Hij heeft het zelf gezegd, boer Geert. Het is niet saai met mij. Eerlijk? Echt? Ik heb nog nooit zo’n saaie, slome boer gezien. Bankhangen is ongeveer de actiefste bezigheid geweest die ik als kijker mocht aanschouwen. Boer Geert moet een schop onder zijn kont maar al die vrouwen ook. ‘Als hij niks zegt, zeg ik ook niks’. Kom op zeg.
Angela is echt gek op Geert en tijdens de weekendtrip hoopt ze op meer toenadering. Boer Geert had vast een voorgevoel van het toen nog slapende corona-virus. De anderhalve meter afstand kost hem geen moeite. Geen enkele poging doet hij om naderbij te komen. Angela verdwijnt langzaam in het boerenniemandsland dat bijna synoniem is aan Geert. Wat een boerenpummel. Wat een eigendunk, wat een eigenheimer.
Op de laatste dag zegt hij plompverloren: ‘dit gaat het niet worden, dat weet jij ook wel’. ‘Jij kan mijn tempo niet aan’. Ik val bijna van de bank. Welk tempo Geert? ‘En’, zegt hij ‘ik ben eigenlijk op zoek naar een vrouwelijke versie van mezelf’.
Angela knikt en slikt zijn onzinverhaal als ‘eerlijk en oprecht’. Wat ze had moeten doen?
‘Luister Geert, we zijn hier nu twee dagen, kom eens uit dat lijzige lullige ‘wabliefgedoe’, laat eens ballen zien, verhef je stem, verhef je luie kont en kijk mij eens echt aan. Geef me je hand en een beetje van je hart. Zo niet, TOEDELEDOKI. Zoek het uit met je apathische leegheid.’
Zo verliefd en aandoenlijk
De grote, wollige boer Geert Jan heeft het helemaal te pakken van Karine maar Karine heeft alleen maar oog voor haar fototoestel. Een hobby die nu goed uitkomt anders moet ze misschien wel contact maken met de lompe boer. Het is aandoenlijk hoe GJ haar het hof maakt, lief is, grapjes maakt (die zij steeds minder kan waarderen) en al het mogelijk doet om haar te doen smelten. Maar vanaf het keuzemoment verandert Karina plotsklaps in een ijskonijn. Als een onhandige kleuter loopt hij achter mama aan wat ertoe leidt dat hij zich als een olifant in een porseleinkast beweegt. Ook letterlijk. Zij lacht beschaamd om de man die haar dit aandoet.
Wat is er met de vrouwen aan de hand?
Nienke, Angela, Karine en Annemiek. Vier, op het oog, energieke vrouwen die op zoek waren naar een partner en de wedstrijd wilden winnen maar de prijs graag aan zich voorbij laten gaan. ‘Ik wilde alleen maar winnen’. De mannen gaan te snel, de littekens van vorige pijntjes zijn nog niet verdwenen, ze hebben meer tijd nodig, RUIMTE. Vermoeiend om te zien hoe vrouwen het heft uit eigen handen geven.
Nienke’s gevoel is plotseling nog niet zo ver als dat van Jan. Hoe ver is dat dan? Annemiek vraagt zich af of ze zichzelf nog wel leuk vindt en als je jezelf niet leuk vindt wat moet een ander dan met jou? Niets natuurlijk, Annemiek.
Kortom, Boer zoekt vrouw 2020 is mislukt. De enige verliefdheid die sprankelt is die tussen Boer Bastiaan en Milou. Milou. Van het grote leven. De grote steden. Van meer en veel en niet van middelmaat of Middelburg. Of hij zijn boerenbedrijf niet kan verplaatsen, dichtbij een grote stad? Hij verzuipt bijna in het bubbelbad.
3 reacties
Elke week kijk ik uit naar jouw verhaal over de boeren. Inderdaad compleet mislukt dit jaar. Wat heb je het meesterlijk verwoord!
Fijn om te horen, dank je wel 😊
En Yvon is in geen velden of wegen te bekennen. Het is net Goede Tijden Slechte Tijden, maar dan nog erger. Weer bedankt voor je meesterlijke recensie. En wat ben ik blij dat ik niet de vrouwelijke versie van mijn partner ben. Dan had ik Hermien geheten. Kom niet meer bij! 🤣🤣🤣🤣🤣🤣