taal.  ‘Zij is uitstekend gemotiveerd en werkt met voldoende nauwkeurigheid’. Zomaar een regel uit een functioneringsgesprek die ook zomaar elk jaar herhaald zou worden.

Mapje

Wat we over houden is één mapje. Met nog heel veel lege vakjes er in. Voor wat nog komen gaat. Ik word er blij van. Die avond zeulen we ook tassen met fotoalbums naar de afvalcontainer. Vergeelde foto’s van Eiffeltorens, boeken vol met plaatjes die het net niet zijn maar die wel een leven lang mee verhuisden. Nu niet meer. Het is genoeg.

Ik voel me opgeruimd.

 

Delen is meer dan lief!

Koudwatervrees bij boeren

Media (o.a. televisie)Persoonlijk 26 november 2018 1 reactie

Och, och, och. Die boeren toch. En dan vooral Marnix met zijn Janneke en boer Jaap en Marian. Wat een gepieker en gestuntel. Komen er plotseling achter dat het geen spel is, niet zomaar voor de leuk. Dat er misschien een leven komt na de laatste uitzending. En willen ze dat wel, een leven samen?

Stel, ik ben Janneke. Een vrolijke, goedlachse, positieve vrouw met pit. En ik val op de ondeugende ogen van Marnix. Maar kom er dan achter dat zijn gesprekken alleen maar gevuld zijn met slechte clichés en metaforen waar de honden en boeren geen brood van lusten…

Marnix en Janneke

“de vraag is, ga je stroomopwaarts of stroomafwaarts”
“kies je ervoor om te zwemmen of te watertrappelen”
“Poeh hé, zou Bobbie zeggen”

Stel ik ben Janneke en vergeet die ogen eventjes, dan zie ik een boer die geen man wil worden. Die zichzelf opsluit in de slachtofferrol van geofferd lam. Dan zou ik echt niet gaan knuffelen met het lam en hem schouderklapjes geven, dat het beter is zo, dan maar vrienden… Ik zou stoer weglopen, handen in mijn zakken en even nonchalant, zonder me om te draaien mijn hand en vinger opheffen. Dag Marnix, nix.

Jaap en Marian

Verliefd zijn ze, Jaap en Marian. Kusje hier, kusje daar. Kopen dezelfde truien in maatje xxl. Een relatie moet groeien natuurlijk. Zij is leuk, hij is ook wel leuk. En na al het geklef en gekleef deelt hij haar mee dat ze niet te snel van stapel moeten lopen. Achter haar rug om zegt hij tegen de camera dat ze niet ineens volgende week met haar koffer bij hem voor de deur moet staan…’stel je voor’, hakkelt hij.

Zegt de man die in het begin heel duidelijk maakte dat dat precies was wat hij wilde. Geen gelat, geen gemaar maar kiezen voor elkaar. Ze zitten naast elkaar en terwijl zij zich bijna verslikt in de wijn pakt hij haar liefdevol bij de kin en zegt (vier keer): “Ik twijfel helemaal niet hoor, maar we moeten wel met beide voeten op de grond blijven. Hier is alles heel mooi en romantisch maar thuis…, maar ik twijfel niet aan jou hoor”.

Van het potje en dekseltje

Dat op elk potje een dekseltje past bewijzen Steffi en Roel. Die zitten van de ochtend tot de nacht op het stenen muurtje, hun benen bengelen in harmonie. Zij zegt “ik vind jou leuk” en hij zegt “ik jou ook”. Geen spannende televisie maar de eerlijke eenvoud van liefde spat van het scherm.
Over Wim en Marit ben ik niet zeker. Een leuk stel om te zien. Maar Wim veinst diepgang waar die niet is, vrees ik. En daar komt zij natuurlijk achter. Want hij houdt niet van hiken, van bergbeklimmen, van reizen naar het onbekende. En als zij uitgehiked is op hem, wat dan?

Oh en dan Michelle en Maarten. Zij lacht net iets te veel haar pijn weg. Bitched hem alle kanten van de kwekerij op en eist op een meisjesachtige manier zijn aandacht op. Een dame die met haar op d’r tanden een bedrijf leidt maar in de liefde hopeloos klein is gebleven. Over Maarten maak ik me geen zorgen. Die weet precies tot hoever hij zich gek laat maken en dat is, vermoed ik zomaar, niet zo heel ver.

Volgende week zien we wat er overgebleven is van alle liefdes. Of was het toch allemaal boerenbedrog?

 

 

 

Delen is meer dan lief!

