CategorieHond

Klein maar voor de duvel niet bang.

Ik twijfelde vanmorgen. Ga ik schrijven over de dreiging om ons heen? Over het voelbaar zijn van spanning, over vertrouwen en over angst? Of over een hondje? Ons hondje, die gisteren voor het eerst een dag in daycare was.

En ik weet het, heel veel mensen zullen denken, jeetje, alsof het een kind is… dat gedoe en dat getut. En ze hebben gelijk. We tutten wat af met z’n tweeen, drieën eigenlijk. En we genieten er van. Buitenschoolse opvang voor Ami. De eerste kennismaking met de jonge vrouw van de opvang, verliep buitengewoon goed. Ami was op haar best, draaide op volle toeren om de leuke F. te imponeren. Dat lukte. Toen F. bij ons wegging had Ami de hele avond nodig om weer in het gareel te komen. (Ons gareel natuurlijk). Gisteren werd ze opgehaald om de hele dag met ander jong grut te ravotten. F. houdt ons op de hoogte met foto’s en verhalen.
Ami doet het heel goed. Ami is enig. Iedereen houdt van Ami en is verliefd op ons moppie. Als trotse ouders lezen wij met gloeiende wangen over onze kleine heldin. Want zijn wij het niet die er voor gezorgd hebben dat Ami die leuke hond is die ze is? Zijn wij niet verantwoordelijk voor dat leuke, lieve bekkie?

Als we thuiskomen staat onze kleine uitslover ons vrolijk op te wachten. Ik aai haar en prijs haar voor de fijne dag die ze ons bezorgd heeft.
Ze bijt met haar piepkleine, scherpe tandjes in mijn hand. Ik duw haar koppie weg maar mijn hand is reuze lekker. Ze bijt nog een keer.
‘Kuthond’.

Voor wie het nog niet weet. Ik ben Ami, Shiba Inu en nu acht weken oud plus twee dagen. Mijn vrouwtje blogt wel eens over mij en ik vrees dat het wel eens vaak zal gaan worden omdat ik zo leuk ben… zegt ze. Het zal. Ik ben met haar overeengekomen dat ook ik regelmatig zelf zal bloggen om het verhaal van twee kanten te laten horen. Wel zo eerlijk lijkt me. Vandaag mijn eerste verslagje van mijn verblijf bij twee vrouwtjes in Den Haag.

Ze kwamen mij halen op een maandag en ik had echt geen idee wat we gingen doen. Heel lang in de auto gezeten, op schoot, dat wel gelukkig. Tjee, wat was ik moe. Zij dachten een rustig hondje te hebben maar dat valt in de praktijk wel mee (of tegen, het is maar net van welke kant je het bekijkt).

Ze nemen me overal mee naar toe en ik vind het best. Alleen dat verkeer, daar kan ik niet aan wennen. Maar verder, lopen in het bos met al die blaadjes die van de bomen vallen, echt geinig. Ik eet ze ook maar dat mag weer niet.

Eigenlijk mag ik heel weinig. Het eerste woordje dat ik hoorde was ‘nee’ en ik vrees dat dat nog wel even doorgaat. Opvoeden heet dat. Ze roepen ook continue: ‘Ami’. Wist ik veel dat ik dan blijkbaar iets moet. Ik heb nog niet helemaal door wat de bedoeling is maar als zij roepen en ik kom, krijg ik een snoepje. Mooie deal, lijkt me. Ik slaap in een bench, veel te groot voor mij maar ik zeg er niets van. Ik kan tenminste mijn kont keren. Er staat eten en drinken en er ligt heel veel speelgoed. Wel grappig, ik krijg zoveel cadeautjes en snoepjes, niet normaal. Dat zal wel een keer overgaan vrees ik.

Dat ene vrouwtje vindt mijn scherpe tandjes niet zo leuk terwijl ik echt heel zachtjes doe. Ze piept eigenlijk al voordat er iets aan de hand is. Flauw. Van die andere mag ik veel meer. Maar ik mag van allebei niet aan de bank bijten, in de tas snuffelen, in de gordijnen hangen, van de straat eten, in de schoenen bijten, veters trekken. Eigenlijk mag ik alle leuke dingen niet doen. Ik verzin elke keer wel weer wat hoor, maar het is wel vermoeiend.

Op dit moment is het ene vrouwtje trouwens met mij naar de dierenarts. Ik kon vanmorgen door een heel smal gangetje achter de keukenkastjes komen. Daar lagen snoepjes. En zij roepen en roepen en roepen. Nu blijkt dat die snoepjes voor muizen waren. Mag ik ook al niet. Ze maken zich druk om niets denk ik, want ik heb maar heel weinig op. Ze deden zo hysterisch dat ik dacht, ik ga maar eens even kijken. Nou ben ik de pineut.
Naar de dokter.