Asscher, Samsom, Monasch: één pot nat?

Een één voor één schuiven ze weer aan. De voornamelijk mannen die tijdens talkshows hun mening geven over ’t een en ander. Dit keer de strijd om het leiderschap van de PvdA. Ze zijn bang, zeggen ze, dat het verhaal van de ene, het verhaal van de ander is.

Dat is wel te hopen. Ze zijn toch allemaal van dezelfde partij dus het zou wat zijn als Samsom wel de deuren wil openen en Ascher ze wil sluiten. De PvdA was altijd mijn partij en nu denk ik weer (Samsom…) ‘nu doet u het weer’. Ik was er uit. Geen PvdA meer voor mij. Maar nu valt er ineens weer iets te kiezen, een man, een gezicht, een persoonlijkheid. Een handige en onontkoombaar besluit deze meerdere prinsen voor de troon. Lager dan 9 zetels kan het niet, ze hebben niets te verliezen behalve hun iniminipini egootjes.

Asscher spreekt mij aan. Hoewel in zijn gezicht altijd iets klagerigs te bespeuren valt, lijkt hij mij een standvastig man, sociaal, bewogen, welbespraakt, netjes.
Monasch kende ik eerlijk gezegd niet. Een vechter lijkt me, iemand die het helemaal anders wil doen. Maar te onbekend vrees ik voor het grote publiek.
Mijn lidmaatschap van de PvdA heb ik opgezegd. Nu kan ik voor twee euro weer lid worden en mag ik stemmen. Maar ik moet daarna zelf mijn lidmaatschap weer beëindigen. Ik begin er niet aan. Zo zit ik nu nog steeds vast aan de betaling van allemaal liefdadigheidsinstellingen die ik echt elk moment zelf zou kunnen opzeggen… maar het dus niet doe, want waar was het ook al weer van?

Een nette campagne gaat het worden. Dat is in voorkamertjes besproken. Maar Monasch was daar niet voor uitgenodigd. Dus hij kan het spel op zijn eigen wijze spelen. Hard. Het wordt er op of er onder voor de PvdA. Ik weet nog niet wat ik beter vind.