We zitten hier in Zakynthos in een klein appartementencomplex. Veel Nederlanders. De meesten blijven een week dus we hebben er aardig wat voorbij zien komen. Op de kleine balkonnetjes denk je een klein privé plekje te hebben maar niets is natuurlijk minder waar. Gesprekken zijn letterlijk te volgen. Zoals de twee jonge meiden die bekvechtend hun week volbrengen. De één belt haar moeder en zet haar voor het gemak op de luidspreker. Zo leer je een familie kennen. Zus kan er ook wat van als zij via FaceTime haar kleinzoontje ziet: ‘geef oma eens een kus, mwah, mwah’. Steeds harder worden de klapzoenen, ook van opa. De vertedering buldert over het zwembad, ook van mij, zijn oudtante.
Op het strand maakt een echtpaar zich op voor de lunch. ‘Ik doe geen BH aan’, zegt de vrouw. Ze staat voor haar man. ‘Dat kan toch wel, kijk eens, kan je het zien?’ De man knikt afwezig. Hij kent die borsten onderhand wel. Ik mompel heel zachtjes: ‘loop een klein stukje, meid, dan weten we pas echt of het kan.’