Ik heb op deze plek al eerder bekend dat ik me graag laat verleiden door tijdverslindende spelletjes als Candy Crush en Jewels. Blijkbaar geven die spelletjes mij iets dat ik graag wil hebben: afleiding en meditatieve momenten tijdens het proberen, proberen en proberen. Een perfecte tijdsbesteding voor mij om ogenschijnlijk niets te doen of iets heel stompzinnigs, en ondertussen mijn hersens te laten kraken over andere dingen.
Ik weet dat veel candy-games te winnen zijn door je hersens te gebruiken maar daar heb ik geen zin in. Soms hoop ik zelfs op het oneindige karakter van een game omdat het gewoon plezierig is om te doen. Soms zijn er echter ook games die ik helemaal niet leuk vind. Dan ga ik denken omdat ik er vanaf wil.
Gisteren was ik weer een tijd bezig met het niet oplossen van een spelletje totdat ik merkte dat ik me op de verkeerde dingen richtte. Iets deed mij denken dat ik dat eerst moest oplossen om mijn doel te bereiken. Niets was minder waar. Door mij daar juist niet op te focussen bereikte ik ineens het doel. Ik vond het een levensles van jewelste. Je zo laten beïnvloeden door iets wat belangrijk geacht wordt dat je het doel uit het oog verliest.
Dus kom niet aan met ‘stomme spelletjes’. Het vergt doorzettingsvermogen om filosofie te ontdekken in Candy Crush maar dan heb je ook wat. Een excuus. Nee, geen excuus. Een reden. Een reden tot spelen.