Bas wordt oud

Heel lang konden we het volhouden: onze hond toont als een jonge god. Hij springt en rent, hij vangt de bal met zoveel passie alsof hij nog aan zijn carriëre moet beginnen.
Niets is minder waar. Bas is 11. Al een paar weken valt mij op dat zijn koppie veranderd. Er komen rimpels in, de lijnen rond zijn ogen worden dieper en triester, smeren helpt niet meer. Als hij het te druk vindt in de kamer dan trekt hij zich terug, onopvallend zoekt hij een plek om de drukte te ontlopen. Onopvallend is het echter al lang niet meer. Als hij boven in zijn favoriete kamer is (onze slaapkamer) dan kan hij niet meer zo goed op bed springen. Laatst hoorden we een heel raar geluid. Waarschijnlijk heeft hij geprobeerd zich aan het strakke onderlaken op te trekken met als resultaat dat een reep van een paar centimeter over de hele lengte van het bed als een koord op de grond ligt. Nieuwe lakens kopen. Hij jankt, piept, blaft zielig: ‘help me dan toch.” En waar hij eigenlijk niet op bed mag, nooit op bed mocht, peins ik me gek over een oplossing. Een trapje? Een verhoging voor het bed zodat hij makkelijk ‘in kan stappen’, een lanceerapparaat?
Ik hoop dat, als er een tijd komt dat ik mijn bed niet meer zelfstandig in kan, er mensen zijn, die zich het hoofd breken over oplossingen. Dat ze mij niet elders brengen, waar de bedden lager zijn. Gelijkvloers, zeg maar, of erger.