Als je niets met honden hebt: stop met lezen want, ik kan niet anders. nu. Het moet over Bas gaan. Ironisch genoeg schreef ik laatst dat een blog over Bas mij heel veel bezoeken oplevert. Bas was een geliefd onderwerp om over te schrijven. Ik heb toen, nog geen week geleden, alle blogs over Hond Bas, getagd op zijn naam. Dat waren toch heel veel blogs in al die jaren.
Iemand noemde Bas de Facebookhond. Daar ben ik trots op. Bas de facebookhond. En dat je zelfs iemand die niets met beesten heeft, van je hond kan laten houden door je schrijfsels… is bijzonder.
De liefde voor een dier, een hond in ons geval, kan ver gaan. We weten heus wel dat het een beest is, al doen we nog zo ons best om hem op te zadelen met onze grote-mensen-emoties. De hond wordt gevormd door het karakter van het baasje. Zie de hond dan zie je de baas. Bij ons was het meer; zie je de hond, dan zie je de baas. En wij vonden het best.
Nog geen vier jaar geleden was het een jonge God.
Het is akelig stil in huis. Zijn plek is leeg. We komen thuis en er is geen blij gedribbel rond onze voeten. Geen bal die voor ons wordt neergelegd. De mand is weg, zijn kluif, zijn geliefde tennisbal (al was het lang geleden dat hij ’tenniste’). Soms denken we hem te horen. Op de trap. Dat ‘ie even naar beneden gaat om te drinken en dan weer als een jonge god de trap op stuift.
En schuldgevoel. Dan heeft Vriendin het. Dan heb ik het. Dan zegt zij wijze dingen, dan weer ik. Wat een besluit is dat toch. Was zijn lijden wel lijden? Had die nog even meegekund? Ik lees alleen maar dingen die ik wil lezen. Over je niet schuldig voelen, over juist dapper zijn, beter een week te vroeg dan een week te laat, een lijdensweg besparen…
En dan zeggen we tegen elkaar dat we op moeten houden. Met nadenken over zijn laatste blik, zijn prik die pijn deed. Zijn geblaf tegen de lieve dierenarts. Stoppen er mee.
Wat fijn dat wij niet over elkaar hoeven te beslissen.
Wij mensen onder elkaar.
Dat we een eigen stem hebben, een wil en woorden om te delen.