Een zwak voor Frans Bauer
Foto: AVROTROS
We willen Studio Sport kijken en pikken daarom Frans Bauer in Amerika mee, dat daarvoor wordt uitgezonden. Niet een programma dat we zouden kiezen maar toch blijven we hangen. Ik sluit niet uit dat we de volgende keer bewust kiezen voor dit programma.
Eigenlijk doen de Bauers alles wat we zelf ook zouden doen als we voor het eerst in New York zijn. Zeggen we hetzelfde, stellen domme vragen of juist hele slimme. Nemen we een selfie met die prachtige skyline van New York als imponerende achtergrond.
Al die lichies
Als zij ‘s avonds over de Times Square wandelen, mompelt zij ‘al die lichies’. Frans zucht ook en herhaalt vele keren hoe bijzonder het allemaal is. Als zij een dag later voor Tiffany staan op New York 5th Avenue, trekt Frans zijn Mariska zachtjes mee. ‘Dat heb je toch niet nodig’, vraagt hij grappend zorgelijk en zij glimlacht terug.
Gewoon gebleven
Je hoort vaak zeggen over ‘beroemdheden’ dat ze zo lekker ‘gewoon zijn gebleven’. Vaak is het een dooddoener eerste klas want hoe gewoon kan je blijven met miljoenen op een bank en mensen die allemaal iets van je willen. Toch zijn de Bauers het voorbeeld van ‘gewoon gebleven’. Ik krijg steeds meer respect voor deze man juist omdat hij zich nergens beter voordoet dan hij is en juist daarom beter is dan vele anderen, mezelf incluis. Zijn blije, kinderlijke enthousiasme heeft hij weten te behouden en hoe heerlijk moet dat zijn.
Als ze op een boks-gala zijn uitgenodigd en zij te midden van grootheden aan tafel aan mogen schuiven, zie je het kleine jongetje in hem. Zijn ogen schitteren, haar ogen schitteren om hem en eigenlijk kan het niet anders dat je als kijker mee schittert.
Niet heel lang geleden vroeg Matthijs van Nieuwkerk hem welke muziek hij thuis draait. ‘Eerlijk’, vroeg Frans en zuchtte. ‘Ik luister naar mezelf, ik vind dat eerlijk gewoon de mooiste muziek die er bestaat’.
En je denkt: dat kan niet, dat mag niet, dat doe je niet. Maar het kan wel en hij doet het. Nergens veinst hij een betere man te zijn. Hij lacht om zijn eigen, soms flauwe, grappen, geeft eerlijk toe als hij iets niet weet of begrijpt en gooit er nog een reclame tegen aan over Chinees eten.
Zoveel beter te verdragen dan de Briljant reclame van die ene Froger, the Frog.
Het bericht is te afgrijselijk om te bevatten. Hoe kan er zoveel haat bestaan. Zoveel woede en frustratie met geloof als drijfveer en excuus om mensen te vermoorden. Een bericht in de krant waarvan mijn adem stokt. Die oude dame, dat lieve gezicht, die familie, de geschiedenis. De Telegraaf kopt: De duivel wachtte in Parijs.
Vorig jaar schreef ik er al over. Het fantastische progamma Dreamschool. In drie weken tijd gaan Lucia Rijker, voormalig kickboxer en Eric van ‘t Zelfde, succesvol rector, met een groep drop-outs aan de slag. De tweede serie is van start gegaan.
We volgen Homeland. Een serie over de CIA en de conflicten in het Midden-Oosten. De beelden van de oorlog, de verwoesting, de drukte zijn zo heftig dat het me soms te veel wordt.
Hij plaatst dit bericht op Twitter. Als je dit leest kun j eigenlijk alleen maar zwijgen.
Gisteren postte ik een tweet: Kramer versus Kramer met een knipoog naar Kramer vs Kramer, die fantastische film met Streep en Hofmann. Maar gisteren bestond Kramer versus Kramer slechts uit één man: Sven Kramer. De enige waar hij van kon verliezen.