ogen die nauwelijks licht kunnen verdragen
laat staan al die vragen van hoe gaat het nu
een knuistje, een vuistje, een zoekende mond naar houvast.
De grimas, een lach of een schreeuw, niemand weet veel
een mama een papa een vragende blik
doen we het goed, wat denk je, doen we het goed?
Geluidjes, een pinkje, een wonder op zich
zo compleet in zijn kleinheid, de fijnheid, het licht
wat moet het toch veel zijn geboren te worden
de bescherming van moeder ineens andersom
van binnen naar buiten
van donker naar licht
van kabbelend leven
naar ogen, gezicht.
Babyblues
vorige blog
2 reacties
Wauw! Prachtig An
x
Prachtige tekst. Twee maanden geleden is ons eerste achterkleinkind geboren, Kayla. Zo klein en lief, echt een groot klein wondertje. Ik heb jouw tekst doorgestuurd naar de jonge ouders. Goed toch?
dag! Gitta.