Ik word belachelijk blij en belachelijk triest van Serious Request. Belachelijk om dat ik niet weet waarom ik er zo blij van word. Het trieste kan ik plaatsen. Zoals dit jaar: blijf met je handen van onze meiden af. ‘Onze meiden’. Stel je voor dat het onze meiden waren die door soldaten of stadsgenoten dagelijks verkracht worden. Dat jij als ouder zegt: ‘doe het maar, want anders zijn we dood’. En dat dan je misbruikte en mishandelde dochter door mensen wordt uitgestoten. Stel je voor dat het onze meiden zijn. Het is te afgrijselijk voor woorden. Die stoere soldaten, zwaar bewapend, zwaar vermomd, ze pakken wat ze pakken kunnen. Met duizend kogels in hun riem hebben ze de macht. Ik word er zo vreselijk kwaad om.
Maar dan dat andere gevoel. Dat absurde blije. Ik noem het bijna gelukkig, ik word gelukkig van het programma. Wat is het? De warmte, de lol, het ergens over gaan, het samen zijn, de mensen, de blijheid, de emoties, de verbondenheid, de muziek? Het is een totaal plaatje waar ik intens van geniet. En ik weet dat er ook genoeg dingen te zeggen zijn tegen het Glazen Huis. Het is makkelijk geven zo, makkelijk om dagen niet te eten als je daarna weer los kan gaan. Misschien is dat zo. Ik word ook blij als ik iets kan geven want het geeft mij een goed gevoel om een ander een goed gevoel te geven. UIteindelijk draait het dan allemaal om jezelf. Maar wat zou het. Als iedereen mee zou doen, voelt iedereen zich goed. Belachelijk goed.
1 reactie
Fantastisch verwoordt An!