CategorieMedia (o.a. televisie)

Rutte ‘in the house’

Media (o.a. televisie)Persoonlijk 8 november 2018 1 reactie

Gisteravond was minister-president Mark Rutte te gast in Bibliotheek Schilderswijk. Ik schrijf het zo formeel, met zijn functie erbij, omdat ik me nog meer realiseer hoe bijzonder het is. Dat een minister-president te gast is in een bibliotheek.

Kort daarvoor had ik de organisator gevraagd of hij trots was dat hij dit voor elkaar had gekregen. Zijn antwoord was mooi. ‘Trots? Ik ben trots dat dit kan in Nederland. In sommige landen is dit ondenkbaar. Daar ben ik trots op.’

Vitaliteit

Het is druk in de bibliotheek. Vooral Schilderwijkers zijn gevraagd te komen om in gesprek te gaan met Rutte. Er zijn ook veel jongeren aanwezig en heel veel pers. Vriendin en ik hadden ons afgevraagd hoe het zou zijn met de beveiliging. Mochten we zomaar naar binnen, moest je jezelf identificeren? Gek genoeg verliep dat proces ook best eenvoudig.
Een mengeling van mensen met verschillende culturen en achtergronden, waar ik blij van word. Dan komt Rutte gewoon binnengewandeld en het eerste dat ik zie is een brede, warme lach. Hij begroet en omhelst links en rechts mensen en valt vooral op door zijn hartelijkheid en vitaliteit. Hij is niet van mijn partij maar wat een positiviteit straalt hij uit. Oprecht en hartverwarmend.

Respect

Ik krijg steeds meer respect voor hem. Want hoe goed je zo’n avond ook voorbereid, er komen vragen naar voren die er niet thuis horen. ‘Wat vindt u er van dat de Hoefkade wordt afgesloten’, ‘Kan ik kwijtschelding krijgen van mijn lening’ en ‘mijn zoon heeft geen huis’.

Maar ook vragen als – ‘Waarom zijn de lagere scholen in onze wijk niet veel meer gemengd’, ‘hoe kunnen we zorgen dan onze jongeren blijven geloven in een mooie toekomst’ en ‘hoe houdt u de balans in dit drukke leven?’

Een Hindoestaanse mijnheer vraagt het woord. ‘Weet u dat het vandaag een bijzondere Hindoestaanse feestdag is? Hindoestanen hadden ook graag hier willen zijn maar niemand van de organisatie heeft er over nagedacht, dat dit geen goede dag is voor zo’n bijeenkomst. Wij voelen ons gediscrimineerd.’

Het valt even stil. Je organiseert ook niet op eerste kerstdag een bijeenkomst. Punt gemaakt. Maar met 150 nationaliteiten is er altijd wel een feestdag, grapt Rutte. Hij belooft om speciaal voor deze groep een nieuwe afspraak te maken en spreekt de hoop uit dat niet alle nationaliteiten nu aan zijn deur gaan kloppen. Mooi opgelost.

Schilderswijk

Wat opvalt deze avond is de manier waarop er gesproken wordt over de Schilderswijk. Met zoveel liefde en betrokkenheid dat het ontroerend is. Dat je denkt, ik wil ook in zo’n wijk wonen met mensen die om elkaar geven, die echt samen iets doen. Die trots zijn en helemaal niet weg willen uit ‘hun’ wijk.

Niet alleen Rutte heeft indruk gemaakt. Ook de vele vriendelijke mensen die in deze wijk wonen, werken en leven.

Delen is meer dan lief!

Dichter bij de dood – Jean Louis Pisuisse

Media (o.a. televisie)Persoonlijk 4 november 2018 0 reacties
Foto’s van Jean Louis Pisuisse: het begin, het midden, het einde. Voor de viering van Dichter bij de dood, Allerzielen, op begraafplaats Oud Eik en Duinen, mochten de dichters een bekende overleden kunstenaar ‘adopteren’. Ik koos direct voor Jean Louis Pisuisse. De naam zelf is al een plaatje.

