Het was niet echt een blind date want we hadden elkaar één keer eerder ontmoet, vijf jaar geleden. Vanuit andere rollen toen. Ik schreef er eerder een blog over. De coach die mij adviseerde om het lichtje in mijn ogen te volgen en voor mezelf te gaan werken.
Nu zouden we elkaar ergens halverwege ontmoeten en kijken wat we voor elkaar konden betekenen. Een beetje nerveus sta ik te wachten onder mijn paraplu. Kennen we elkaar nog? Na de eerste begroeting settelen we ons aan een tafel en drie uur later nemen we met schor gesproken stemmen afscheid. Veel.
Dat is eigenlijk kort samengevat wat ik kan vertellen over de bijzondere ontmoeting.
Voor iemand die geen prater is
Ik ben geen prater, zeg ik vaak. Dat klopt. Ik ben geen prater over ‘niets’. Maar deze middag delen we in een paar uur tijd onze levensgeschiedenissen en lessen met elkaar. Met elke keer een bizarre conclusie: onze verhalen lijken in alles tegenstellingen, tegenpolen, licht en schaduw. Maar waar we op uit zijn gekomen, was hetzelfde. De lessen die we moesten leren, de dingen die we belangrijk vinden in het leven. Soms onderbreken we het gesprek om tegen elkaar te zeggen dat het wel raar is om zo veel persoonlijke dingen te delen met elkaar om dan zonder gêne de draad weer op te pakken.
Ik word enthousiast van haar plannen. Ik had het zelf kunnen of willen bedenken. Zoiets. En of ik mee wil werken aan het tot stand brengen van die plannen? Ja, natuurlijk.
Een groot cadeau
Het grootste cadeau van mijn ondernemerschap zijn dit soort ontmoetingen. Als je toch enigszins op leeftijd bent, maak je niet snel meer nieuwe vrienden, is het opdoen van nieuwe contacten lastiger. Wordt vaak gezegd.
En dat klopt ook. Zeker als je blijft doen wat je altijd deed, geen nieuwe wegen meer inslaat. Maar de stap die ik heb gezet openden deuren die echt dichtgebleven waren als ik mijn veilige, saaie werkleven had voortgezet.
Zo’n gesprek dat wij gisteren hadden leverde nog iets anders op. Zo kom je zelf achter zaken die je voorheen nog niet duidelijk had. Bijvoorbeeld ‘het salaris’. Wat ik nu verdien, valt in het niets bij wat ik ooit verdiende toen ik nog elke maand mijn salaris ontving. Het leven van Vriendin en mij is echter niet veel veranderd. We doen nog steeds alle leuke dingen, alleen ben ik blijer. En als ik meer zou verdienen wil ik het vooral uitgeven aan ‘studie’ en niet aan ‘dingen’. Zo’n studie die voorheen gewoon door je baas betaald werd…. Ik ben mijn eigen baas dus ik ga eens een hartig woordje praten met mezelf.
In de auto terug naar huis voel ik me vol. Vol van alles, van zinnen, woorden en emoties. Ik probeer het te begrijpen.
In mijn tas zit mijn aantekeningenboekje. Nog net zo leeg als dat het was. Maar niet is zoals het lijkt.