Elke blogger of schrijver zal het herkennen. De angst voor de inspiratieloze dag. Wat ben ik blij met de blog van I. Zij schrijft er gewoon over, dus waarom ik dan niet? Met mijn ‘regel per dag’ heb ik mezelf wel iets opgelegd. Vaak doe ik het met groot plezier maar vandaag, gisteren… ik weet even niet waar ik het over zal hebben. En ik lig er best een beetje wakker van. Want zeg ik niet altijd: er moet toch elke dag iets zijn wat je raakt, wat je wilt delen, waar je een mooie regel over kan schrijven.
Is er niets gebeurd deze twee dagen? Best wel. Maar de Grieken… wat zal ik nog? Het huwelijk van een BN’er… De hittegolf die helaas weer over is, het slechte aanbod op televisie en het ontbreken van een lekker laat Tour de France journaal…
En dan een hondje dat niet meer zo best gaat en waar Vriendin en ik nu al over piekeren. Want wanneer besluit je dat het genoeg is, hoe ziek moet ‘ie worden, hoe ziek mag ‘ie worden. En wat nou als deze discussie over mensen zou gaan?
Collega met een pijp-mondje, maar ga ik daar nu over schrijven en wat zegt dat dan weer over mij? Zit ik te wachten op reacties daarop of liever niet. Of hoe een vrije dag verzandt in een niet vrijgevoel-dag? Waar ligt dat dan weer aan?
Familie, vrienden, wat ik mis en niet mis. Of de glazenwasser die zegt drie keer geweest te zijn maar waar je zelf niets van gemerkt hebt. Letten we niet op de ramen? Of zien we pas verbetering als we er echt niet meer doorheen kunnen kijken? Of het gedoe met de verzekering, facturen of offertes, dat is niet hetzelfde, mevrouw! Of die havermoutmuffins die voor de derde keer mislukt zijn omdat je tot drie keer toe de vruchten in de blender gooit in plaats van losjes door het beslag mengt. En ze dan toch eten omdat het ZONDE is.
Of dat iedereen op vakantie gaat en jij al geweest bent maar eigenlijk ook weer wil en hoe decadent dat dan weer is want je bent vaker vrij dan dat je werkt. En willen klagen over een rekening die je onverwacht krijgt omdat medicijnen ineens voor je eigen risico zijn. Of twee lieve mensen die kwamen eten en waarvan er een zei, ik hoop dat de lieve woorden die tijdens mijn begrafenis worden gezegd ook voor die tijd tegen mij worden gezegd. En gelijk heeft ze. Of dat je continu gebeld wordt door ‘anoniem’ en als je dan eindelijk eens opneemt de lijn aan de andere kant blijft zwijgen waarna je je voorneemt om NOOIT meer op te nemen als ‘anoniem’ weer belt. Of de geiser die er ook mee op dreigt te houden maar waar gelukkig alleen Vriendin last van heeft omdat jij altijd als eerste gebruik maakt van de warmwatervoorziening. Of dat iemand zegt, wat een mooi leven heb jij, zeg, thuiswerken. Alsof dat geen werken is. En hoe graag je dan een collega een niet zo vriendelijk antwoord wilt geven maar je nog net op tijd kan inhouden, want het zijn wel collega’s ja, waar je morgen weer iets mee moet bespreken.
Of constateren dat je zelf ook niet echt een vriendin bent om trots op te zijn. De fouten die je maakt. De dingen die je vergeet.
Ik denk eigenlijk dat ik het gewoon een beetje zat bent.
Maar jou niet hoor. Jou raak ik nooit zat.