Een dame van tachtig die bij mij komt luisteren zegt: ‘Pisuisse, daar ben ik mee opgegroeid. Mijn ouders hadden het altijd over hem’.
Ik ben jonger maar de naam Pisuisse was mij ook zeer bekend. Als kind voelde ik me al bijzonder aangetrokken tot theater en cabaret. Zo verzamelde ik langspeelplaten met liedjes van lang geleden. Die liefde voor cabaret heb ik ongetwijfeld meegekregen van mijn moeder. Door haar leerde ik Toon Hermans, Wim Sonneveld, Wim Kan, Fons Jansen en Henk Elsink kennen. Zet bij ons een lied in van één van hen uit die tijd en wij, zussen, zingen het woordelijk mee.

Jean Louis Pisuisse

Tijdens Dichter bij de dood, vertelden de dichters over de artiest, lieten iets uit het werk horen en lazen tenslotte een eigen gedicht voor over de dood. ‘Mensch, durf te leven’ is zo’n bekend lied, vertolkt door Pisuisse. Hoe hij aan zijn einde is gekomen wist ik niet maar is het vertellen meer dan waard. Hij trouwde een meisje uit het cabaretgezelschap en scheidde daarom van Fie Carelse, een groot actrice in die tijd. Jenny, zijn nieuwe liefde, had natuurlijk eerdere liefdes gekend. Haar minnaar Tjakko Kuiper, was ook lid van het theatergezelschap. Tjakko kon het niet verkroppen dat zijn Jenny de relatie verbrak. Op 26 november 1927 schoot hij op het Rembrandtplein in Amsterdam zowel het echtpaar Pisuisse als zichzelf neer. Allen overleden.
Hoe theatraal wil je het hebben?

Grafrechten

Fie Carelsen, de tweede vrouw van Pisuisse, is oud geworden. Zij overleed in 1975, 48 jaar later dan Pisuisse. Hoe groot haar liefde voor hem was blijkt uit het feit dat zij in 1970 het eigendomsrecht verwierf van het graf van Jean-Louis Pisuisse en in haar testament liet opnemen dat ze in zijn graf wenste te worden bijgezet. Dat gebeurde ook na haar overlijden in 1975. Op Oud Eik en Duinen liggen dus naast elkaar Jenny en Jean Louis. In het graf van Jean Louis ligt ook Fie Carelsen. Een zoete wraak, zo’n vijftig jaar na dato.

Life is a cabaret.

Delen is meer dan lief!

De zeven zussen van Hill House

Media (o.a. televisie)Persoonlijk 1 november 2018 0 reacties

Ik heb niets met Haloween. Kijk met verbazing naar versierde huizen en spinnenwebben die aan deuren worden gehangen. Zie compleet verbouwde woningen waarbinnen zich, nu eens in het licht, duistere zaken afspelen.
Maar toch had ik mijn eigen Haloween.

Wat ik echt nog nooit heb ervaren is dat een afzonderlijk boek en serie zo veel op elkaar lijken dat de verhaallijnen door elkaar gaan lopen. In mijn hoofd dan. Dat maakt van een compleet onschuldig boek, een horrorleeservaring.

Serie en boek

De serie ‘ The Haunting of Hill House’ zie ik aangeraden worden door mensen die zeggen: ‘ook al houd je niet van ‘horror’, dit moet je zien’. Het gekke is, dat er in het begin van de serie niets gebeurt maar ik toch met een draaiende maag zit te kijken. Hoe dan? Geen muziek, stilte, filmische beelden van een groot en somber huis.
De boeken ‘De zeven zussen’ van Lucinda Riley download ik op goed geluk om er daarna achter te komen dat het een hit is. Geen diepzinnigheid maar vlot geschreven en uitnodigend om verder te lezen.

Verhaallijnen

De verhalen gaan over grote families. In Hill House een gezin met zo’n stuk of zes kinderen, in De zeven zussen zes zussen. Waarom er geen nummer zeven is, moet ik nog achter komen. In serie en in de film is er een groot huis, ver af van de bewoonde wereld. In Hill House een krakend en zuchtend kasteelachtige woning, in de Zeven Zussen een prachtig gelegen villa in een idyllische omgeving. Maar allebei groot en onbereikbaar.

