CategorieMedia (o.a. televisie)

María Isabel Anita Carmen de Jesús Vargas Lizano

Media (o.a. televisie)Persoonlijk 30 augustus 2018 0 reacties

Chavela Vargas en Frida Kahlo

Op de een of andere manier kwam ik haar googelend tegen: Chavela Vargas. Heel vaag zegt het me iets maar niet veel. Ik zoek verder, ik luister en lees en raak in de ban en onder de indruk van deze vrouw.

Dick Hovenga schrijft: Chavela werd in Mexico de koningin van de rancheras genoemd, en ze was een heldin. Met meer dan 80 albums op haar naam is ze een ware legende geworden.

De zangeres hernoemde zichzelf in 1942 Chavela. ‘A bull came out to charge against life, goring and kicking. I would fight like a bull and march on’, zoals ze het zelf ooit gezegd heeft. Haar recalcitrante aard deed haar in de rancheros belanden, een Mexicaanse macho muziekstijl die vooral door mannen werd beheerst. Zij maakte daar een geheel eigen versie van met teruggeschroefde ritmes en andersoortige teksten en creëerde daarmee haar eigen(wijze) wereld. De wereld waarin zij leefde en waar machismo en homofobie (Vargas was lesbisch) normaal leek stond zij op de barricaden met haar gitaar en stem.

Meest macha van alle macho’s

Vooral haar verschijning viel destijds op: ze doorbrak het stereotype van de in hoepeljurk heupwiegende ranchera-zangeres en verscheen in broek op het podium. Sterk, eigenzinnig en serieus.

Ze stripte de Mexicaanse muziek van zijn kenmerkende vrolijkheid en keerde zich naar de gewonde ziel van haar land.

Dat ze op vrouwen viel, speelde destijds in haar openbare leven noodgedwongen geen rol. Ze was ‘het meest macha van alle machos’ en velen leken best te weten dat de grote liefde die ze eens bezong in werkelijkheid Frida Kahlo was, maar Vargas zou in het homo-onvriendelijke Mexico pas als 81-jarige haar seksualiteit publiekelijk omarmen.

Hoe meer ik over haar lees hoe meer ik haar bewonder. Om haar moed, om haar eenzaamheid. Ik ben gaan downloaden en luister met ontroering naar een gekwetste vrouw. Ik wilde het gewoon even delen.

Delen is meer dan lief!

Glennis Grace: nederigheid staat haar niet

BlogsMedia (o.a. televisie)Persoonlijk 27 augustus 2018 1 reactie

“De Amerikaanse Glennis is een Glennis in spijkerbroek”, schreef Nynke de Jong in haar column in het AD. En ik dacht: verrek. Dat is het wat zo schuurt. Glennis Grace doet mee aan America Got Talent en heeft een plek in de halve finale veroverd. Ik ben fan van Glennis of moet ik zeggen ‘was’?

Als ik zeg hoe goed ik Glennis Grace vind worden er neuzen opgetrokken. Ja ze is goed maar zó arrogant, geen leuk mens, enzovoort. Ik weet het niet, ik ken haar niet. Ik hoor haar stem en denk alleen maar ‘wat een stem’. Nu doet ze mee aan America Got Talent en we zien een Grace die ik niet ken. Nederig, meisjesachtig, verlegen, schuchter.

De Jong schrijft in haar column dat niet alleen de stem belangrijk is maar ook het verhaal. En dat verhaal wordt verteld en keer op keer herhaald. Glennis Grace als ‘single mom’, als vrouw die  in het eentje moet doen, over haar zoon die zei: ‘Mam, je moet dit gewoon doen’.

Bah, bah, bah

Als Glennis bij haar eerste auditie op komt lopen valt me al op hoe eenvoudig ze eruit ziet. Een spijkerbroek, een wit t-shirt een lang vest. Ze knijpt haar ogen dicht en speelt een verlegen meisje die eindelijk de stap durft te nemen. Door De Jong beseft ik dat het één groot opgezet plan is  in de marketingcampagne die ‘Glennis speelt nederig’ heet. Weet je, ik houd er niet van. En elke keer vraagt de jury: ‘hoe heet je zoon ook alweer?’, en ‘bedank je zoon dat hij je zover heeft gekregen om mee te doen’, ‘jij geeft hoop aan al die alleenstaande vrouwen die misschien ook een droom hebben’. En Glennis buigt het hoofd.

