Ik had gisteren een afspraak in het ziekenhuis, afdeling Neurologie. Ik word gehaald en weet direct: dit is een assistent of neuroloog in opleiding. Moet je drie maanden wachten voordat je aan de beurt bent, krijg je nog niet het echte werk. Ze stelt vragen, hoe straalt de pijn uit, tot waar, tot de kuit, tot de voet, tot de teen, welke teen? Door de hoeveelheid vragen die ze maar op me af blijft vuren krijg ik de neiging om te zeggen: “Weet je wat? Laat maar.” Dan komt ook de echte neuroloog die grappend binnenkomt. Boodschap: niets dat duidt op iets neurologisch. Succes en zoek het maar uit. Of nee, eerlijk zijn, de tip om eens naar een orthopeed te gaan. Laat ik daar nu het afgelopen jaar vaker zijn geweest dan me lief is, maar ja, ander deelgebiedje!
Twee maanden geleden had ik een KNO arts-assistent, die zo zenuwachtig was dat zijn apparaatje om in mijn oor en neus te kijken in mijn oor trilde en hij mijn trommelvlies zowat scheurde.
Ooit heb ik een fysiotherapeut gehad die nog niet klaar was om mensen aan te raken. En echt, zo erg ben ik niet. Ik zoek een tovenaar. Iemand die drie keer met zijn stokje tikt et voila: weer zo gezond als een scharrelkip.
Assistenten
vorige blog
2 reacties
Misschien eens een foto of MRI van je rug laten maken. Die fysiotherapeuten hadden toch een idee? De assistent neuroloog stelde de goede vragen, heet anamnese afnemen,om uit te zoeken of er een hernia zit en zo ja op welk niveau. Dat heeft te maken met uitstralingsgebied naar knie, kuit of teen. Zelfs ik wist al dat je geen hernia had. Je orthopeed had ook beter moeten weten. Sterkte!
Als je die tovenaar gevonden hebt, geef dan even een gil, kan ie ook even op mijn rug tikken.