Gisteren zag ik een reclame over een mueslireep. Een nieuwe. Met pindakaas. En heel even zag ik voor me hoe zo’n productontwikkelaar met allemaal mensen bezig is iets nieuws te produceren. Om mueslireep nummer zoveel aan de mens te kunnen slijten.
Duizenden euro’s om het via de televisie uit te laten zenden. Duizenden euro’s om de reclame te maken en nog eens duizenden euro’s om het product te ontwikkelen. En waarom? Om geld te verdienen natuurlijk.
Vroegah
Ik kan me voorstellen dat je vroeger in zo’n kleine kruidenierswinkel veel sneller klaar was met je boodschappen. Je pakte je koffie, een koekje, een blikje. Klaar. Bij de bakker kocht je brood. Bij de melkboer een volle melk.
Nu trek je je wandelschoenen aan om langs de rekken te lopen waar de koffie staat. Koffie in pakken, in potten, in cups, in pads. Sterke koffie, minder sterk, super sterke koffie. Gewone bonen, extra bonen, espressobonen. Familiepakken koffie, koffie voor als je alleen bent. Koffie met koffiesmaak, met karamelsmaak, koffie met een pikante dropsmaak. Koffie die je met de hand kunt zetten of in een apparaat. Koffie voor een doppio of voor een lungo. Een macchiato, een ristretto. En dan heb ik het nog niet eens over al die landen waar de koffieboon vandaan komt.
Waarom
Geld. Zo simpel en zo dom eigenlijk. Daar spendeer je je werkende leven aan. Het ontwikkelen van producten die we niet nodig hebben. Daar zet je een heel campagneteam op om ons uiteindelijk zover te krijgen dat we denken: ja, dat wil ik ook hebben. Dat moet ik ook hebben. Ik ben zo benieuwd wanneer wij met ons allen is gaan denken: genoeg. Het is genoeg zo. Laten we het spreekwoord eens omdraaien. Niet ‘we zien door de bomen, het bos niet meer’ maar we zien door ‘het bos, de bomen niet meer’.
Ik vind het jammer, zonde, belachelijk en verspilling van tijd, energie en middelen.