Er werd gereageerd op mijn blog. En het vermoeden uitgesproken dat ik het uur na plaatsen toch in spanning wacht op reacties en likes of gedeeld worden. Hoe ziet zo’n uur er uit?
Natuurlijk ben ik altijd benieuwd naar reacties en aan het einde van de dag, het aantal lezers. Soms blij verrast als het er heel veel zijn, soms teleurgesteld als ik de honderd niet haal.
Motivatie
Ik doe dit nu vanaf 2010, dus zo’n zeven jaar en in het begin had ik natuurlijk niet heel veel volgers. Het groeien in aantal, is geweldig. Dat motiveert. Geen lezers hebben, zou de pret snel drukken. Het is niet zo dat ik continue in de gaten houd hoe de stand van zaken is maar ik zit bijna altijd achter de computer of tablet of (vooruit) iphone, dus elk tingeltje hoor ik. De grootste straf zou dus zijn dat mijn computer het ineens niet meer doet, want dan doet mijn leven het niet meer.
Zielig
Is dat zielig? Nee, want het is mijn leven. Schrijven. En schrijven doe ik nu eenmaal met tien tikgrage vingers en een passievol hart. Wat grappig is dat je soms toch overvallen wordt door het aantal reacties of likes als je dat zelf niet verwacht. Je leert wat ‘scoort’, hoewel ik daar niet op schrijf. Maar hele persoonlijke verhalen worden graag gelezen. Net als ik denk, ‘ga ik niet teveel in mijn blote kont’, merk ik dat het gewaardeerd wordt. Verdrietige zaken in het leven zijn herkenbaar. Verhalen over relaties. Maar vergeet ook niet de ‘hondenverhalen’. Een heel eigen publiek, dat niet reageert op politiek of andere blogs. Een eigen publiek voor kritische stukken, voor optimistische blogs, voor cynische blogs. Weinig publiek voor gedichten (wat zonde toch). En ik kan er niet zoveel aan doen:
Ik ben het allemaal
Ik heb Vriendin die gelukkig in het echte leven ook mijn vrouw is, Ik heb een hond waar ik gek op ben, heb een politieke mening en ben positief ingesteld, soms angstig. Maar ik heb ook dat vingertje dat ik graag zou willen laten, maar toch altijd ergens kritisch naar wijst. Gisteravond zei iemand vol bewondering: ‘jij hebt overal een mening over’.
Ik weet niet of dat echt goed klinkt maar het is geloof ik wel zo. Maar mijn mening is niet heilig en je duwt me zo omver. Als je wilt pleasen in een blog, kom je niet ver. In het gewone leven trouwens ook niet (kijk, daar is dat vingertje).
Het is mijn zoektocht in het leven, mijn gevecht in het leven, mijn verwondering en ontroering, mijn zingeving. En dat deze verhalen gelezen worden: daar heb ik dan weer geen woorden voor.
[facebook-stream limit=”25″ only_owners_posts=”1″ cols=”3″ theme=”white” padding=”10″ margin_bottom=”50″ fb_page_id=”https://www.facebook.com/anja.verhaar” hide_no_media=”0″]