Grof afscheid

Persoonlijk 25 november 2018 0 reacties

Dit is niet mijn grof afval maar het had gekund. Een andere stijl maar net zoals deze meubels nog herkenbaar als zodanig. Deze week hadden we ook een grofvuilafspraak. Hout en ijzer gescheiden. Jawel mijnheer, doen we.

Na maanden geleur met spullen is het grof vuil het laatste station. Tegen die tijd heb je al afscheid genomen van spullen waar jij nog alle schoonheid van inzag. Met een man of wat zetten we de spullen op straat. Zo klaar gezet dat elke willekeurige voorbijganger precies kan pakken wat nodig is. Alleen de gebruiksaanwijzing ontbreekt.

De buren komen kijken en slepen veel van wat wij neerzetten bij hun naar binnen. De buurman kijkt zorgelijk als zijn vrouw overal wel plekjes voor weet en ik denk: waarom heb ik niet eerder aangebeld bij de buren?

Overschot

Er blijft nog voldoende over om niet alsnog het grofvuil af te bellen. De volgende dag hoor ik heel vroeg de vuilniswagen stoppen. Ik werp vanaf boven een blik op de spullen en zie hoe complete kasten, een leren fauteuil, de hondenmand van onze Bas en ander spul de vrachtwagen ingaat. Het is geen hele grote wagen maar in de auto zit het grofvuilmonster verstopt. Hij hapt en slokt alles naar binnen, vermaalt tussen krachtige kaken spullen die onverwoestbaar leken. Maalt herinneringen tot gruis, hakt een relaxstoel terug naar de oorspronkelijke staat van toen het nog niets was, een teer roze zwembadje voor onze waterreus Ami breekt in duizenden stukjes plastic (sorry), de houten kerstboom met liefde door zwager in elkaar gezet, worden weer treurige plankjes zonder doel en nut.

Vijf minuten duur het hooguit. De mannen vegen de handen schoon aan hun overall en rijden weg. Het monster in de auto likt de lippen nog af en boert een ongezonde lucht van restafval. De straat is leeg. Spullen weg. Ik zucht. Wetend dat ik ze nog een keer ga bellen. Maar eerst de buren vragen natuurlijk. Als de buurman even niet thuis is.

 

 

Delen is meer dan lief!

Niet de muziek alleen, maar die liefde

Persoonlijk 24 november 2018 0 reacties

We waren gisteren in Paard voor een optreden van Danny Vera. Voor velen onbekend en dat is vooral voor ‘velen’ jammer. Heerlijke America-muziek. Tikkie rock, tikkie country, tikkie balads. Wat een leuke avond.

Het is de eerste show van Danny Vera met band in een lange reeks. Bij binnenkomst is het angstvallig stil maar gelukkig druppelen er veel mensen binnen na het voorprogramma, dat ook zeer de moeite waard was.

Danny Vera staat als een huis en dat bedoel ik letterlijk. Een mooie man met twee voeten stevig op de buhne. Een vlotte babbel maar vooral heel veel bescheidenheid. Als hij zegt dat hij al ruim twintig jaar bezig is, meestal in de luwte, maar dat hij de laatste drie jaar bekend aan het worden is. Dat hij dankbaar is dat hij dit werk kan blijven doen. Hij dankt het publiek.

Gitarist

Ik kijk van boven op het publiek dat in de zaal staat. Wat een lekker sfeertje altijd. Geroezemoes alsof iedereen elkaar jaren niet gezien heeft. Een lange, oer-Hollandse man die in z’n eentje danst of iets wat daarvoor doorgaat. Armen in de lucht, stelletjes die zoenen en overal blije mensen. Den Haag komt langzaam los.

Ik kijk naar de gitarist. Zijn solo’s, een gezicht dat meejankt met de snaren en ik denk, dat wil ik ook. Ik weet het zeker, als er een volgend leven komt, ga ik bij een band. Niet als topman of vrouw (ik weet niet wat ik dan zal zijn), maar als tweede man van de band: de gitarist. Die toch wel zijn solo’s pakt, die in zijn hoofd zingt wat de snaren zullen spelen.

Erotiek

Het is bijna erotisch. De blikken die de mannen wisselen met elkaar. De macho-mannen, want dat zijn ze, zullen dat niet eens beseffen maar wat zij doen is bijna intiemer dan de liefde bedrijven. De blikken van genot die ze wisselen met elkaar, het genieten van het samenspelen, de lachjes, de verrukkingen, het plezier. Hoe geweldig moet het zijn om zo met elkaar verweven te zijn in de liefde voor muziek, in iets wat je samen brengt.

Een tikkie jaloers ga ik naar huis.

Delen is meer dan lief!

