Ik heb mijn blog van gisteren verwijderd. Ga ook niet vertellen wat er in stond, anders had ik het net zo goed kunnen laten staan. In ieder geval had ik zelf al ernstige twijfel over het plaatsen van het blog en geloof me, het was veel erger dan dat ik uiteindelijk gepubliceerd had. Dus al heel veel weggehaald, genuanceerd, geschoven en geknipt. En mezelf afgevraagd: kan het. Ik vond dat het kon. Tot dat er ook reacties kwamen van mensen die het niet zo leuk vonden. Het gevaar van bloggen en het feit dat je door steeds meer mensen gelezen wordt, is dat je bijna niet meer anoniem over iets of iemand kan schrijven. Toen ik ooit mijn Regel begon had ik me voorgenomen om me niet te laten weerhouden om te schrijven over wat ik belangrijk vond. Niet door familie, niet door vrienden of collega’s. Ik kwam er al snel achter dat het zo niet werkt. Want je schrijft niet alles op over familie, over vrienden of over collega’s. Er zijn schrijvers die er maling aan hebben maar die hebben dan al gebroken met het ‘familiegebeuren’ en breken is het laatste dat ik wil. Ik wil ook iemand niet afbreken en gisteren kwam dat toch wel gevaarlijk dichtbij.
En diep in mijn hart ben ik een ‘pleaser’. Wil ik het liefste dat iedereen een dikke duim zet onder mijn stukkie maar ik schrijf niet alleen grappig of onderhoudend. Soms heb ik een mening die ik verkondig en het extra aanzet om een punt te maken. En over politiek of andere ‘beroemdheden’ zal het me een worst zijn wat de kring om me heen er van vindt. Maar soms hebben anderen meer gelijk. Dan moet je je hoofd buigen en er van leren.
En het stukje verwijderen.
1 reactie
Verstandig besluit!