Terwijl ik in de tram aan het lezen ben, blader ik terug want de vader was toch niet dood? Als ik een gewone passage lees over een vrouw die naar haar eigen souterrain gaat, houd ik mijn hart vast. Wat staat haar nu toch weer te wachten.

Dit is echt Mindfuck. Het maakt beide, kijk- en leeservaringen, nog specialer. Hopelijk vraagt niemand mij ooit waar de Zeven zussen over gaat. Net als vroeger, omdat ik zo snel lees, krijg ik dan te horen: ‘Jij hebt dat boek helemaal niet gelezen’. Alleen deze keer heeft iedereen gelijk. Ik lees een heel ander boek.

 

Delen is meer dan lief!

Boer zoekt, maar ik vind het niet

BlogsMedia (o.a. televisie) 30 oktober 2018 5 reacties

Vriendin heeft een niet eens heimelijke liefde voor Boer zoekt vrouw. En ik heb de laatste jaren ook vaker gekeken dan daarvoor. Eerlijk is eerlijk, vooral om er over te kunnen schrijven. Maar ik heb er nog geen letter aan besteed. Waarom? Er gebeurt niets.

Ik moest de site van BZV er even bij halen voor de namen van de boeren (M/V). Je hebt Marnix. Boer. Echt een boer. Wel een leuke kop maar zijn oneliners zijn tenenkrommend slecht. Grof en onbehouwen. Dat er waarschijnlijk een klein hartje inzit, wil ik best geloven. Wanneer gaan de vrouwen zelf eens denken: ‘wat doe ik hier met deze mijnheer Boer?’

Jaap is oké. En daarom al niet leuk om over te schrijven. Ook zijn dames zijn leuk. Het meest verrassende dat kan gebeuren is dat deze sympathieke man stiekem al getrouwd blijkt.

Wim. Wim werd het leukste jongetje van de klas genoemd. En terecht. Een leuke kop, leuke krullen, leuke kuiltjes in de wang. Maar wat zit er nog meer onder die kuiltjes? De gesprekken die hij met zijn vrouwen voert gaan over niets en dat houdt hij rustig een dag vol. En maar lachen. Een van zijn vrouwen mist diepgang. Flirten is een woord dat hij niet kent. Hij wil genomen worden. Dat zou wel weer leuke televisie opleveren.

Dan hebben we boerin Michelle. Een doortastende, best leuke verschijning. Maar een BoerenBitch. Ze commandeert de leuke jongens als konijnen in een hoed. Ze mogen er pas uit als zij het zegt. ‘Doe dit, doe dat, doe slimmer, doe sneller, doe meer, minder, beter, harder, zachter. De mannen kruipen nog net niet door de champignons maar dat kan zomaar gaan gebeuren.

Steffi. Steffi is Steffi. Geen woord teveel. Een lief, puur mens. Onhandig met haar lijf, onwetend van haar schoonheid. Eerlijke blosjes en oprecht verrast dat zij mannen kan bekoren. Ze heeft aandacht voor haar aardige jongens. Haar mannen zijn jongens, onzeker, onhandig maar flirten als de beste. ‘Ik heb geen cadeau voor jullie’, zegt Steffi. ‘Dat hoeft niet, jij bent er, dat is alles’. Hoe lief.

Ik kan het bijna niet zien als er iemand wordt weggestuurd. Zo pijnlijk en oneerlijk soms. Signalen blijken verkeerd begrepen of verkeerd uitgestraald. Ik wacht op het moment dat de drie vrouwen bij een boer die ze echt niet verdient, voor zijn keuzemoment opstaan en zeggen: ‘Je bent net iets teveel boer. We gaan’.

Delen is meer dan lief!

Een hack in een hack in een hack

Media (o.a. televisie)Persoonlijk 5 oktober 2018 3 reacties

Tjonge. Wat een verhaal. Nederland was een keer met een succesverhaal in het nieuws. De Amerikanen, de Engelsen, Duitsers, zelfs de Russen spraken er over. Bij een spectaculaire operatie van onze eigen geheime dienst werden vier Russische spionnen ontmaskerd en het land uitgezet.

De hele avond volg ik het nieuws. Net als actualiteitenrubrieken van ons land. Wat vooral opvalt is de knulligheid van de operatie. Sowieso vind ik vier grote mannen in één auto al verdacht. Maar we zien beelden van een rommelige achterbak met apparatuur, veel oude telefoons, draden, accu’s en afval.

Is dit weer een grap van Lubach?

Ik kan er niets aan doen. Omdat het Nederland is? Omdat de persconferentie bijna een persiflage lijkt? Maar ik vermoed zomaar een grap van Lubach. Ik houd niet van Lubach dus dan zou het een slechte grap zijn.

Te makkelijk

Het lijkt allemaal te makkelijk te gaan. De heren worden opgehaald door iemand van de Russische ambassade. Wil je als hacker niet met minder tamtam het land binnenkomen? Ze hebben paspoorten met opeenlopende nummers. Er staan kiekjes op de telefoons die nog ander onheil voorspellen. Een taxibonnetje en treintickets naar een volgend land. Ik kom terug op mijn eerdere opmerking: het zou toch een goede grap zijn. Van Lubach. Met slechte acteurs. Ik miste alleen het dansje van Theresa May hierbij.

Rusland

In Rusland behandelen ze het zeker als een grote grap. We zien hoe de spot wordt gedreven met het hackersverhaal. Ik droomde vannacht hoe het echt zit. Ze hebben gewoon vier Russische mannen met een hackersverleden op pad gestuurd als een grote afleidingsmanoeuvre voor ‘the real thing’. Wat dat echte ding is, dat weten we nog niet natuurlijk. Die klap komt nog. Maar terwijl Europese leiders elkaar op de rug slaan vindt elders de grootste hack aller tijden plaats. Door vrouwen die er uit zien als Russische spionnen.

Of zijn dingen soms gewoon zo dom en stom dat het wel waar moet zijn? Diep in mijn hart hoop ik dat het zo is.
En dat ‘we’ werkelijk in staat zijn om tegenstand te bieden.

Delen is meer dan lief!

Bella Ciao – vaarwel schoonheid

BlogsMedia (o.a. televisie)Persoonlijk 4 oktober 2018 0 reacties
Herinner jij je nog de kampvuren van vroeger? Het tegen elkaar aan hangen met glaasjes hele verkeerde wijn of iets wat daarvoor door moest gaan? En dan altijd die ene jongen met gitaar. Die goedbedoelde gezelligheid kwam brengen?

En dan samen zingen onder de flonkerende sterren op een of ander terrein. Tussen de benen zitten van diegene die je heel erg leuk vond. Starend naar de flakkerende vlammen, hoesten van de zwarte rook die altijd net jouw richting op kwam.

Oude liedjes

Wat zongen we? Ons zelfgemaakte ‘mag ik bij jou op je vuilniszak’ maar ook altijd ‘ Bella Ciao’. In een oer-Hollands ritme waar we op de tel een einde maken aan elke vorm van fijngevoeligheid. Rampetampen in het Italiaans. Wisten wij veel. Totdat daar die serie was van La Casa de Papel en het lied werd gezongen zoals het ooit bedoeld was. Stil worden van de stilte, van de pijn, van de betekenis van het lied.

Verzetslied

Het lied won aan populariteit tijdens de Tweede Wereldoorlog. Daar werd het door de antifascistische beweging in Italië opgenomen en gebruikt als verzetslied. Na de val van Mussolini en de aansluiting van Italië bij de geallieerden werd het gebruikt om de vrijheid, van Mussolini, het Italiaanse fascistische regime en nazi-Duitsland, te vieren. Het lied gaat over het verzet van de partizanen, een soort verzetsstrijder.

Even op deze donderdagochtend, terwijl ik honderd andere dingen moet doen, genieten en stil worden. De Nederlandse vertaling staat onder de video.

