Mijn oudste zus introduceerde de hug in onze familie. Ineens deed ze het. Een jaar of vier geleden denk ik nu. In plaats van de drie zoenen werd ik nu stevig tegen haar aangedrukt en even ingeklemd in haar liefdevolle zussenarmen. Ik zeg: in plaats van drie zoenen, maar dat is niet zo, die krijg ik ook. De hug van mijn zus stel ik op prijs. Het is ‘eigen’, warm, vertrouwd, veilig. Maar gaan we nu de hele familie huggen… het lijkt er wel een beetje op maar net zoals bij ‘gewone’ mensen, bij de een voelt het natuurlijker dan bij de ander. Huggen moet geen maniertje worden. Een oprechte hug wordt door mij met open armen ontvangen. Belangrijk om te melden want ik zie nu al dat mensen die mijn stukje lezen mij anders bejegenen. En echt, ik wil niet hugloos door het leven moeten gaan.