‘Ik ben als dat nodig is de grootste bitch die Nederland heeft’

Moeder en heilige

Glennis Grace staat toch vooral bekend om haar grote bek. En je mag haar juist daarom of juist daarom niet. Ik wist dat ze een zoontje heeft maar de naam was mij onbekend. Ze zal ongetwijfeld van haar zoontje houden maar dat hij haar gesmeekt heeft om een droom te verwezenlijken? Ze speelt het spel zoals haar opgedragen wordt maar voor mij heeft ze pas echt ballen als ze zegt: Ik doe daar niet aan mee. Ik ben geen zielige, alleenstaande moeder, ik ben als dat nodig is de grootste bitch die Nederland heeft en ik ben dat omdat ik fucking goed kan zingen en nu eindelijk eens carrière wil maken in een land dat groter is dan Madurodam.’

Maar Glennis Grace voegt zich met gemak in het spel dat gespeeld moet worden.
Ik vind haar nog steeds één van de beste zangeressen die ik ken en dat blijft.
Maar nederigheid is een oprechte eigenschap van mensen die groter zijn dan ze zelf denken en dat heb ik nog nooit gedacht bij Glennis Grace.

 

Delen is meer dan lief!

Schaamte heeft geen kleur

Media (o.a. televisie)PersoonlijkPolitiek 25 augustus 2018 0 reacties

Een vrolijk plaatje toch? ‘Ons’ oranje. Lekker weg. De zon tegemoet. Niet als je Howick en Lili bent. Vertrekken richting zon is niet altijd een vrolijke en zelfgekozen weg.

“De hoogste bestuursrechter bepaalde vrijdag dat de in Nederland opgegroeide kinderen in navolging van hun moeder naar Armenië uitgezet moeten worden. De kinderen hebben volgens de Raad van State geen recht op asielvergunning omdat zij niet hoeven te vrezen voor vervolging of ernstige schade door de autoriteiten”.

Boos en schaamte

Ik ben boos en schaam me dat we dit toelaten in dit land. En ik weet het, er zijn regels, we moeten ons houden aan de wet, we moeten ergens een lijn trekken. Maar moet dit over de rug van kinderen? Als je als land zo veel procedures kent dat een gezin jarenlang kan procederen dan moet je zelf op die blaren zitten. Regel of iemand mag blijven binnen een jaar of tenminste binnen zo’n termijn dat het eerlijk is voor alle partijen.

In het geval van Howick en Lili is het anders gegaan. En zo zijn er nog zoveel meer kinderen. Ze waren peuters toen ze hier kwamen, weten niets van hun zogenaamde thuisland, zitten op school, ontwikkelen zich, spreken onze taal, maken vrienden, maken plannen.

We zijn te klein

Ons land zou te klein zijn om al die ‘gevallen’ op te vangen. We zijn inderdaad te klein. Te klein van geest. Met de wet in de hand zijn we flink. En Nederland is van ons, de gelukvogels die hier geboren zijn. En dan gaat het over de moeder, dat ze gelogen heeft, dat ze elke keer een ander verhaal had. So be it. Blijkbaar kan dat in ons land. Regel dát dan.

Het maakt mij niet uit hoe die moeder het gedaan heeft, hoe ze gejokt heeft. Ik zie twee hele leuke kinderen die vast opgroeien tot twee leuke volwassen mensen die in ons land thuis zijn. Maar blijkbaar is het nodig om te laten zien dat we niet met ons laten sollen.

Uitzetten

“Als de kinderen Nederland niet zelf verlaten, mag de staatssecretaris hen uitzetten naar Armenië”, zegt voorzitter Bart Jan van Ettekoven van de Raad van State. Zal staatssecretaris van Justitie en Veiligheid Mark Harbers ze zelf aan het handje nemen en uitgeleide doen? Geeft hij ze een aai over de bol en de mazzel?

