Gisteren was de succesvolle schrijfster Saskia Noort zomergast. Een mooie vrouw die met haar literaire thrillers een lekker kapitaal vergaart. Een leuke zomergast, sympathiek maar net zoals heel veel vrouwen bang voor de aftakeling. Vijftig lijkt dan de magische grens waarop het allemaal gaat gebeuren, na je vijftigste komt het einde in zich. Breken de rimpels door het geharnaste kopje door en is het over en uit.
We zien beelden van de jaren zestig waar feministen van het eerste uur elkaars vagina bekijken. Gezellig met z’n allen in een cirkel en constateren dat we niet hetzelfde zijn. Alles mocht toen hangen. Geen beklemmende bh’s meer, geen strakke kleding: vrijheid moet lost gedragen worden.
Gelukkig zijn de vrouwen daarvan terug gekomen maar met wat voor een resultaat? Bang voor elke rimpel en grijze haar zijn we weer net zo teruggeplaatst in de tijd als toen. Het enige verschil: we denken nu dat we het zelf willen.
Toen ik ging slapen hoorde ik in gedachten het lied dat ooit Adele Bloemendaal vol overgave zong. Dit is het refrein, een echte meezinger dames!
Schoonheid is vergankelijk
zij vergaat heel snel
blijvend is de lelijkheid
dus onderhoud haar wel
dus onderhoud haar wel.