Zoals elk jaar ontving ik ook deze keer een kerstpakket. Ik houd van kerstpakketten. Laat mij kiezen tussen een doos ingepakt in kerstpapier en honderd euro…. KERSTPAKKET.
Zoals altijd pak ik de doos uit en haal de inhoud er uit. Drop, slagroom, toost, wijn, kaars, spel. Dan altijd die lichte teleurstelling.
Dat ligt niet aan het kerstpakket. Dat ligt aan een ingepakt cadeau. Niets mooier dan een ingepakt cadeau. Alles kan er in zitten. Dat niet alles er in zit weet ik ook wel maar toch, de kans dat ALLES er in kan zitten maakt mij een moment heel gelukkig.
Een cadeautje is mooier dan de werkelijkheid. Altijd mooier. Ik heb nog nooit iets gekregen dat ook maar kon tippen aan de illusie. Het is volkomen idioot, dat weet ik wel, maar ik heb het nog steeds en ben bang dat het niet over gaat.
Als je mij zou vragen: wat er dan in zou moeten zitten dat wel voldoet aan je fantasie, aan het onmogelijke, dan zou ik het niet weten.
Een cadeau is als een ingepakte ziel, schoon en mooi van zichzelf. Breek het niet open, ga niet op zoek naar lagen die er heus wel zijn maar daarmee niet een niveau halen die je misschien zou vermoeden. Herkent iemand dit? Dat hele grote verlangen naar iets zonder dat je weet waar je naar verlangt? Ik hoop het zo.
Misschien weet ik het ook wel. Ik wil inhoud dat mij raakt.
Het kan een woord zijn. Een woord in een doos.
Het kan een gebaar zijn, een gebaar dat me raakt.
Het kan een lied zijn dat vanzelf gaat zingen.
Een gedicht, zomaar ontstaan.
Een liefde. Groter dan ik zelf.
Vrede.