CategorieMedia (o.a. televisie)

The voice Kids bijna zonder ‘kids’

Media (o.a. televisie)Persoonlijk 25 maart 2018 1 reactie
The Voice Kids. Kinderen zingen met allemaal grote wensen als beroemd worden en rijk. Willen zien dat hele stadions exploderen omdat jij daar staat te zingen. Gewoon maar wat ‘kleine’ wensen van kleine mensen.

Van alles komt voorbij. Meisjes van elf met de looks van meisjes van twintig. Met ouders die ook vinden dat hun meisje het mooiste is dat de wereld kon overkomen. Arrogante meiden soms, die het gewoon gaan maken omdat ‘ik gewoon heel goed ben’. Meiden die zo stuiteren van geluk dat het bijna pijnlijk is om te zien. Heel soms komt er nog een gewoon kind voorbij. Acht of negen jaar. Een kinderstemmetje dat zo helemaal hoort te zijn maar het niet mag zijn in deze kindercompetitie. En als kijker vraag ik me dan af wat je als ouders bezielt om jouw grootste schat voor de leeuwen te gooien. Want het is allang geen ‘cute kinderfeestje’ meer.

Jongetjes

En er komen ook jongetjes langs, dikwijls niet met de overdreven blijheid met zichzelf als bij de meiden. Ze kunnen rappen of bijna rappen. Of de te dikke jongetjes die nog niet uit de kast gekomen zijn en daar kwetsbaar staan te zijn in al hun eigen schoonheid.

Maar heel soms komt er iemand voorbij met een adembenemende schoonheid. Van binnen en van buiten. Kind nog. Tien jaar. Meisje. En ze is gewoon aardig en lief en praat zoals een kind moet praten als ze tien is. Maar ze straalt iets uit dat groter is en je weet dat er iets staat te gebeuren. En ze zingt, dat meisje van tien, ‘Ken je mij’. Een gedicht is het meer dan een lied, de inhoud zo groot, met meer lagen en betekenis dan je als luisteraar in één keer kunt bevatten. Maar het lijkt alsof zij precies weet waar het over gaat, wat het betekent om iemand te mogen kennen. Geen trucjes, geen verleidingen.
Soms komt er gewoon pure schoonheid voorbij. En daar kan zij niets aan doen en dat laat ze zich daarom ook niet aanleunen. Talent is een cadeau dat je kan ontvangen en ontwikkelen. Daar kan je heel groot overdoen maar je kan ook heel klein en dankbaar zijn.

Yosina Rumajauw

Delen is meer dan lief!

De essentie van leven is zo dichtbij

Media (o.a. televisie)Persoonlijk 14 maart 2018 1 reactie
Presentator Beau van Erven Dorens brengt vijf dagen door in verschillende instellingen. Gisteravond zag ik zijn vijf dagen in een hospice. Een plek waar mensen naar toe gaan om uiteindelijk te sterven. Een indrukwekkende sfeer laat het achter waardoor ik de hele avond ook wat stiller ben.

Wat is het met de dood dat ons of mij eigenlijk zo raakt? Progamma’s als ‘over mijn lijk’ of ‘zolang ik leef’ en nu dit programma. De essentie is eigenlijk altijd dat het mensen laat zien die alles hebben los gelaten, noodgedwongen maar dan uiteindelijk toch met overgave. Zo dat het elke keer weer laat zien waar het eigenlijk om gaat in het leven: om jou en mij. Om mensen samen. Om zorg, warmte, liefde.
Jammer dat je tussendoor toch ergens nog moet leven.

Vergeten

Want hoe bijzonder een ervaring ook is, bij mensen zijn die afscheid nemen, het afscheid zelf, het besef van hoe het eigenlijk zou moeten zijn; het is niet het leven zoals we het kunnen leven. Daar raken we onszelf weer kwijt in de waan van alledag. In je druk maken over niets, boos worden over nutteloze dingen, jezelf weer zien in de ogen van de middelmatigheid.

Mooie mensen

In de aflevering van Van Erven Dorens zien we hoe hij met mensen in de hospice kennismaakt. Een oude man toont een foto van nog geen vijf maanden geleden. Een foto van een forse man, gezonde kop. In niets lijkt de foto nog op de zieke man die hij nu is. De boze tweelingzus die nog geen zestig is en woedend niet anders kan dan accepteren dat het afgelopen is. De hele lieve oude dame die alleen maar dankbaarheid toont. De kleinkinderen van een opa die hem dagen en nachtenlang vol liefde verzorgen. En de lieve, lieve mensen die er werken. Ik denk eerlijk gezegd dat het werken zelf, lief maakt. Het is toch een cadeau om te mogen werken in een wereld die echt is? Het vraagt alleen wat moed.

