Boer zoekt vrouw was gisteravond al weer toe aan het ‘spannende’ einde. Ik zal eerlijk bekennen dat ik dit seizoen ook enthousiast gekeken heb. Waarom eigenlijk? Ik vind de boeren boeiend. Hoe ze daar in al hun boerse oprechtheid huilen, flirten, lachen en verrast lijken door een keur aan gevoelens. En de vrouwen, voor de vrouwen van de Deense boer had ik oprecht respect. Ze waren echt en echt lief, ook voor elkaar. Nee, dan de vrouwen bij boer Wim. De valsheid kwam af en toe door het keurige gelaat van de winnende vrouw te voorschijn. Voor het eerst zag ik hoe lelijk je kan worden als je je gedachten, je lelijke gedachten, de baas laten worden over jou.
Maar eigenlijk wil ik het hier niet over hebben. Ik baalde van Aletta. Die geen keus maakt maar wel de deur voor toekomstige mannen op een kier heeft gezet. De arme twee ‘lovers’ werden in de achterbak van de jeep gebonjourd en ze konden alleen nog maar zwaaien naar haar. Zij heeft intussen haar farm flink op orde. Voor de volgende Boer zoekt vrouw, stel ik voor de regels te veranderen. Niets keuzemoment. Niets twijfel. Je neemt gewoon een partner. Al zit er niets bij, pech dan, daar zal je het mee moeten doen. Geldt ook voor de vrouwen zodat arme Canadese boer Jan ook gewoon gelukkig is. Dus voortaan: als je schrijft betekent dan ook echt dat je blijft. Dan krijgen we interessante televisie. Eigenlijk precies wat boer Johan en zijn kleine Ingrid hebben gedaan. Je kiest voor ‘samen’ en dan word je vanzelf gelukkig.
Niets utopia, gewoon toekomstmuziek.