Heel de wereld heeft de serie al lang gezien maar wij niet. Op deze lange zomeravonden kijken we achter elkaar de afleveringen van Breaking bad. En wat ik eigenlijk nooit heb, de serie zit onder mijn huid. Ik maak me zorgen, ik wil niet meer kijken, ik kijk natuurlijk toch maar het enige dat door dreunt in mijn hoofd is de zin: dit komt nooit meer goed.
Breaking Bad, een scheikundeleraar krijgt longkanker en zijn behandeling is zo duur dat hij zicht gedwongen voelt om op een andere manier aan geld te komen. Met zijn chemische kennis fabriceert hij de beste drugs ooit. Samen met een lieve, domme, naïeve junk dringt hij onbedoeld steeds dieper in de criminele wereld van drugskartellen en wordt ook zijn hele familie meegezogen in het kwaad dat almaar erger wordt. Zijn vrouw verlaat hem en ze kunnen elkaar niet meer bereiken. Ook niet gek als je alle leugens op een rijtje zet.
Hij blijft wetenschapper. Zo zegt hij: er moet toch een combinatie van woorden zijn, een samenstelling van letters, interpunctie, intonatie, de meest perfecte vorm van een zin, die zij wel begrijpt. Dat moet toch mogelijk zijn.
Oh, en ik hoop dat zo. Dat er zo’n zin bestaat. Soms hoor je ze wel eens, in liedjes, in gedichten, in speeches.
Bij geen serie heb ik gehad dat ik eigenlijk nu al wil weten hoe het afloopt. Gewoon, om de spanning voor te zijn. En misschien is het gek om je zo te verliezen in ‘zomaar een serie’. Maar het is meer dan een serie, het is als het leven zelf. Voortdurend keuzes moeten maken om een ramp te voorkomen en daardoor weer een volgende ramp onder ogen moeten zien. Niet mijn leven gelukkig, daar ben ik niet voor in de wieg gelegd. Heel veel politici of grote mijnheren en mevrouwen van topbedrijven ook niet, maar toch….