Een huilende Beau. Want de dood hakt er altijd in. Na vijf dagen gaat hij weg. Hoe neem je afscheid van mensen die voor altijd weggaan? ‘Tot ziens’?

Scheuren en schuren

Ik voel bijna de opluchting met hem mee als hij naar buiten loopt en zijn auto opent. En in gedachte loop ik mee. Open ik de ramen van de auto, schuif het dak open en zet keihard een muziekje op. Iets met snerpende gitaren. En dan keihard wegrijden en schreeuwen. Want tussendoor moet je nog ergens leven. Scheurend en schurend.

 

 

Delen is meer dan lief!

Dreamschool voor kinderen zonder dromen

Media (o.a. televisie)Persoonlijk 13 maart 2018 0 reacties
Vorig jaar schreef ik er al over. Het fantastische progamma Dreamschool. In drie weken tijd gaan Lucia Rijker, voormalig kickboxer  en Eric van ‘t Zelfde, succesvol rector, met een groep drop-outs aan de slag. De tweede serie is van start gegaan.

Wat zien we? Jongeren die blowen, hangen, drinken, hangen, stappen, hangen, slapen, hangen. Grote bekken, desinteresse, korte lontjes, intense lontjes. Heel af en toe tranen. Maar fuck it, dat willen ze natuurlijk niet. In elke aflevering komen portretten voorbij van enkelen van hen. Vertellen ze hun verhaal. Altijd een verhaal waarin zij de dupe werden van ouders die het ook niet wisten. Die verslaafd waren, ziek, dood gingen of gek werden.

Pijn

De pijn is voelbaar, de littekens zichtbaar. Vanaf de eerste keer dat ze van school werden gestuurd gaat het alleen nog maar bergafwaarts met ze en neem ze het eens kwalijk. Rijker en Van ‘t Zelfde zijn fantastisch, soms een beetje te fanatiek wat mij betreft. Maar ze raken wel en ze raken de jongeren waar het hoort: in het hart.

Ongelijkheid

Ongelijkheid heeft in eerste instantie niet te maken met rijk zijn of armoede wat geld betreft maar rijkdom en armoede wat liefde betreft. Daar is geen geld voor nodig maar ‘parenting’ of ‘ouderen’. Wat een fantastisch werkwoord zou dat kunnen zijn: ouderen. Elk kind heeft recht op minimaal één ouder die er met zijn of haar volle verstand bij is want in ‘den beginne’ zijn al die kinderen helemaal oké. Totdat hun dromen de grond in worden geslagen en zij ook om zich heen gaan meppen.

Foto

Ik zocht een foto voor bij dit blog. Kom foto’s tegen van kinderen uit Syrië en wordt eigenlijk nog bozer. Kinderen daar die niets hebben, in puin leven, tussen dood en verderf, oorlog en geweld. Geen eten, geen toekomst. En wij, in dat land waar alles is, verpesten het leven van duizenden kinderen doordat we teveel hebben. Teveel tijd om in slaap te vallen. Begin eens met het onderwijs. Halveer de klassen zodat kinderen allemaal de kans krijgen om ten minste 1 leraar te treffen die hen wel ziet. Want ook deze kinderen uit Dreamschool zullen op een dag ouders worden zonder bagage. En dan begint alles weer van voren af aan. Te triest voor woorden toch.

Eerlijke armen

Wat elke keer raakt is de eenzaamheid van deze jonge mensen. Het verlangen dat ze niet eens meer kennen naar oprechte armen en liefde. Naar ogen die zien, oren die horen. Er zijn teveel gebroken kinderen.
Wat Partij voor de Ouderen? Partij voor het gewonde kind of Partij voor de toekomst. Ik zou er op stemmen.

Delen is meer dan lief!

Gevangen in je hoofd

Media (o.a. televisie)Persoonlijk 7 maart 2018 0 reacties

In het programma Alles is hier Autistisch interviewt Filemon Wesselink mensen die autisme hebben en volgt hen in hun dagelijkse leven. Deze week bezoekt hij Samuel, een jonge man in Amerika. Zijn ouders kwamen er rond zijn zestiende jaar achter dat hij niet verstandelijk beperkt was maar dat hij ‘gevangen zat in zijn eigen hoofd zonder stem’.