Tekst (gevonden op de website van newsmonkey)

Op een ochtend trof ik de vijand,
o bella, ciao, bella, ciao,
bella, ciao, ciao, ciao!
Op een ochtend trof ik de vijand
heel alleen voor dag en dauw.

Kameraden, laat mij niet liggen!
O bella, ciao, bella, ciao,
bella, ciao, ciao, ciao!
Kameraden, laat mij niet liggen!
Want ik voel: de dood komt gauw.

Ik zal sterven als partizaan
o bella, ciao, bella, ciao,
bella, ciao, ciao, ciao!
Ik zal sterven als partizaan,
delf mijn graf, maar pleeg geen rouw.

En begraaf mij hoog in de heuvels.
o bella, ciao, bella, ciao,
bella, ciao, ciao, ciao!
En begraaf mij hoog in de heuvels
onder bloemenschaduw blauw.

In ’t voorbijgaan zeggen straks mensen
o bella, ciao, bella, ciao,
bella, ciao, ciao, ciao!
In ’t voorbijgaan zeggen straks mensen:
“Voor wie bloeit die bloem daar nou?”

“‘t Is de bloem van de partizanen”,
o bella, ciao, bella, ciao,
bella, ciao, ciao, ciao!
“’t Is de bloem van de partizanen,
die voor de vrijheid vielen – voor jou!”

Delen is meer dan lief!

María Isabel Anita Carmen de Jesús Vargas Lizano

Media (o.a. televisie)Persoonlijk 30 augustus 2018 0 reacties

Chavela Vargas en Frida Kahlo

Op de een of andere manier kwam ik haar googelend tegen: Chavela Vargas. Heel vaag zegt het me iets maar niet veel. Ik zoek verder, ik luister en lees en raak in de ban en onder de indruk van deze vrouw.

Dick Hovenga schrijft: Chavela werd in Mexico de koningin van de rancheras genoemd, en ze was een heldin. Met meer dan 80 albums op haar naam is ze een ware legende geworden.

De zangeres hernoemde zichzelf in 1942 Chavela. ‘A bull came out to charge against life, goring and kicking. I would fight like a bull and march on’, zoals ze het zelf ooit gezegd heeft. Haar recalcitrante aard deed haar in de rancheros belanden, een Mexicaanse macho muziekstijl die vooral door mannen werd beheerst. Zij maakte daar een geheel eigen versie van met teruggeschroefde ritmes en andersoortige teksten en creëerde daarmee haar eigen(wijze) wereld. De wereld waarin zij leefde en waar machismo en homofobie (Vargas was lesbisch) normaal leek stond zij op de barricaden met haar gitaar en stem.

Meest macha van alle macho’s

Vooral haar verschijning viel destijds op: ze doorbrak het stereotype van de in hoepeljurk heupwiegende ranchera-zangeres en verscheen in broek op het podium. Sterk, eigenzinnig en serieus.

Ze stripte de Mexicaanse muziek van zijn kenmerkende vrolijkheid en keerde zich naar de gewonde ziel van haar land.

Dat ze op vrouwen viel, speelde destijds in haar openbare leven noodgedwongen geen rol. Ze was ‘het meest macha van alle machos’ en velen leken best te weten dat de grote liefde die ze eens bezong in werkelijkheid Frida Kahlo was, maar Vargas zou in het homo-onvriendelijke Mexico pas als 81-jarige haar seksualiteit publiekelijk omarmen.

Hoe meer ik over haar lees hoe meer ik haar bewonder. Om haar moed, om haar eenzaamheid. Ik ben gaan downloaden en luister met ontroering naar een gekwetste vrouw. Ik wilde het gewoon even delen.

Delen is meer dan lief!

Glennis Grace: nederigheid staat haar niet

BlogsMedia (o.a. televisie)Persoonlijk 27 augustus 2018 1 reactie

“De Amerikaanse Glennis is een Glennis in spijkerbroek”, schreef Nynke de Jong in haar column in het AD. En ik dacht: verrek. Dat is het wat zo schuurt. Glennis Grace doet mee aan America Got Talent en heeft een plek in de halve finale veroverd. Ik ben fan van Glennis of moet ik zeggen ‘was’?

