Laatst schreef ik al over het prachtige lied ‘Ken jij mij, weet je mij beter dan ik’. Daar moet ik nu weer aan denken.
Op vrijdag is het op het werk altijd aanzienlijk rustiger wat collega’s betreft. Mijn kamer is dan nagenoeg leeg. Lekker vind ik dat. Niet voor elke dag want dan ga ik mijn gezellige collega’s missen maar één dagje in de week, zo net voor het weekend in de luwte werken: heerlijk.
Een andere collega komt langs en vraagt: ‘Vind je het goed als ik vandaag hier ga zitten’. Flexen is bij ons een echt werkwoord geworden dus haar vraag is heel lief maar zij kan gaan zitten waar ze wil. Ze zegt: ‘Als ik jouw blog lees dan weet ik dat je het heerlijk vind om alleen te zijn dus daarom vraag ik het maar even’. Ik schiet in de lach en vraag haar of zij mij denkt te kennen door mijn blog of doordat we als collega’s met elkaar ‘verkeren’. Als dat laatste namelijk waar is dan zou ze moeten weten , voelen, dat ik haar als collega best op mijn kamer wil hebben. De collega zegt vol overtuiging: ‘Ik ken jou beter door je blog, ik weet dit en dat van je’, en ze somt heel veel dingen op die waar zijn. Ook waar zijn.
Interessant vind ik dit en ook een beetje verwarrend. Het houdt me bezig. Ik weet dat ik anders ben in mijn blog, gedichten en liedteksten dan hoe ik me laat zien in het ‘echie’. In mijn schrijven stel ik me kwetsbaarder op, vermoed ik. Maar beide kanten zijn van mij. En ik vrees dat ik nog meer kanten heb.
Om van mijn schaduwkanten nog maar te zwijgen. Dan komt er misschien geen hond meer bij me zitten.