Er is al veel over geschreven. De nieuwe film die nu op Netflix te zien is, over een jonge vrouw met anorexia. Niet onverdeeld goed ontvangen trouwens. Te stereotype, te verleidelijk voor andere jonge mensen om het voorbeeld te volgen. Ik vond het een ontroerend mooie film.
Ik heb geen anorexia en ken niemand in mijn directe omgeving met deze vreselijke ziekte dus ik kan niet echt oordelen over de argumenten tegen het zien van deze film. Ik weet alleen dat ik zelden echt geraakt wordt door een film totdat ik deze zag.
Hoofdrol
De hoofdrol wordt gespeeld door de dochter van Phil Collins, Lily Collins. Zij moest enorm afvallen om die rol te spelen terwijl ze in het echte leven worstelde met anorexia. Toen ik dat hoorde dacht ik ook: link. Neemt niet weg dat ze een fantastisch mooie rol neerzet.
Familie
Wat mij vooral raakt in de film zijn de gecompliceerde familierelaties. Een lesbische moeder met haar stevige, no-nonsense vriendin, de stiefmoeder die wel wil maar die gekmakende dingen zegt, een afwezige vader die elk moment binnen kan wandelen maar dat nooit doet. Egocentrische karaktertrekjes die nu niet direct een liefdevolle en veilige omgeving bieden om beter te kunnen worden. Maar in al die tenenkrommende domheid zie en voel je ook liefde en zorg en onmacht. Heel veel onmacht. Een prachtige scène tussen moeder en dochter ontroert mij echt enorm.
En dan is er de balletdanser. Die gekke jongen die ook van alles mankeert en zo knotsgek en knotslief is.
Voor mij gaat de film vooral over families en hoe ze met elkaar omgaan. Het lijden van iedereen aan een ziekte van één. De dood in de ogen kijken en het niet willen zien.