Gisteravond was het zover en konden we onze theatertickets inleveren bij het Circustheater in Scheveningen. Een attent cadeautje van familie. Overdag zag ik nog even snel dat de musical 3,5 uur duurt. 3,5 uur? Dat is lang. ‘Dan moet het wel heel goed zijn’, grap ik naar Vriendin. Zij weet hoe makkelijk ik mijn aandacht kan verliezen, zelfs bij een optreden van Beth Hart, heb ik er totaal geen moeite mee om mijn ogen te sluiten en heerlijk weg te snurken.
Maar gisteravond niet. We hebben genoten van alles. Van het decor, de decorwisselingen, de dansende mannen, de balletjuffrouw, Carry Tefsen (bijna 80 jaar) in de bewonderenswaardige rol van opoe. De vader en broer van de kleine Elliot maar vooral van Elliot zelf. Het blonde
ventje speelt zo overtuigend en knap, heeft zoveel gevoel in het tengere lijf dat het echt binnenkomt. Waar de andere kinderen zoals het hoort nogal overacten, heeft hij het talent om het allemaal goed te doen. Je gelooft in hem. (Dat was een andere musical)…
Hij danst niet alleen goed, hij zingt mooi, hij in innemend en acteert zoals ik nog nooit een kind heb zien acteren. Kippenvel dus. Geen moment ben ik afgedwaald en ingedaald in mijn eigen slaapwereld. Ik vond het zelfs jammer toen het rode gordijn sloot. Ik had nog wel een uur willen kijken en genieten.
Grappig waren de commentaren om me heen over het grove taalgebruik. Ook daar zijn ze inderdaad niet kinderachtig in.