Hoe een feest verloren gaat

Persoonlijk 18 november 2018 0 reacties
Er was geen leuker feest te bedenken dan het sinterklaasfeest. Als kind en als volwassene heb ik het jaarlijks gevierd. Het sprookje dat niemand gelooft behalve op 5 december zelf. Dan bestaan Sinterklaas en Zwarte Piet echt.

Gisteren kwam ‘hij’ aan in Zaanstad. Het journaal bericht er over maar verder gaat het vooral over de rellen die ontstonden in andere steden waar ‘Piet-moet-blijven-mensen’ hun handjes niet bij zich konden houden.
Blijkbaar ook traditie. Het is een treurige vertoning. Ook de ‘Piet-moet-weg-mensen’ staan een beetje voor joker achter het hek langs de route. ‘Rascisme moet je niet afbouwen maar stoppen’, staat er op de borden. En natuurlijk ben ik het daarmee eens, maar moet het op die plek, op die dag?

Op het sinterklaasfeest maken grote mensen zich belachelijk door zich als mensen zonder verstand te gedragen. Zij maken een kleurrijk feest bijna tot een feest van ondergronds gevierd moet worden. Een feest met een donker randje.

Polderen

Nederland stond ooit bekend als het polderland bij uitstek. Beetje erbij, beetje eraf. Dat werkt alleen maar als er partijen meedoen die niet alles kunnen krijgen wat ze willen en dat weten.

Ik kan met de hand op mijn hart zeggen dat Zwarte Piet bij mij nooit symbool stond voor dom, voor minder, voor ‘slaaf’. Zwarte Piet was net zo belangrijk als witte Sint. Een sprookje van geluk, van geven, van verrassingen, van liedjes en van spanning. Ik weet dat het voor heel veel mensen zo is.
Maar ik vind ook dat je moet luisteren naar mensen die dit heel anders ervaren. Die verdriet hebben, woede omdat zij een geschiedenis met zich mee dragen die ik me, als blanke vrouw, niet eens kan voorstellen.

Maar nu hebben we al jaren last van tegenpolen die geen stap dichterbij komen. In tegendeel. Ze roepen en slaan steeds harder. Het feest dreigt zinkend onder te gaan omdat volwassen mensen het niet op kunnen brengen om te luisteren en te horen wat de ander zegt.

Luisteren, voelen en handelen

Sinterklaas moet worden gered. Het mag niet meer gaan over politie, over vechtpartijen, over domheid. Er zijn zo’n tien maanden per jaar om te praten met elkaar. Vanaf januari tot en met oktober kunnen mensen van alles doen te zorgen dat Sinterklaas gevierd kan worden zoals het bedoeld is. Dat betekent water bij de wijn doen. Met alleen maar schreeuwen ‘dat is onze traditie’ kom je er niet. Dat is geen argument, dat is dom.
Met alleen maar eisen dat Zwarte piet van het toneel verdwijnt en iedereen verantwoordelijk maken voor het slavenverleden/heden kom je er ook niet.

November en december moeten weer de maanden worden van verlangen, van de maan, van de winterwarmte, van samen.  En kan je het in tien maanden niet regelen samen, dan wordt het hoog tijd dat je bij jezelf te rade gaat.
Naar jezelf kijken levert dikwijls meer op dan naar een ander wijzen, het doet wel een beetje pijn misschien maar jij bent de enige die daar iets aan kan doen.

Delen is meer dan lief!

Grote ‘oeps’

Persoonlijk 13 november 2018 1 reactie

Je hebt grote oepsen en kleintjes. Klein is bijvoorbeeld een boodschap vergeten, groot is een afspraak vergeten. Je hebt ‘oepsen’ die anderen raken, dat is ook vervelender dan dat het een eigen ‘oeps’ betreft.

We hadden die zondag heerlijk gegeten bij Casa Del Sol. Op de terugweg babbelen we na en vlak bij huis grijp ik in mijn tas op zoek naar mijn telefoon. Mijn vingers voelen van alles maar niet dat ding. Nogmaals proberen. Lichtje aan in de auto. De eerste grom. Schudden met de tas, nog een keer kijken, voelen. Grote grom.

Heel langzaam zie ik beelden terug van hoe ik aan anderen een foto laat zien. Hoe mijn telefoon wordt doorgegeven aan een ander. Dat zij het ook mooi vinden.

Mijn telefoon en ik

En ik heb het niet over een verslaving aan mijn mobiel. Hoewel het dat ook is, is mijn mobiel gewoon mijn hele leven. Mijn wekker, mijn agenda, mijn herinneringslijstje, mijn to do lijstje, mijn afspraken, mijn vrienden, mijn familie, mijn werk, mijn gedachtespinsels, mijn krant, mijn tijdschrift, mijn boek, mijn pauzeermomentje, mijn lach- en huilmomentje, mijn zaklamp, mijn kompas, mijn routekaart, mijn kookboek en niet te vergeten: mijn telefoon.