O ja, ze moeten al vanaf 1 september verkassen. Dan kunnen ze mooi direct aan het nieuwe schooljaar beginnen in Armenië…

Soms vraag ik me af van welke planeet deze mensen komen en waarom zij wel mogen blijven.

 

Delen is meer dan lief!

Ik wil alles of ik wil niets: ‘Für mich soll’s rote Rosen regnen’

GedichtenMedia (o.a. televisie) 20 augustus 2018 1 reactie

Gisteravond was Pieter Waterdrinker zomergast in het gelijknamige programma. Ik heb met plezier gekeken. Boeiend, leuk, ontroerend, leerzaam. Hij eindige zijn tv-avond met een optreden van een oude Hildergard Knef.

Vaag herinner ik me haar. Een mooie dame met diepliggende ogen in het zwart. Een stem die doorrookt en doordronken kleine sneetjes maakte in mijn hart. Niet mooi maar misschien juist daarom zo mooi. Ik weet niet veel van haar maar ga me de komende tijd maar eens verdiepen in wie zij was en wat zij deed.

Waterdrinker laat het lied zien ‘Für mich soll’s rote Rosen regnen’. Wat een mooie tekst, wat stoer en wat een lef moet je hebben om dat te wensen voor jezelf. Ik wil alles of ik wil niets.

——————————————————————————————————–

Mit 16, sagte ich still:
ich will,
will groß sein, will siegen,
will froh sein, nie lügen.
Mit 16, sagte ich still:
ich will,
will alles oder nichts.

Für mich soll’s rote Rosen regnen,
mir sollten sämtliche Wunder begegnen,
die Welt sollte sich umgestalten
und ihre Sorgen für sich behalten.

Und später, sagte ich noch:
Ich möcht verstehen, viel sehen, erfahren, bewahren.
Und später, sagte ich noch: Ich möcht
nicht allein sein und doch frei sein.

Für mich soll’s rote Rosen regnen,
mir sollten sämtliche Wunder begegnen,
das Glück sollte sich sanft verhalten,
es soll mein Schicksal mit Liebe verwalten.

Und heute, sage ich still:
Ich sollt
mich fügen, begnügnen,
ich kann mich nicht fügen,
kann mich nicht begnügnen:
will immer noch siegen.
will alles, oder nichts.

Für mich soll’s rote Rosen regnen,
mir sollten ganz neue Wunder begegnen, mich fern vom alten neu entfalten, von dem, was erwartet, das meiste halten.
Ich will, ich will

Delen is meer dan lief!

Als we door de mand vallen

Media (o.a. televisie)Persoonlijk 17 juli 2018 0 reacties

Ik houd van groepen. Om onderdeel te zijn van een clubje mensen die iets delen met elkaar. Een groep is een fascinerend fenomeen. Daarom kijk ik ook nu weer naar Utopia II. Een groep laat zien wie je bent. En dat valt dikwijls een beetje tegen.

Nu is het niet zo dat je mij gewoon in een groep kan zetten en ik gelukkig ben. Verre van dat. Ik snuffel en trek me terug. Maar er komt een moment dat er een ander aan jou snuffelt, dat het goed voelt. Dan is er een opening gevonden om naar binnen te gaan. Binnen in de groep.

Welke groep

Het maakt nogal uit in welke groep je terecht komt. Je hebt de vrije groep, de groep die jij kiest om bij te horen. En je hebt de onvrijwillige groep: collega’s, mede-studenten, (schoon)familie. De onvrijwillige groep is interessant. Want hoe voeg je je naar iets als het gemeenschappelijk doel niet bepaald is door hartstocht en emotie?

Utopia II

In het nieuwe Utopia zou het helemaal anders worden dan de eerste keer. Echt een weg vinden naar een nieuwe samenleving. Na een week of wat kunnen we concluderen dat het ook dit keer niet gaat lukken. Want: er doen mensen mee. Het programma toont haarfijn onze valkuilen en mankementen. Onze kleinheid, onze ego’s, onze zoektocht naar  macht. Dat is interessant om te zien. Hoe iemand die sympathiek oogt, later een kleine dictator lijkt te zijn. Hoe iemand die eerst een vreemde eend lijkt, nog steeds vreemd blijft maar wel je hart af en toe raakt.