Een serieuze jongen, deze Samuel. Een knap, zorgelijk gezicht, zijn mooie ogen naar binnen gericht. Wesselink heeft van te voren vragen gestuurd die Samuel via de computer heeft beantwoord. We horen een mannenstem die uiting geeft aan de woorden, de zinnen van Samuel. Zinnen met diepte en betekenis. Zinnen waarmee hij zich eindelijk gehoord weet en voelt.

Triest

Wat een trieste inkijk. Wat een geluk dat er toch een manier is gevonden waarop hij buiten zijn hoofd kan treden. Toen de ouders met een letterbord gingen werken kwamen zij er met verbijstering achter dat Samuel wel kon communiceren alleen niet op de manier die zij en wij kennen. Om na zoveel jaar te merken dat je zoon slim is, alles geleerd heeft op zijn eigen manier en er altijd ‘bij’ was, lijkt mij ontluisterend. Tegenwoordig studeert Samuel aan de universiteit en doet het uitstekend. Dat betreft dan het leren, het studeren en reproduceren. Maar hoe is het om in een groep te verkeren waarin je nog steeds anders bent dat de rest?

Zwaar

Samuel geeft aan dat het heel zwaar is. Dat hij zou wensen dat mensen meer tijd voor hem nemen. Kijkend naar Samuel besef ik dat hij nooit het plezier heeft gehad van onbedaarlijk lachen of onbedaarlijk huilen. Van liefde, van aanraking, letterlijk en figuurlijk. Besef ik hoe bevoorrecht wij ‘gewone’ mensen zijn.

Het programma besteedt ook aandacht aan speciaal onderwijs voor autistische kinderen. Wouter Staal, bijzonder Hoogleraar Autismespectrumstoornissen universiteit Leiden: ‘Iedereen zou gebaat zijn bij onderwijs gericht op of rekening houdend met autisme’.
Dus geen speciaal onderwijs maar ander onderwijs voor iedereen. Maar dat kost heel veel geld. Staal stelt dat als je de klassen halveert, het niveau van docenten omhoog brengt en het salaris ook flink aanpast, er een hele andere onderwijswereld ontstaat. Waardoor docenten ook de beste van de besten kunnen en willen worden en er ook niet zoveel kinderen hoeven uit te stromen naar bijzonder onderwijs, waar die randvoorwaarden er wel zijn.
Wat zou dat een mooie wereld zijn.

Bekijk hier een fragment over Samuel.

 

Delen is meer dan lief!

Mies

Media (o.a. televisie)Persoonlijk 27 februari 2018 1 reactie

Foto uit ‘Margriet’

Je moet van een bepaalde generatie zijn om direct te weten wie ‘Mies’ is als er niets meer wordt gezegd dan ‘Mies’. Mies Bouwman is overleden en ik wil niet eens weten hoeveel blogs er over haar geschreven worden vandaag. Want Mies was een beetje van ons.

In een interview dat ze een tijd geleden gaf aan de Margriet staat als kop: ‘Ik lijd aan een rare vorm van nergens op gebaseerd optimisme’. Die zin doet mij beseffen dat dat haar grote kracht was. Haar optimisme. Haar vermogen om door het televisiescherm heen harten te raken en monden te doen glimlachen. En wat hebben wij, gewone stervelingen, af en toe behoefte aan nergens op gebaseerd optimisme.

Warm en gewoon

Als je gisteravond op televisie bnn’ers  hoort praten over haar dan zeggen ze allemaal: ‘ze was zo gewoon. Gebruikte geen dure woorden, was een soort moeder der moeder, een warm mens.’
Noem dat maar gewoon. Alles wat wij van haar ‘gewoon’ vonden is deze dagen eigenlijk heel bijzonder. Waren we allemaal maar iets warmer en gewoon. Bij Jinek zit de leuke schaatsster Esmee Visser en zij zegt geen idee te hebben wie Mies is. En ik denk alleen maar wat jammer dat er nu ook zoveel mensen, jongeren, zijn die nog nooit van Mies Bouwman hebben gehoord. Die niet de wereld van slow-televisie hebben gekend maar alleen maar in de snelle wereld van nu leven. Een ‘hop-on, hop-off’ leven.

En dan hebben we nog die andere grootheid. Sonja Barend. Eerlijk gezegd was ik nog meer fan van haar omdat ze dat randje had wat ook weer menselijk was. Toch zag ik dat randje ook bij Mies. Verborgen onder haar glimlach kon ze ook zeer vilein uit de hoek komen.

