Campingpraat

We lopen een laatste keer over de camping. Caravan verkocht. We huppelen bijna. De buurvrouw van de plek voor ons, komt op ons af.

‘Goh, gaan jullie verkopen, ik zei nog tegen mijn man, ze gaan de caravan nu al verkopen’.
‘Ja, we hebben te snel gekocht, geen tijd, enzovoort, enzovoort’.
‘Ja, mijn man zegt nog, langer dan een jaar zijn jullie niet geweest toch?’
‘Nee, bijna een jaar om precies te zijn.’
‘En, beetje goede prijs? Er voor gekregen wat jullie vroegen?’
‘Ja, dus we zijn heel tevreden enzovoort enzovoort’.
‘Zijn het een beetje aardige mensen, die nieuwe? Toch wel belangrijk vinden wij, dat je gewoon met elkaar omgaat, toch?’
‘Ja, volgens ons hele aardige mensen enzovoort enzovoort’.
‘Kijk, je hoeft niet bij elkaar over de vloer te komen maar gewoon groeten en zo. Toch? Ik had ook echt geen moeite met jullie, ik vond het helemaal niet erg’.
‘ … enzovoort enzovoort’.
‘Weten die nieuwe mensen dat het niet de bedoeling is dat ze langs onze caravan naar hun plek lopen?’
‘Geen idee, lijkt me wel, het heeft toch geen zin om vanaf de ingang van de camping langs jullie plek te lopen en dan weer terug naar hun eigen plaats?’
‘Nee, maar ze deden het wel. Ze liepen hier rond en staken toen tussen onze caravan en onze auto door naar jullie plek. Mijn man zegt nog, godsamme, als ze die auto maar niet raken met die kinderwagen’.
‘Ja, maar dat was nu even omdat ze de camping gingen verkennen.’
‘Maar hebben jullie gezegd dat het niet de bedoeling is, weten ze nu dat ze daar moeten oversteken en niet hier?’
‘…’
‘Dus jullie hebben het echt tegen ze gezegd, van hoe het hier gaat?’
‘…’
‘Maar nog even, ze weten dus dat je niet zomaar langs de caravan van een ander loopt, je wilt toch wat privacy, maar ze weten het dus?’

We zwaaien nog een keer. We lopen naast elkaar. Hand in hand. We juichen van binnen en straks, als we de slagboom achter ons laten, juichen we van buiten. Twee vrouwen die het helemaal niet erg vinden om te vertrekken. Daar echt geen moeite mee hebben.