CategoriePersoonlijk

Precies 1 week wonen we nu in ons appartement. Hoe lang duurt het om je ergens thuis te voelen? Bij ons niet langer dan een dag.

Niet alleen alle dozen zijn al uitgepakt, ze zijn al weer opgehaald ook. In het kader van ‘ik kan geen doos meer zien’ een blijde gebeurtenis. Mensen om ons heen zijn verbaasd: zo snel. We zeggen er bij dat ze sommige kasten niet open moeten trekken.

Alle mankementjes die bij een nieuwbouwwoning blijken te horen worden een voor een opgelost. Als je zelf aardig blijft, blijven ‘zij’ ook aardig. En het is eigenlijk heel makkelijk te doen, aardig blijven, want we zijn blij met het huis.

De weg kwijt

Hoewel we kleiner wonen ben ik per dag gemiddeld een keer of vijf de weg kwijt. Loop de verkeerde kamer binnen, zoek in de badkamer naar het toilet die er nu niet is, roep naar boven om Vriendin wakker te maken terwijl ze praktisch naast me ligt. Dat soort dingen.

Op radio 538 is er momenteel een item over wat de grootste ergernis is. Gewoon stomme dingen die altijd fout gaan. Ik hoor bijvoorbeeld iemand iets zeggen over water laten lopen op de holle kant van de lepel. Je weet dat het fout gaat, en het gaat ook fout. Zelf zou ik deze willen toevoegen: je hebt heel veel lades en je zoekt ‘iets’. Waarom vind je het dan altijd in de laatste lade die je opentrekt? Onze keuken heeft vele lades en ik red mijn tienduizend stappen makkelijk door gewoon iets te zoeken.

Als we ‘s avonds op de bank naast elkaar zitten, plotseling zitten we in dit huis naast elkaar…., we zetten de televisie aan: het werkt. Internet: het werkt. Muziek: het werkt. Hue en Sonos geïnstalleerd. Nu nog de juiste commando’s geven bij de juiste app en het klusje is geklaard.

Het oude huis doemt zelfs niet op in onze gedachten. Ami ligt meerdere keren per dag op haar rug te chillen in volkomen overgave aan de nieuwe situatie. Ik kan weer onbekommerd bloggen en op zoek gaan naar nieuwe onderwerpen dan huis, verhuizen, doos. Ik wed zomaar dat jullie daar misschien ook wel blij mee zijn.

Er zijn heel wat mannen over de vloer geweest de afgelopen weken. Leuke mannen, gezellige mannen. Ik ging bijna denken dat dit soort mannen altijd vrolijke opgeruimde jongens waren. Maar toen was de keuken nog niet gemonteerd.

Twee zwijgzame types komen binnen. Sinds kort weet ik dat je niet alleen binnensmonds kan praten maar er ook zo uit kan zien. De ene, een studentikoos typ met lang haar, gaat gelijk aan de slag. De ander, de binnensmondse, zegt iets maar wat? Ik vraag of ze koffie willen. ‘Nee, dank u’. Ik vraag of ze enig idee hebben hoe lang het gaat duren. ‘Nee, moeilijk’.

Ze zwijgen in alle toonaarden, ook tegen elkaar. Mijn ongemak groeit met de minuut en even later loop ik net zo zwijgend door de hol klinkende woonkamer. ‘Dan ga ik maar’, zeg ik stilletjes. ‘Ja’, zeggen de mannen. Ze beloven te bellen als ze bijna klaar zijn.

Ze bellen niet

Uiteindelijk bel ik zelf. Ja, ze zijn bijna klaar. Ja, ik kan komen.
Ik pik Vriendin op en verwacht dat zij met haar betere sociale vermogens de mannen wel los kan krijgen. Niets is minder waar. In het huis is het net zo stil als die ochtend. De mannen kijken niet op of om. Ook niet als we ze complimenteren met de keuken die er prachtig uitziet.

Een van de mannen pakt een papier een trekt lades en kastjes open om te laten zien hoe en dat het werkt. Hij trekt de deur van de vriezer open. ‘Er ontbreekt een stopcontact’, mompelt hij, ‘dus die doet het niet’. Hij opent de koelkast. Ik trek hem aan zijn mouw. ‘Wat bedoel je met ‘die doet het niet’
Hij pakt zijn schroevendraaier en demonteert een kastje en laat mij een leiding? zien. ‘Kijk, die is leeg’. Ik geloof hem wel, dat is het probleem niet maar waarom ontbreekt er een stopcontact? Hij haalt zijn schouders op. ‘Dat zijn ze vergeten’. Wie zijn ‘ze’? Hoort ‘ze’ bij hen of is ‘ze’ de aannemer. Hij kijkt mij glazig aan. ‘Ik schrijf het op de bon’, zegt hij.

Troep

De kamer is bezaaid met dozen, houten planken, piepschuim en plastic. ‘Jullie nemen dat toch wel mee’. Het was bedoeld als een retorische vraag maar wie vraagt kan een antwoord verwachten. ‘Nee, dat doen we niet’. De jongere man zegt dat hij wel even gaat bellen en vragen of ze het toch niet mee kunnen nemen. Als hij terugkomt, zwijgt hij. ‘En’, vraag ik. ‘Nee’, zegt hij, we nemen het niet mee.

Ze geven een hand en sjokken zwijgend naar de gang. De deur gaat dicht. Vriendin en ik springen op het aanrecht en dansen ons vreugdedansje want de keuken is mooi. En we moeten dat rare vage gevoel kwijt. Dat gevoel dat stilte soms heel fijn kan zijn maar soms ook een oorverdovende impact kan hebben. Nee, dan de verhuizers. Morgen meer daarover.

We kunnen, we mogen, we gaan. Zo gaat het ongeveer als na bijna twee jaar de appartementen worden opgeleverd. Heeft de aannemer nog bedacht om de blokken na elkaar op te leveren, uiteindelijk is er geen houden meer aan. We gaan. Met z’n allen.

Het meest onder de indruk ben ik van de man die namens de aannemer de klachten aan moet horen en op moet lossen en wel NU. Want we zijn nogal veeleisend, met z’n allen. Maar ook groot respect voor al die mannen, ja sorry, het zijn alleen mannen, die sjouwen, slepen, duwen, trekken aan keukens, trolleys, verhuisdozen, vloeren. Als ik in de middag in de berging ben hoor ik iemand breken. De man die ik net tegenkwam. Het zweet gutste van zijn voorhoofd, zijn adem ging zwaar en hij trok aan een doos die de lift in moest. Waarschijnlijk, hoogst waarschijnlijk lukt dat niet. ‘Godverder…., wat een pleurisgodvergetenklotebende is het hier’. Ik citeer niet letterlijk, het was veel erger.

Druk druk druk

Vrachtwagens rijden op en aan. Nieuwe keukens van verschillende bedrijven, verhuisbedrijven van Kriskras door het land, kleine wagens waarop interessante teksten staan als ‘bouwwonder’ of ‘bouwschade’. Loodgieters, installateurs, timmermannen, netwerkspecialisten, tegelzetters. En allemaal moeten ze met dezelfde lift. Beneden wordt er gebeld dat onze tafel er aan komt. Ik open de deur alvast. Een mijnheer stapt binnen en geeft een hand. ‘Wat kan ik voor u betekenen?’. Ik kijk naar zijn lege handen. ‘U heeft geen tafel bij u?’
‘Nee’, zegt hij, ‘maar ik weet alles van internet’. Hij moet een deur verder en ik geef zijn hand weer terug.

Dozen

Dan komt de tafel. In weer een doos.
Ik heb inmiddels een dozenfobie opgelopen. Dat moet slijten zegt de verhuistherapeut.

Buren

En overal komen we onze buren tegen. We vinden onszelf nog steeds de allerleukste etage van de drie blokken en tot nu toe is daar ook alle reden toe. We lopen bij elkaar naar binnen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is en het leuke… het hoort ook zo te gaan. Want ook al hebben we allemaal muren, ramen, deuren, vloeren, het is allemaal anders en zo creërt ieder zijn eigen plek. Ami heeft ook onverwacht kennis gemaakt met een allerliefst buurhondje (vinden wij). Ami denkt er anders over. Er komt even helemaal niets en niemand meer van haar soort haar huis binnen. En misschien is het ook tijd dat zij eindelijk weer haar eigen mandje kan vinden. Wij hebben ons mandje al helemaal gevonden. Een heerlijk mandje.