Bang hondje

Bas, onze stoere hond, krijgt een echo in verband met vermoede leverproblemen. Zodra we de onbekende wachtkamer instappen vertrouwt hij het niet meer. De staart gaat tussen de benen, hij trilt onophoudelijk en hijgt als een loopse teef. Hij wil WEG. We vragen ons thuis al af, hoe ze hem in hemelsnaam op de rug krijgen en dat hij dan nog blijft liggen ook. Nou, geen probleem. Met z’n tweeën pakken ze hem vast, draaien hem op zijn zij en vandaar op zijn rug. Vriendin houdt zijn voorpootjes vast en ik zijn achterpootjes. Het is gebeurd voordat we het beseffen. Bas ligt verstijfd en met een doodstil koppie omhoog te staren. Zijn ogen zo groot als een tennisbal. What the f…

Hij wordt geschoren en ingevet met gelei. Dan begint het. De dierenarts vertelt wat hij ziet aan de lichte en donkere vlekken op het scherm. Het gaat tien minuten goed totdat hij iets ziet wat helemaal niet goed is. Een grote tumor in de rechterbijnier die in de grote ader is gegroeid. Onoperabel. De arts vertelt het met mededogen. ‘Ik heb gewoon heel slecht nieuws, mooier kan ik het niet maken’. Er zijn ook positieve berichten. De tumor groeit zeer langzaam dus Bas kan misschien nog een jaar of twee mee. Bas is al oud dus twee jaar erbij zou prachtig zijn. En Bas vertoont niet de kenmerken die bij de ziekte horen. De arts is zo vriendelijk en vertelt zo veel dat wij weggaan alsof we positief nieuws hebben gehoord. Want niet de tumor blijft ‘hangen’.

Wat blijft hangen is dat Bas de prostaat heeft van een jonge God! (Laten nou net wij daar heel blij mee zijn). Hij heeft geen dun velletje maar een stevig, dik elasties vel. Hij heeft spierballen als eeen atleet en geen vetophopingen op de plek van de tumor. Hij is strak en gaaf en zo ontzettend braaf.

We aaien hem nog meer die avond. Bas likt zijn ‘wonden’ schoon. Er hangt een verdrietig wolkje in ons huis.