Terugblikken

En we worden doodgegooid met ‘in memoriam’, herhaling op televisie, de lopende band en de stoel. En meestal kan ik het allemaal aanhoren. Dit keer niet. Ik hoef het niet meer te zien of te horen en weet je waarom? Omdat het me echt een triest gevoel geeft. Omdat het echt over lijkt. De wereld van toen. De herinneringen aan ons gezin van samen voor de televisie zitten en in pyjama kijken naar ‘Een van de Acht’. Met limonade en chips. Met een moeder en een vader.

Mies Bouwman was meer dan een televisiepersoonlijkheid. Zij was het Nederland van toen alles nog zo gewoon leek.

Delen is meer dan lief!

Thuisland

Media (o.a. televisie)Politiek 23 februari 2018 0 reacties
We volgen Homeland. Een serie over de CIA en de conflicten in het Midden-Oosten. De beelden van de oorlog, de verwoesting, de drukte zijn zo heftig dat het me soms te veel wordt.

Want het lijkt op de beelden die ik in het nieuws zie. Beelden van compleet verwoeste steden, huizen die in puin liggen, mensen die rennen voor hun leven. Rennen waar naar toe? Ik lees een bericht over Muhammad Najem. Een vijftienjarige jongen. Hij maakt video’s van de oorlog in Oost-Ghouta, een buitenwijk van de Syrische hoofdstad Damascus en plaatst ze op sociale media. De wijk is al jaren in handen van rebellen, maar de Syrische president Assad wil de wijk heroveren. Elke dag vallen er velen doden.

Hij plaatst dit bericht op Twitter. Als je dit leest kun j eigenlijk alleen maar zwijgen.

Thuisland

En dan loop ik over de keurig bestraatte straten, langs keurig aangelegde plantsoenen in een bijna keurige wijk. Stap uit een tram die mij praktisch voor de deur afzet. Ik zwaai naar de buurvrouw en lach om twee kinderen die in het gras spelen. We vragen ons af wat we gaan eten en waar we gaan eten. We vragen ons nooit af of we gaan eten.

Dankbaar en bang

En ik weet dat wij hier in dat Nederland van ons kunnen zeiken en zeuren als de besten. Overal hebben we een mening over. Maar bij het zien van mensonterende beelden, van haat, van geloofsfanaten, van totale ontreddering en wanhoop denk ik steeds vaker: hou toch eens je mond. We zijn niet beter dan anderen, we hebben alleen zoveel meer geluk. Zoveel geluk dat we het ons kunnen veroorloven om bij de Rijdende Rechter te zeiken over een overhangende boom.

Bubbel

We leven hier in een bubbel van welbehagen. En nee, ik zou niet willen ruilen. Ik ben te bang, te angstig voor wat ik zou kunnen verliezen. Maar stel je voor dat je in een wereld leeft waar studie, werk, toekomst er niet meer toe doen simpelweg omdat het er niet meer is. Dan blijft alleen nog maar de essentie van het leven over. Leven.

 

Delen is meer dan lief!

Kramer versus Kramer

Media (o.a. televisie)Persoonlijk 16 februari 2018 1 reactie
Gisteren postte ik een tweet: Kramer versus Kramer met een knipoog naar Kramer vs Kramer, die fantastische film met Streep en Hofmann. Maar gisteren bestond Kramer versus Kramer slechts uit één man: Sven Kramer. De enige waar hij van kon verliezen.

En dat deed hij ook. Mijn hart huilde een beetje mee met hem. Zo’n groot sportman, zoveel bereikt, behalve die gouden plak van de 10 kilometer. Gisteren moest het gebeuren en het gebeurde niet. Met elke ronde zag je de trekken rondom zijn mond verharden. Het lijden werd in ruim twaalf minuten in beeld gebracht: hard en meedogenloos.

Alles of niets

En het werd niets. Want natuurlijk gaat Sven niet op een lagere plek staan dan dat hij wilde. Dan maar helemaal geen medaille. Ik begrijp dat. Als een volwassen vent stond hij daarna de pers te woord. Het zat er gewoon niet in, zei hij, ‘ik was niet goed genoeg’. En we zagen het allemaal. We zagen allemaal hoe hij niet danste over het ijs, hoe hij niet huppelend de bocht doordolde. Maar winnen of verliezen, er moet iets van hem afvallen. Want over vier jaar zal hij er niet meer bij zijn, toch?