Gelukkig had ik een dag later mijn leven weer in handen. En ik denk nu maar één ding: back up. Nu.

Delen is meer dan lief!

Vrouwenbubbel

Persoonlijk 11 november 2018 3 reacties

Het zit er weer op. Het optreden van Vrouw & Co. Het samen toewerken naar een optreden is een hectisch gebeuren. Het is net als heel lang in de keuken staan om een heerlijke diner voor te bereiden en dat je gasten het na vijftien minuten verorberd hebben. ‘Het was lekker’.

Wat ik bedoel te zeggen: het werkelijke optreden vliegt altijd voorbij.
Ik zat deze keer in de zaal bij de techniek. Nieuw om niet tussen de coulissen te staan, mijn duim op te steken of heftig te gebaren als er iemand het podium afgaat die er helemaal niet af hoort te gaan.

Gisteren zag ik het vanaf ver gebeuren. Er stonden te weinig vrouwen op het podium. Het duurde niet lang. In het donker zag ik A weer terugkeren naar de groep. Alsof het er bij hoorde.

Trillen

Lang stil staan, voordat iedereen zit…

Bij een optreden is mijn rol grotendeels uitgespeeld. De teksten zijn klaar, het programma is klaar. Het enige dat ik hoef te doen is af en toe op een knopje drukken zodat er een juist achtergrondplaatje bij een lied verschijnt. Maar mijn hart klopt in mijn keel. Mijn hand trilt zo erg dat ik bang ben dat ik als een soort trillende malloot alle foto’s in 1 keer laat zien. Het gebeurt natuurlijk niet. Het gaat goed.
Niets is fijner als ‘artiest’, of je nou prof of amateur bent, om de eerste lach te horen uit de zaal. De klik, de chemie, gaat het werken?

Bijzonder

Na afloop is de sfeer altijd heel bijzonder. Je wilt samen zijn maar je wilt ook naar je publiek. Je wilt elkaar doodknuffelen en alleen maar stil lachend versmelten in het gevoel van… samen. Van samen iets maken, creëren. Die sfeer is zo bijzonder dat ik alleen daarom al iedereen zou willen aanraden om ‘samen’ iets te maken.
Onze groep is een groep van uitersten, van karakters die elkaar ook wel eens niet goed verdragen, met alle rollen die in groepen zo herkenbaar zijn. Maar op het podium is er nog maar één karakter. Het karakter van Vrouw & Co. Dat bereiken is mooi. Is iets om stil van te worden en te koesteren in de spotlight van het hart.

Delen is meer dan lief!

Zorgen om de zorg

PersoonlijkPolitiek 9 november 2018 0 reacties

Hand met pulsesignaal

Maak een vuist, ook als je niet in de zorg werkt

Ik ken enkele mensen die in de zorg werken. En stuk voor stuk zijn het lieve, betrokken, sterke mensen. Die doorgaan tot ze er zelf bijna bij neervallen. Eén van hen stuurde mij een tekst. Zomaar uit het losse handje geschreven. ‘Doe er maar iets mee’, zei ze’. Doe er maar iets mee? Oké.

Er hoefde geen lied van gemaakt te worden, het was het al. Ik hoefde maar weinig te sleutelen aan de tekst, want het was goed. Maar belangrijker, het is geschreven vanuit het hart. De tekst hoefde alleen maar afgedrukt te worden.

Deel dit. Zorg dat iedereen dit leest. De tekst is van Anja Roerade, verpleegkundig specialist maar vooral specialist in ‘zorg’.

Zorgen om de zorg

De kranten staan er vol van, ziekenhuizen vallen om
De zorg is onbetaalbaar en niemand weet waarom
Komt het door de vergrijzing, kiest niemand voor de zorg
Politici weten het beter maar zij staan niet meer borg

Bij campagnes weten zij het zo goed
Dat de zorg, vooral voor ouderen beter moet
Onze premies blijven stijgen, en niemand maakt kabaal
Het management, bestuurders, ze geven geen verhaal

Refrein
Zorgen om de zorg, ik heb zorgen om de zorg
Mijn mooie vak uitgehold, niemand staat er borg
De mensen die er werken lopen zwijgzaam door de gang
zij willen zo graag anders en willen dat al lang

BN-ers zorgen voor extra miljoenen, voor extra handen aan het bed
Anderen kozen voor ander werk, met beleid aan de zijlijn gezet
Ook jongeren kiezen voor een vak met meer salaris en gemak
Maar ik blijf steeds zeggen, de zorg is een prachtig vak.

