Nog één keer dat heerlijke applaus. Nog één keer het slotakkoord. Nog één keer de ‘samenhug’. Nog één keer mijn blog over het vrouwenkoor. Een mooier afscheid hadden we niet kunnen wensen. Vrouw & Co is voortaan Vrouw & Go.
Er is heel veel te zeggen en er is niets te zeggen. Alles voelt dubbel. Vrolijk en verdrietig, vol en leeg, huilen en lachen. Ik ben vooral stil tijdens het laatste optreden en dat is lastig als je alles aan elkaar moet praten. Terwijl de dirigent achter de coulissen tegen me zegt dat het beste optreden ooit is, voel ik er helemaal niets bij. Zo stil was het in mij.
De ‘diehards’ die een dag ervoor ook al kwamen kijken zijn unaniem. Deze laatste keer was echt beter. En hoewel ons koor vooral een vrouwending was ben ik blij met de reacties van diverse mannen die, eerlijk is eerlijk en logisch, sterk in de minderheid waren.
Zien
Tijdens het slotapplaus kan ik eindelijk het publiek echt zien en mijn oog valt op A. Mijn vriendin uit Amersfoort die breed lachend naar me zwaait. Twee andere vriendinnen steken hun duim omhoog. Mijn vrouw-vriendin straalt me tegemoet en later zie ik nog veel meer mensen die er onverwacht zijn. Wat een rijkdom.
Stoppen
We spelen eindelijk in een echt theater. We hebben voor het eerst iets dat op een decor lijkt. Er is een technische man die alles snapt. Er is een artiestenfoyer waar we ook als artiesten behandeld worden. Van alle kanten worden we voorzien van drankjes en hulp. Dit bedoelen ze dus met ‘stoppen op het hoogtepunt’.
En ik wil niet naar huis. Ik wil bij iedereen zijn. Even aanschuiven en alles opsnuiven aan die fijne energie. Van alle kanten hoor ik hoe mensen genieten van mijn teksten en dat juist op het moment dat ik heb besloten om van dit soort teksten mijn werk te maken. Het kan dus nog.
Dankbaar
Zonder Vrouw & Co had ik al deze teksten nooit geschreven. Zonder hun verhalen had ik geen inspiratie gehad. Zonder die prachtige stemmen had ik me nooit zo geraakt gevoeld. Zonder de arrangementen van de dirigent had het nooit zo kloppend geklonken. Dit is de meest ultieme vorm van ‘samenzijn’.
Hoe voel je je? Dat vragen ze aan mij en ik heb werkelijk geen idee. Er is geen gat, dat is alvast wat. Maar misschien is het toch anders. Het gat dat toch altijd een beetje bij mij hoorde in het leven tot nu toe, is gevuld. Gevuld met warmte, liefde, vriendschap.
1 reactie
Genoten heb ik van de muziek, de teksten met een lach en een traan, de sfeer en het weerzien!