Interesant

Utopia zou gaan over een ideale samenleving maar hoe krijgen we die als niemand gevraagd wordt naar zichzelf te kijken? Je zelf terug te horen of anderen te laten horen wat je werkelijk ergens van vindt? Als je een dagdeel aan groepstherapie zou besteden wordt het plotseling heel boeiende televisie. Niet alleen om mensen door de mand te zien vallen maar ook weer uit de mand te zien kruipen.

Utopia zou wat mij betreft veel meer mogen gaan over groepsprocessen. Over een weg vinden samen. Over accepteren en snappen waarom we soms dingen doen die niet zo fraai zijn. En daar van leren.

Dat is volgens mij waarom wij als mensen op deze wereld zijn gekomen. Om te leren en te groeien. En noem me naïef, maar dat is mijn utopia.

 

Delen is meer dan lief!

Dotan is de Sjaak

Media (o.a. televisie)Persoonlijk 17 april 2018 0 reacties
Er was nieuws. Dotan heeft een trollenleger ingezet om zichzelf groter te verklaren dan hij is. Iedereen duikelt over elkaar heen om hem nog meer naar beneden te halen. Het is nu wel genoeg, vind ik.

Hoe meer kun je kruipend door het slik je excuses aanbieden? Dat is best lastig als grootheden van RTL Boulevard op je rug stampen. De schijnheiligheid, die van Dotan maar zeker ook van hen die veroordelen, heeft gewonnen.

Praatjes maken geen plaatjes

Jammer dat Dotan daar pas later achter kwam. En de mooie verhalen van hem als mens, als weldoener, jammer. Jammer dat je denkt daarmee iemand te worden die je niet bent. Maar Dotan zal niet de eerste en zeker niet de laatste zijn. Ik ben geen fan van zijn muziek maar was het wel van hem. Puntje er af. Maar niet meer dan een puntje. We maken fouten, doen domme dingen. Had ik maar, was ik maar… Hij heeft geen moord gepleegd, niemand verkracht, geen bom gegooid. Tenminste niet bij anderen. De bom ligt onder zijn eigen carrière, de moord is op zichzelf en de verkrachting net zo.

Hij leegt al zijn social-media-accounts en al zijn herinneringen waarvan hij waarschijnlijk zelf niet eens meer weet welke waar zijn en welke verzonnen. Dat is triest genoeg.
Ik baal veel meer van de hypocrisie.

En Dotan is de Sjaak.

Dat zou ik doen. Mijn naam veranderen in Sjaak. En dan vooral nieuwe muziek gaan maken en je engelengezicht met dat diepe litteken er op als nieuwe profielfoto gebruiken.

Delen is meer dan lief!

Facebook-pixel-plug-in? PLUG OUT

Media (o.a. televisie)Persoonlijk 12 april 2018 2 reacties
Wie op de site van zijn zorgverzekeraar kijkt of een bepaalde behandeling wordt vergoed, of waar hij terecht moet voor die behandeling, verwacht niet dat Facebook meekijkt. Maar dat gebeurt bij meerdere zorgverzekeraars wel, blijkt uit onderzoek van de NOS.

Ik kan werkelijk veel hebben. Kan me zowat van alles voorstellen maar bij dit soort berichten val ik zelfs stil. Is het de schuld van Facebook of van onze zorghebbende zorgverzekeraars? Misschien moeten we het wel een nieuwe ziekte noemen: ‘dokter, ik heb een facebook-pixel-plugin, een sluipmoordenaar. Kunt u het outpluggen en wat zijn de kosten daarvan?’