Als ik zeg hoe goed ik Glennis Grace vind worden er neuzen opgetrokken. Ja ze is goed maar zó arrogant, geen leuk mens, enzovoort. Ik weet het niet, ik ken haar niet. Ik hoor haar stem en denk alleen maar ‘wat een stem’. Nu doet ze mee aan America Got Talent en we zien een Grace die ik niet ken. Nederig, meisjesachtig, verlegen, schuchter.

De Jong schrijft in haar column dat niet alleen de stem belangrijk is maar ook het verhaal. En dat verhaal wordt verteld en keer op keer herhaald. Glennis Grace als ‘single mom’, als vrouw die  in het eentje moet doen, over haar zoon die zei: ‘Mam, je moet dit gewoon doen’.

Bah, bah, bah

Als Glennis bij haar eerste auditie op komt lopen valt me al op hoe eenvoudig ze eruit ziet. Een spijkerbroek, een wit t-shirt een lang vest. Ze knijpt haar ogen dicht en speelt een verlegen meisje die eindelijk de stap durft te nemen. Door De Jong beseft ik dat het één groot opgezet plan is  in de marketingcampagne die ‘Glennis speelt nederig’ heet. Weet je, ik houd er niet van. En elke keer vraagt de jury: ‘hoe heet je zoon ook alweer?’, en ‘bedank je zoon dat hij je zover heeft gekregen om mee te doen’, ‘jij geeft hoop aan al die alleenstaande vrouwen die misschien ook een droom hebben’. En Glennis buigt het hoofd.

‘Ik ben als dat nodig is de grootste bitch die Nederland heeft’

Moeder en heilige

Glennis Grace staat toch vooral bekend om haar grote bek. En je mag haar juist daarom of juist daarom niet. Ik wist dat ze een zoontje heeft maar de naam was mij onbekend. Ze zal ongetwijfeld van haar zoontje houden maar dat hij haar gesmeekt heeft om een droom te verwezenlijken? Ze speelt het spel zoals haar opgedragen wordt maar voor mij heeft ze pas echt ballen als ze zegt: Ik doe daar niet aan mee. Ik ben geen zielige, alleenstaande moeder, ik ben als dat nodig is de grootste bitch die Nederland heeft en ik ben dat omdat ik fucking goed kan zingen en nu eindelijk eens carrière wil maken in een land dat groter is dan Madurodam.’

Maar Glennis Grace voegt zich met gemak in het spel dat gespeeld moet worden.
Ik vind haar nog steeds één van de beste zangeressen die ik ken en dat blijft.
Maar nederigheid is een oprechte eigenschap van mensen die groter zijn dan ze zelf denken en dat heb ik nog nooit gedacht bij Glennis Grace.

 

Delen is meer dan lief!

Schaamte heeft geen kleur

Media (o.a. televisie)PersoonlijkPolitiek 25 augustus 2018 0 reacties

Een vrolijk plaatje toch? ‘Ons’ oranje. Lekker weg. De zon tegemoet. Niet als je Howick en Lili bent. Vertrekken richting zon is niet altijd een vrolijke en zelfgekozen weg.

“De hoogste bestuursrechter bepaalde vrijdag dat de in Nederland opgegroeide kinderen in navolging van hun moeder naar Armenië uitgezet moeten worden. De kinderen hebben volgens de Raad van State geen recht op asielvergunning omdat zij niet hoeven te vrezen voor vervolging of ernstige schade door de autoriteiten”.

Boos en schaamte

Ik ben boos en schaam me dat we dit toelaten in dit land. En ik weet het, er zijn regels, we moeten ons houden aan de wet, we moeten ergens een lijn trekken. Maar moet dit over de rug van kinderen? Als je als land zo veel procedures kent dat een gezin jarenlang kan procederen dan moet je zelf op die blaren zitten. Regel of iemand mag blijven binnen een jaar of tenminste binnen zo’n termijn dat het eerlijk is voor alle partijen.

