Candy crush en grote-mensen-dingen

De ondernemingsraad waar ik lid van ben, had vorige week een tweedaagse training. Een interessant onderwerp en een goede trainer. De trainer zegt meerdere keren per dag dat wij een slimme groep zijn, het zeer snel oppakken. Goed voor het groeps-ego, zullen we maar zeggen.
Ik ben bang dat we het de tweede dag verpest hebben, tenminste de vrouwen in de groep die in een flinke minderheid zijn.

candyZonder gêne vertelt Y. over haar candycrush avonturen en dat ze weet dat ik ook weer begonnen ben. Ik twijfel. Ga ik nu enthousiast mee zitten praten of gedraag ik me zoals ik denk dat ik me moet gedragen. Ik kies voor het eerste en ga los. Over het grote genot van candy crush spelen, de spanning, de frustratie, de tips en trucs. Ik geef Y complimenten want zij is al driehonderd levels verder dan ik. Y vertelt zelfs dat haar relatie min of meer gered is door dit fantastische spel omdat haar man nu niet meer verplicht is met haar te scrabbelen, ze heeft haar eigen spel.
We kijken elkaar gelukzalig aan maar dan ontmoet mijn blik die van de trainer. Ik zie in zijn ogen het totale onbegrip, ik hoor hem bijna denken: ‘what the fuck is dit. Word ik genaaid waar ik bij sta, zijn ze serieus?’. De andere or-leden liggen bijna onder de tafel van het lachen want zij weten dat het echt is. Vrouwen van zekere leeftijd, met grote-mensen-problemen, die een spel spelen alsof crushen verplicht is gesteld.

Hulde voor de spellenbedenkers. Vast mannen. Die weten hoe ze vrouwen zo gek moeten krijgen.

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden