Blij

Net terug van ziekenhuisopname realiseer ik me hoe fijn het is iemand te ‘hebben’. Naar huis te kunnen omdat er iemand voor je zorgt die ook nog van je houdt. Dat laatste is wel essentieel.
Zag ik in het ziekenhuis genoeg verpleegkundigen met liefde het werk uitoefenen er lopen er ook rond die gewoon hun geld verdienen.
Zoals de fysiotherapeut die routinematig, na dertig jaar knie- en heupprothesendragers begeleid te hebben, mijn goede been een hardhandig zetje geeft richting ‘normaal lopen’. Ik huppel zowat door de gang maar absoluut niet uit vrije wil. Maar met krukken kan je ook goed slaan.
Of de grote Westlandse verpleegster die mij wel heel veel opbeurende kneepjes geeft in schouder en omstreken maar tegen ‘steunkous’ snauwt: ‘dat mot je selluf doen, je moet wel proberen, dat kan je best, er staat hier dat je het kan!’

Steunkousje huilt dat ze het niet kan en dat het fout is opgeschreven. Zij heeft gelijk. Ze kan niet zelfstandig staan, plassen en lopen. Laten lopen, kan wel.

Wat ben ik blij met Vriendin. Vriendin die er is voor elk van mijn kinderachtige kermpjes.
Want zielig doen heeft alleen zin als iemand je ook een beetje zielig vindt.