Gisteravond bezochten we een cabaretvoorstelling in theater Pepijn. Theater Pepijn is een heerlijk, oud, klein theatertje waar beginnende artiesten kunnen try-outen. Het is zowel voor hen als voor het publiek laagdrempelig. Wat kan je verwachten op zo’n avond? Eigenlijk van alles, van heel slecht tot heel goed en alles daar tussen in.
Wat hebben wij gezien? Eigenlijk niet iets dat heel slecht was of heel goed, het was eigenlijk… ja, niets. Een avond om naar binnen te gaan, naar buiten te gaan en vergeten wat je in de tussenliggende periode hebt gedaan.
De cabaretier was een jonge man, speelde soms enthousiast piano, begon soms aan een mooi lied dat hij niet afmaakte, vertelde een anekdote over Han Pekel en lag op de grond wat gitaar te spelen
Ik hoop dat hij een leuke avond heeft gehad. Op het einde ging er nog iets goed fout of hij speelde dat het goed fout was, ook dat deed er niet meer toe.
Bij het na kletsen hadden we de neiging om hem vragen te stellen. Wat wil je hiermee, wat wil je vertellen, wat is je boodschap of heb je er juist geen en is dat je statement? Een boodschap hoeft voor mij niet maar ik wil wel een idee zien en ervaren. Ik wil me kunnen ergeren of schaamteloos genieten. Ik wil het slecht vinden of heel goed, ik wil kippenvel krijgen of in slaap vallen. Niets van dit alles.
Wij hebben een hele leuke avond gehad. Voor de voorstelling en na de voorstelling.
Achteraf alleen jammer dat die voorstelling er tussen in zat.