Stel

Stel ik zoek naar een vergoeding van genitale wratten, colitis, zwemmerseczeem, rosacea, tonsel stones, aambeien of gewoon een lopende neus. Of een depressie van formaat, een vraag over euthanasie, urineverlies? Grote kans dat ik straks allerlei oplossingen voorbij zie komen. Van smeerseltjes, pilletjes tot verwijzing naar de Levenseindekliniek. Als ik google op Griekenland of Eiersnijder, komen er allerlei advertenties voorbij waar ik zelfs verwezen zou kunnen worden naar een winkel in Athene waar ze eiersnijders verkopen. Ik ben dat echt wel zat. Niet Facebook of Twitter maar al die marketing-mijnheren en -mevrouwen die met hun grijpgrage handen binnendringen in onze levens.

Waarom

De grote vraag is waarom zorgverzekeraars en andere instellingen dit willen. Uit het nieuwsbericht van de NOS lees ik:
Menzis heeft naar aanleiding van deze berichtgeving besloten om zo snel mogelijk te stoppen met het gebruik van de pixels. De verzekeraar gebruikte de tracking-pixels voor marketingdoeleinden.
Maar ook op  de sites van de VVD en Forum voor Democratie tracking-pixels te vinden. Ook verschillende media hebben trackers, waaronder NU.nl, De Volkskrant en NRC. En Lubach, eat your heart out: een aantal publieke omroepen gebruikt tracking-pixels, waaronder de VPRO.

Kappuh

In goed Haags zou ik wellen zeggen: kappuh hiermee. Ik wil geen tracking pixel in mijn lijf, in mijn hoofd, op mijn computer. Al die ophef over Facebook en onze privacy is niet voor niets. De beerput gaat open en moet open. Al die gore gezwellen, etterende puisten en inpluggende verleidingstechnieken. KAPPUH.

 

Delen is meer dan lief!

Privacy is een grap. Een slechte grap

Media (o.a. televisie)Persoonlijk 11 april 2018 0 reacties

Ik heb lang nagedacht over een goede kop boven dit stukje. Dat heb je soms. Dat je je opeens afvraagt: wat wil ik eigenlijk zeggen’. Een goede kop had ook geweest: Bye Bye Lubach. Aan het eind van mijn blog zal ik waarschijnlijk pas zelf weten wat de kop had moeten zijn.

Want vandaag is de dag dat Arjen Lubach van Facebook gaat. En met hem zijn volgers. En vele anderen die vinden dat er eind moet komen aan het doorverkopen van jouw en mijn gegevens. En gek genoeg maak ik me drukker om de oproep van Lubach dan om het gedoe met Facebook. Ik verdwijn dus niet van Facebook. Waarom niet? Ben ik verslaafd, kan ik niet zonder. Misschien. Wellicht.

Ergernis

Ik weet niet wat het is met Lubach en mijn persoontje (die hij niet kent). Ik kan zelfs niet zeggen dat ik niets met hem heb want ik maak me druk over hem. Is het dat pedante? Dat ‘ik weet hoe het zit’? Dat ‘ik zal het jullie eens uitleggen?’
Ook. Maar vooral het feit dat ik niet weet wie die Arjen Lubach nu eigenlijk is. Dat zijn masker altijd over zijn gezicht lijkt te hangen. Dat hij een oproep doet en dat daarom duizenden volgen. Wat als hij oproept om op een partij te stemmen, of juist niet?

Privacy

Maar genoeg over Arjen Lubach. Laten we het over privacy hebben. Het is niet zo dat het me niet interesseert. Ik heb gisteren gekeken hoeveel apps van mijn facebook-account gebruikmaken en oeps: 94 stuks. Ook apps die ik helemaal niet ken of waarvan ik weet dat ik ze gebruik. Minstens 90 heb ik er verwijderd. Ik kijk ook beter uit wat ik wel of niet op Facebook zet of twitter. Maar ik maak me geen illusie over mijn privacy. Welke privacy? Als ik bij de AH bloemkool koop, krijg ik een aanbieding van bloemkoolsoep. Als ik iets zoek over koffie, krijg ik reclame van van koffieapparaten.
Ik krijg zelfs een melding dat sommige bedrijven niet blij zijn dat ik een adblocker heb geplaatst. Omdat ze dan niet meer kunnen doen wat ze eigenlijk wilden doen. Mij inlijven.
En wat te denken van mijn geregistreerde ov-chipkaart? Mijn bankpas? Mijn goed bewaarde wachtwoorden…

