Zo’n anderhalf uur geleden begonnen met Passen met Pasen. Een titel voor een nieuw blog. Over dat Pasen voor mij een rustpunt is zonder verplichtingen. Over het ‘blij ei’ zijn. Leuk plaatje gezocht. Maar toen…
Problemen, problemen, problemen. Geen plaatje kunnen uploaden. De melding dat een back-up niet gelukt is. Zoeken naar antwoorden, zoeken naar oplossingen. Het blije ei in mij werd uitgedaagd tot het uiterste. Toch maar besloten om verder te tikken: eitje?
Familiedagen
Van de week met Zus een gesprek over de feestdagen zoals wij dat in de familie vierden. De toch wel verplichting om met dit soort dagen naar het ouderlijk huis te gaan. ‘Met Pasen toch niet”, vroeg ik verbaasd. ‘Ja, zeker’, zei zus M, jij kwam ook altijd opdagen’.
Pasen is licht
Gek toch dat Pasen in mijn herinnering alleen maar herinneringen zijn met blije momenten. Door de chocolade eieren? Door de lente? Door het geel? Sinds Vriendin en ik samen zijn doen we niets aan Pasen, behalve ‘vrij-zijn’. Ik bedenk me nu dat dat ook de ‘ouderloze’ periode is en voor ons ook een ‘kinderloze-periode.
Lees ik van facebookvrienden over hun paasontbijtjes, zie ik eitjes in allerlei varianten voorbij komen en realiseer me dan pas: o ja, Pasen. Nog geen ei gezien en ook geen behoefte aan.
Zo zwaar het in december is, zo licht is het in april. Het zit al in de naam van de maand. ‘April’ klinkt licht, vrolijk, kort. Ik houd er van. Alle fijne maanden hebben korte namen: april, mei, juni, juli.
Fijne Pasdagen allemaal.