Ik gun hem zo dat hij dat idee kan laten varen. Met trost en opgeheven hoofd. Want hij verloor niet van Bloemen of van die enge Bergsma (die Kramer beschuldigde van hem dwars zitten met het omkoopschandaal van zijn coach). Kramer verloor van zichzelf. Verloor van het idee, het verlangen dat zo groot werd dat het als een molensteen om zijn nek ging hangen. Dan kom je niet vooruit, dan zak je steeds verder door het ijs.

Verliezen

Na het verlies pakten wij, supporters, de draad weer op achter onze computer of achter welke werkplek dan ook. De ban van het Goud van Oranje was doorbroken op het meest ongunstige moment. De man die wij het allemaal gunden. En dat is knap. Want welke winnaar houdt het in Nederland zo lang vol dat wij het iemand blijven gunnen om te winnen. Hoe vaak zeggen ‘wij’ niet dat iemand maar eens een lesje nederigheid moet leren? Niet bij Kramer. Omdat hij echt, by far, de grootste sportman/mens is die we mochten bejubelen.

 

 

Delen is meer dan lief!

Ontstemd door The Voice

Media (o.a. televisie)Persoonlijk 10 februari 2018 0 reacties
Gisteravond was de halve finale van The Voice. Ik houd van het programma. Maar zodra alleen publiek gaat bepalen wie naar huis mag en wie mag blijven, gebeuren er schokkende dingen. Ik dacht altijd dat het bij The Voice om de beste stem ging maar het gaat gewoon om hele andere stemmen. Ontluisterend wat er dan gebeurt.

Er zijn twee toptalenten in deze serie: Jim en Kimberly. Ik ben fan van Haagse Samantha, maar ze hoeft van mij niet te winnen, gewoon omdat ze niet de beste is. Terwijl Kimberly al naar de top geschreeuwd is want zeer talentvol, zeer knap, zeer van alles, haalt Kimberly niet eens de tweede ronde van de halve finale. Ze mag naar huis. Het publiek heeft niet voor haar gekozen. Ik ben verbijsterd en gelukkig ik niet alleen. Anouk haalt uit naar het programma The Voice over het feit dat juryleden niet meer mee mogen stemmen. Anouk:

"Het is een idioot volk, they don't know. Dit is hetzelfde als je mensen het songfestivalliedje laat kiezen. Dat moet 
je aan mensen overlaten die er een beetje verstand van hebben. Ik vind het heel erg."
Stemmen

Ook jurylid Ali B is ontstemd. ‘Mensen moeten niet zeiken, als je wilt dat iemand blijft moet je stemmen, als je niet stemt, moet je gewoon je mond houden’. Klopt. Hij vergeet er bij te vermelden dat een stem bijna 1 euro kost. Dat is gewoon veel geld voor één stem. Als je zou willen dat een aantal mensen blijft, kost het je al snel een tientje. Zakkenvullerij voor RTL 4. Hoeveel stemmen worden er wel niet uitgebracht? Het hele concept van dit programma is gewoon corrupt. Een competitie die nergens meer over gaat. En ik weet heus wel dat ik niet bij de doelgroep hoor van The Voice maar in één keer heb ik er genoeg van.

Volk

Daarom ben ik tegen referenda, zelfgekozen burgemeesters en al die belangrijke dingen waar het volk mag kiezen. Het volk? De dwars(e) doorsnee van onze bevolking? De ontevreden medemens? Elk vakgebied heeft zijn of haar eigen meesters. Daarom kiezen we politici, die ons vertegenwoordigen. Daarom zijn er jury’s waar mensen uit het vak met kennis en kunde een prestatie naar waarde kunnen beoordelen.

Anouk

Wat een verademing dat Anouk gisteravond gewoon haar mond opendoet en een sneer uitdeelt aan het programma dat haar best redelijk betaalt. Zij kwam op voor talent. Een meisje die niet in haar team zit maar gewoon alle kwaliteiten bezit om het heel ver te schoppen. En natuurlijk zal het Kimberly ook zonder The Voice lukken. Maar nu gaat er iemand naar huis met een gevoel van falen dat qua impact groter is dan de euforie van winnen.
Gewoon omdat het niet eerlijk is.

 

Delen is meer dan lief!

