Beeldbellen en andere ongemakken

Ik schaam me een beetje want ik had tot voor kort nog nooit geskyped. Je weet wel, bellen en gezien worden. Een cameraatje bovenaan mijn Mac en dan lachen naar elkaar. Dat ‘nooit gedaan’ was een vrije keuze. Ik word niet graag gezien als ik thuis ben.

Communiceren vanuit huis met mijn mail vind ik prima. Ik ben al geen beller laat staan een beeldbeller. De anonimiteit bevalt me, mijn stem niet hoeven te gebruiken maar slechts mijn tien vingers aan het woord laten.

Maar nu ik me begeef in de snelle wereld van mijn nieuwe klanten ben ik de klos. ‘Effe beeldbellen’, stelt hij. ‘Oké’, tik ik stoer terug maar ‘hoe dan’. In een oefensessie met zus M slaak ik verrukte kreetjes. Als een kind zo blij ben ik dat ik haar zie en hoor. Zo verrukt moet ik niet zijn als er echte mensen zijn aan de andere kant natuurlijk, neem ik me voor.

Stick to the plan

Een nieuwe beeldbelafspraak. Ik ben er klaar voor. Totdat mijn klant appt en zegt toch liever langs te komen. ‘Tot zo’, bluf ik. Als een speer ga ik door het huis, opruimen, boenen, afwas in de afwasmachine, vuilniszak wegbrengen, haren van de hond van de bank, kleren aan, schoenen aan. Net op tijd ben ik klaar om de deur te openen voor Klant.

Ik ben er nu wel achter dat skypen zakelijk gezien voordelen heeft. Als je bovenkant maar goed zit. Als dat wat in beeld komt maar oké is, ben je klaar. Al zit ik mijn heerlijk joggingbroek die lubberend haar leeftijd vertelt, al zit ik met mijn heerlijke snoezige pantoffeltjes aan, al staat de afwas er van een week nog: het maakt niet uit. Een strijkplank in de kamer? De aardappels in een pannetje… geen punt.

Als Vriendin ’s avonds een kopje koffie inschenkt roept ze uit ‘Waarom ligt al ons ondergoed achter de koffiemachine?’ Ik leg uit dat ik de gewassen spullen wilde opvouwen maar niet wist waar ik het zo snel moest laten toen er aangebeld werd.

Met mijn ‘geheugen als een zeef’ ben ik wel bij dat we het teruggevonden hebben.