Van geboorte tot de dood en alles er tussen in
Vele specialisaties, opleidingsniveaus ik zit er middenin
Waarom gaat het van kwaad tot erger de 40 jaar die ik er werk
Weer de barricades op, worden we dan pas sterk?

Refrein
Zorgen om de zorg, ik heb zorgen om de zorg
Mijn mooie vak uitgehold, niemand staat er borg
De mensen die er werken lopen zwijgzaam door de gang
zij willen zo graag anders en willen dat al lang

rollators, scootmobiel, alles kon je krijgen
maar nu, als je niet lopen kan, moet je vooral zwijgen
Lieve mensen doe eens mee en kijk niet langer toe
De mensen in de zorg staan alleen, je weet niet half hoe

Refrein
Zorgen om de zorg, ik heb zorgen om de zorg
Mijn mooie vak uitgehold, niemand staat er borg
De mensen die er werken lopen zwijgzaam door de gang
zij willen zo graag anders en willen dat al lang

 

Delen is meer dan lief!

Rutte ‘in the house’

Media (o.a. televisie)Persoonlijk 8 november 2018 1 reactie

Gisteravond was minister-president Mark Rutte te gast in Bibliotheek Schilderswijk. Ik schrijf het zo formeel, met zijn functie erbij, omdat ik me nog meer realiseer hoe bijzonder het is. Dat een minister-president te gast is in een bibliotheek.

Kort daarvoor had ik de organisator gevraagd of hij trots was dat hij dit voor elkaar had gekregen. Zijn antwoord was mooi. ‘Trots? Ik ben trots dat dit kan in Nederland. In sommige landen is dit ondenkbaar. Daar ben ik trots op.’

Vitaliteit

Het is druk in de bibliotheek. Vooral Schilderwijkers zijn gevraagd te komen om in gesprek te gaan met Rutte. Er zijn ook veel jongeren aanwezig en heel veel pers. Vriendin en ik hadden ons afgevraagd hoe het zou zijn met de beveiliging. Mochten we zomaar naar binnen, moest je jezelf identificeren? Gek genoeg verliep dat proces ook best eenvoudig.
Een mengeling van mensen met verschillende culturen en achtergronden, waar ik blij van word. Dan komt Rutte gewoon binnengewandeld en het eerste dat ik zie is een brede, warme lach. Hij begroet en omhelst links en rechts mensen en valt vooral op door zijn hartelijkheid en vitaliteit. Hij is niet van mijn partij maar wat een positiviteit straalt hij uit. Oprecht en hartverwarmend.

Respect

Ik krijg steeds meer respect voor hem. Want hoe goed je zo’n avond ook voorbereid, er komen vragen naar voren die er niet thuis horen. ‘Wat vindt u er van dat de Hoefkade wordt afgesloten’, ‘Kan ik kwijtschelding krijgen van mijn lening’ en ‘mijn zoon heeft geen huis’.

Maar ook vragen als – ‘Waarom zijn de lagere scholen in onze wijk niet veel meer gemengd’, ‘hoe kunnen we zorgen dan onze jongeren blijven geloven in een mooie toekomst’ en ‘hoe houdt u de balans in dit drukke leven?’

Een Hindoestaanse mijnheer vraagt het woord. ‘Weet u dat het vandaag een bijzondere Hindoestaanse feestdag is? Hindoestanen hadden ook graag hier willen zijn maar niemand van de organisatie heeft er over nagedacht, dat dit geen goede dag is voor zo’n bijeenkomst. Wij voelen ons gediscrimineerd.’

Het valt even stil. Je organiseert ook niet op eerste kerstdag een bijeenkomst. Punt gemaakt. Maar met 150 nationaliteiten is er altijd wel een feestdag, grapt Rutte. Hij belooft om speciaal voor deze groep een nieuwe afspraak te maken en spreekt de hoop uit dat niet alle nationaliteiten nu aan zijn deur gaan kloppen. Mooi opgelost.

Schilderswijk

Wat opvalt deze avond is de manier waarop er gesproken wordt over de Schilderswijk. Met zoveel liefde en betrokkenheid dat het ontroerend is. Dat je denkt, ik wil ook in zo’n wijk wonen met mensen die om elkaar geven, die echt samen iets doen. Die trots zijn en helemaal niet weg willen uit ‘hun’ wijk.

Niet alleen Rutte heeft indruk gemaakt. Ook de vele vriendelijke mensen die in deze wijk wonen, werken en leven.

Delen is meer dan lief!