Dood is doodgewoon business

Media (o.a. televisie)Persoonlijk 16 januari 2018 1 reactie

Je hebt fakenews en fakenews. Het ene is nu eenmaal erger dan het andere. Reclame is vaak fake. We worden verleid om iets te doen, te kopen, te vinden, te laten. Ik houd van reclame, van goede reclame. Maar sommige schieten wat mij betreft hun doel voorbij.

Yarden had vorig jaar een reclame met Adelheid Roosen op de typische Adelheid manier. Men had er niets mee. Ik vond het mooi. Dood is nu eenmaal niet echt een reclame-ding, om het maar eens oneerbiedig te zeggen. Toch zijn er heel veel uitvaartmaatschappijen met marketingvrouwen en -heren die zich de hersens breken over hoe zij de levenden kunnen bereiken. Voor later.

Monuta

Monuta heeft nu een emo-commercial. Met programma’s als ‘over mijn lijk’ weet je hoe je moet scoren. Zo heeft Monuta nu een film bedacht met vier vrienden. Eerst vier vrienden. Toen waren er nog drie. We zien hoe fijn die mannen het met elkaar hebben en hoe mooi ze afscheid nemen van elkaar. En ik denk alleen maar ‘gadver’.  Wat goedkoop, wat fake en wat totaal misplaatst. Sommige dingen laat je niet zien. Die weten we allemaal. Ik hoef geen gezalfde mannenstem die poëtisch probeert te verwoorden dat wij er toe doen. Daar hebben we Monuta, Yarden of Dela niet voor nodig. Daar hebben we elkaar voor.

Persoonlijk

Monuta wil laten zien hoe persoonlijk het kan. Ik weet hoe persoonlijk het kan. Heb het helaas vaker meegemaakt dan me lief is. Maar het persoonlijke zit nu net niet in zo’n commercial. Meeliften op goed scorende programma’s in het belang van de zaak: geld. Dat moet toch anders kunnen? Laat echte aardige, betrokken mensen zien die het werk uitvoeren. Niet gecast maar echt. Die geloof ik. Nu, geloof ik alleen maar van Monuta en al die anderen, dat ze er niets van menen of begrijpen.

 

Delen is meer dan lief!

Met de dood in de ogen

Media (o.a. televisie)Persoonlijk 12 januari 2018 0 reacties
In de serie ‘Over mijn lijk’ worden zes jongeren gevolgd die nog maar kort te leven hebben. Trieste televisie natuurlijk maar ook mooi en betekenisvol. Het raakt mij in elke vezel van mijn lichaam en het geeft hoop omdat de lessen zo mooi zijn.

Zo kiest elke jongere voor een eigen strategie om om te gaan met het bericht dat je niet meer beter kan worden. Daan, een negentienjarige uit Texel, lacht veel weg en maakt grapjes. Soms zie je zijn gezicht betrekken omdat hij heus wel weet hoe het echt is en zal gaan. In de uitzending gisteren zien we dat Daan het niet redt. Hoe zijn vriendin hem liefdevol steunt en begeleidt bij alles wat hij nog kan en wil doen maar uiteindelijk naast hem ligt, op bed, als hij zijn laatste adem uitblaast.

Jong en wijs

Vooral de jongsten uit deze serie: Daan, Gerianne (16) en Tom (21) zien we in een leven met veel vrienden om hen heen. Wat doet zo’n bericht met een vriendengroep? Waar eerst het leven bestond uit feesten en het leven vieren komt er ineens een dimensie bij waar ze eigenlijk te jong voor zijn maar hen ook iets biedt dat waardevol is. Stilstaan en beseffen, misschien wel voor het eerst, dat het leven soms niet eerlijk is en leuk.

Liefde

De jongeren hebben partners. Ook zij maken iets mee dat zo heftig is en confronterend. En dan zien hoe die jonge mensen er blijven voor elkaar en elkaar steunen. En dan de ouders, zussen en broertjes. Wat een zware tijden maken ze mee, maar ook wat een mooie tijden maken ze mee. Dichterbij elkaar kun je bijna niet komen.

Met tranen in de ogen kijken we mee in levens die verloren gaan. En zoals altijd met dood en afscheid nemen, brengt het mij terug naar de basis van nietig zijn en klein. Maar ook bij de grote vragen over het waarom en waarvoor.

Gerianne gelooft in het wederzien van mensen, een leven na de dood zonder pijn en frustratie.
Ik bid, heel soms doe ik dat, dat het er allemaal is voor haar. Een wereld waar wij niets van weten.

Delen is meer dan lief!