Ze waren er allemaal gisteravond, op de buis. Hand in hand kwamen ze binnenwandelen maar schijn bedriegt. Boer Theo en boer Tom liepen voor de schijn hand in hand want met de liefde was het toch niet dat geworden wat ze hadden gehoopt. Van boer Theo kijk ik niet op. Nancy is toch net te veel van alles, te veel vrouw, te mooi, te werelds. Maar boer Tom. Wat wil hij toch… wat speelt zich af in donkeren spelonken van zijn ziel? In de boer die alles mee heeft zit een treurigheid die eenzaam aandoet. Zijn ogen staan zoekend maar de vraag heeft hij nog niet gevonden. En zijn meisje? Ik vind het niet gek dat als je partner aangeeft het toch nog niet echt te weten, dat zijn innerlijk iets anders zegt dan dat de buitenkant doet vermoeden, dat je dan zelf ook minder enthousiast bent. Je zou wel gek zijn.
Bertie en haar meisje. Hoe gespannen het allemaal was, hoe ontspannen het nu toont. Ze hebben elkaar gevonden en ik vermoed zomaar, voor altijd. De brede lach op Berties gezicht staat haar goed. En er is humor, ook niet onbelangrijk.
Geert en Hetty hebben het moeilijk gehad en dat is niet vreemd. Al die publiciteit en meningen over de enthousiaste Geert. Met een ritalinnetje extra probeert hij zijn enthousiasme wat te sturen maar ik denk dat Hetty dat ook goed kan. Te goed misschien. Ach en dan boer Jan en zijn meisie. Dat komt helemaal goed. Mooi om te zien.
Gisteren zagen we ook de boeren die niet genoeg brieven hadden ontvangen. Wat een bofkonten toch eigenlijk. Want nu konden ze daten in hun eigen tempo. Ontroerende boeren, stug, niet zo mooi, puur en eerlijk. En de meesten toch een vrouw rijker. Wat een feest.
En nu is het over en begint het echte leven weer. Voor hen maar ook voor ons vrees ik.
Waar schrijf ik nu elke maandag toch over?