Mark Zuckerberg

Facebookbaas Mark Zuckerberg ligt onder vuur. De man wordt terecht of niet op de pijnbank gelegd en moet door het stof. Het is goed dat er zoveel ophef is over onze privacy, over bedrijven die er misbruik van maken, over hoe we met z’n allen gemanipuleerd worden. Hopelijk gaat er nu iets gebeuren waardoor we ons weer iets veiliger wanen. Maar  social media zal nooit meer verdwijnen. Na Facebook komt er iets anders dat beweert ‘veilig’ te zijn. Maar ook dan zijn er weer slimmere trucs om ons te misleiden.

Het is niet Facebook, Twitter, Instagram of noem maar op. Het is de wereld. Het zijn ‘wij’ die er een puinhoop van maken. Zonder Twitter zijn er nog steeds eikels die van alles vinden. We worden continu beïnvloed. Door de kranten die we lezen, de programma’s die we zien, de informatie die wij betrouwbaar achten. Door de mensen met wie we omgaan of juist niet omgaan.

En door onze manier van leven. De behoefte om te hebben die groter is dan dan de behoefte om te zijn.

 

 

Delen is meer dan lief!

Een zwak voor Frans Bauer

Media (o.a. televisie)Persoonlijk 8 april 2018 0 reacties

Foto: AVROTROS

We willen Studio Sport kijken en pikken daarom Frans Bauer in Amerika mee, dat daarvoor wordt uitgezonden. Niet een programma dat we zouden kiezen maar toch blijven we hangen. Ik sluit niet uit dat we de volgende keer bewust kiezen voor dit programma.

Eigenlijk doen de Bauers alles wat we zelf ook zouden doen als we voor het eerst in New York zijn. Zeggen we hetzelfde, stellen domme vragen of juist hele slimme. Nemen we een selfie met die prachtige skyline van New York als imponerende achtergrond.

Al die lichies

Als zij ‘s avonds over de Times Square wandelen, mompelt zij ‘al die lichies’. Frans zucht ook en herhaalt vele keren hoe bijzonder het allemaal is. Als zij een dag later voor Tiffany staan op New York 5th Avenue, trekt Frans zijn Mariska zachtjes mee. ‘Dat heb je toch niet nodig’, vraagt hij grappend zorgelijk en zij glimlacht terug.

Gewoon gebleven

Je hoort vaak zeggen over ‘beroemdheden’ dat ze zo lekker ‘gewoon zijn gebleven’. Vaak is het een dooddoener eerste klas want hoe gewoon kan je blijven met miljoenen op een bank en mensen die allemaal iets van je willen. Toch zijn de Bauers het voorbeeld van ‘gewoon gebleven’. Ik krijg steeds meer respect voor deze man juist omdat hij zich nergens beter voordoet dan hij is en juist daarom beter is dan vele anderen, mezelf incluis. Zijn blije, kinderlijke enthousiasme heeft hij weten te behouden en hoe heerlijk moet dat zijn.

Als ze op een boks-gala zijn uitgenodigd en zij te midden van grootheden aan tafel aan mogen schuiven, zie je het kleine jongetje in hem. Zijn ogen schitteren, haar ogen schitteren om hem en eigenlijk kan het niet anders dat je als kijker mee schittert.

Niet heel lang geleden vroeg Matthijs van Nieuwkerk hem welke muziek hij thuis draait. ‘Eerlijk’, vroeg Frans en zuchtte. ‘Ik luister naar mezelf, ik vind dat eerlijk gewoon de mooiste muziek die er bestaat’.

En je denkt: dat kan niet, dat mag niet, dat doe je niet. Maar het kan wel en hij doet het. Nergens veinst hij een betere man te zijn. Hij lacht om zijn eigen, soms flauwe, grappen, geeft eerlijk toe als hij iets niet weet of begrijpt en gooit er nog een reclame tegen aan over Chinees eten.

Zoveel beter te verdragen dan de Briljant reclame van die ene Froger, the Frog.

Delen is meer dan lief!