Balans. Vanmorgen keek ik naar het dressoir in onze kamer. Daarop staan drie kaarten en twee rode rozen. Twee van de kaarten zijn rouwkaarten. De andere kaart is een trouwkaart en als ik nog even wacht dan kan ik er het geboortekaartje bij zetten van een prachtig mooi meisje dat gisteren geboren werd.
Hoe mooi kan het leven in beeld worden gebracht? En hoe mooi dat het allemaal samenvalt op ons dressoir.
Ik kijk met een gevoel van melancholie naar de kaarten en ze roepen allemaal hetzelfde op. Dankbaarheid. Een glimlach. Omdat het uiteindelijk allemaal goed is.
En ik zou kunnen liegen over de prachtige rode rozen. Hoe ze geuren, hoe ze in hun volle roodheid aanwezig zijn. Maar ze zijn van plastic. We kregen ze bij ons verrassingsontbijt op onze trouwdag. Ik had niet door dat ze niet echt waren en ging met een mesje aan de slag om er een stukje af te snijden. Toen ik uiteindelijk doorhad dat er niets echt aan de roos was, ging ik er nog meer van houden.
En daarom staan ze tussen de kaarten. Omdat ik ook daarom moet glimlachen.