In het geval van Howick en Lili is het anders gegaan. En zo zijn er nog zoveel meer kinderen. Ze waren peuters toen ze hier kwamen, weten niets van hun zogenaamde thuisland, zitten op school, ontwikkelen zich, spreken onze taal, maken vrienden, maken plannen.

We zijn te klein

Ons land zou te klein zijn om al die ‘gevallen’ op te vangen. We zijn inderdaad te klein. Te klein van geest. Met de wet in de hand zijn we flink. En Nederland is van ons, de gelukvogels die hier geboren zijn. En dan gaat het over de moeder, dat ze gelogen heeft, dat ze elke keer een ander verhaal had. So be it. Blijkbaar kan dat in ons land. Regel dát dan.

Het maakt mij niet uit hoe die moeder het gedaan heeft, hoe ze gejokt heeft. Ik zie twee hele leuke kinderen die vast opgroeien tot twee leuke volwassen mensen die in ons land thuis zijn. Maar blijkbaar is het nodig om te laten zien dat we niet met ons laten sollen.

Uitzetten

“Als de kinderen Nederland niet zelf verlaten, mag de staatssecretaris hen uitzetten naar Armenië”, zegt voorzitter Bart Jan van Ettekoven van de Raad van State. Zal staatssecretaris van Justitie en Veiligheid Mark Harbers ze zelf aan het handje nemen en uitgeleide doen? Geeft hij ze een aai over de bol en de mazzel?

O ja, ze moeten al vanaf 1 september verkassen. Dan kunnen ze mooi direct aan het nieuwe schooljaar beginnen in Armenië…

Soms vraag ik me af van welke planeet deze mensen komen en waarom zij wel mogen blijven.

 

Delen is meer dan lief!

Ik wil alles of ik wil niets: ‘Für mich soll’s rote Rosen regnen’

GedichtenMedia (o.a. televisie) 20 augustus 2018 1 reactie

Gisteravond was Pieter Waterdrinker zomergast in het gelijknamige programma. Ik heb met plezier gekeken. Boeiend, leuk, ontroerend, leerzaam. Hij eindige zijn tv-avond met een optreden van een oude Hildergard Knef.

Vaag herinner ik me haar. Een mooie dame met diepliggende ogen in het zwart. Een stem die doorrookt en doordronken kleine sneetjes maakte in mijn hart. Niet mooi maar misschien juist daarom zo mooi. Ik weet niet veel van haar maar ga me de komende tijd maar eens verdiepen in wie zij was en wat zij deed.

Waterdrinker laat het lied zien ‘Für mich soll’s rote Rosen regnen’. Wat een mooie tekst, wat stoer en wat een lef moet je hebben om dat te wensen voor jezelf. Ik wil alles of ik wil niets.

——————————————————————————————————–

Mit 16, sagte ich still:
ich will,
will groß sein, will siegen,
will froh sein, nie lügen.
Mit 16, sagte ich still:
ich will,
will alles oder nichts.

Für mich soll’s rote Rosen regnen,
mir sollten sämtliche Wunder begegnen,
die Welt sollte sich umgestalten
und ihre Sorgen für sich behalten.

Und später, sagte ich noch:
Ich möcht verstehen, viel sehen, erfahren, bewahren.
Und später, sagte ich noch: Ich möcht
nicht allein sein und doch frei sein.

Für mich soll’s rote Rosen regnen,
mir sollten sämtliche Wunder begegnen,
das Glück sollte sich sanft verhalten,
es soll mein Schicksal mit Liebe verwalten.

Und heute, sage ich still:
Ich sollt
mich fügen, begnügnen,
ich kann mich nicht fügen,
kann mich nicht begnügnen:
will immer noch siegen.
will alles, oder nichts.

Für mich soll’s rote Rosen regnen,
mir sollten ganz neue Wunder begegnen, mich fern vom alten neu entfalten, von dem, was erwartet, das meiste halten.
Ich will, ich will

Delen is meer dan lief!