En als je je afvraagt of dat een blog waard is? Volgens Bas wel. Want Bas houdt niet van gepeuter aan zijn lijf. Dingen die echt geen pijn doen, die eigenlijk niets voorstellen, Basje weet overal een drama van te maken. Zijn pootje moet dagelijks, 3 keer ingesmeerd worden omdat hij zijn poot open bijt door de jeuk. Als er iets is waar je niet aan mag komen bij Bas, dan is dat wel zijn poot. Alle vier.
Een dierenarts heeft gezag. Al bij binnenkomst weet onze hond dat er geen ontkomen aan is. Hij aan de riem, de dokter in zijn witte jas die niet houdt van malligheid. Bas ondergaat het lijdzaam en is op dat moment de zieligste hond aller tijden.
Hier in huis heeft hij sluiproutes ontdekt. Zodra hij maar enigszins vermoedt dat er een zalfje aan zit te komen neemt hij de benen. Naar boven, de kast in of nog verder naar boven, in hoekjes waarvan wij niet eens wisten dat we ze hadden, daar zit hij.
Gisteravond waren we hem kwijt. Roepen heeft geen zin want ook al had hij kunnen horen: hij verroert zich niet. Uiteindelijk vinden we hem in de plantenbak, verstopt onder bladeren. Alleen zijn bruine ogen zijn zichtbaar, hij tuurt triest door het groen heen. Zijn ogen spreken boekdelen: ‘Ik ben zielig’. Als Vriendin door het oerwoud worstelt om hem de riem aan te doen en zo iets in handen te hebben om hem daar uit te trekken, blijft hij lijdzaam liggen. Het zalfje zit er daarna in een paar tellen op. Geen centje pijn. Maar morgen doet hij het weer.