We hebben gekeken, Vriendin en ik naar onze oranje leeuwinnen. Ik heb het over voetbal, Nederland tegen China. De trainer van de dames was teleurgesteld door het verlies in de negentigste minuut en eerlijk is eerlijk, dat had net even beter kunnen aflopen maar China verdiende het wel, die overwinning. De Chinese meiden voetbalden goed, mooie combinaties, mooie schoten, mooie opbouw. Nederland trapte weg en erger, liepen elkaar in de weg.
Ik had vooral te doen met Frank Snoeks, de commentator van de NOS die veel belangrijke wedstrijden mag verslaan. Bloedserieus was hij. Daar krijgt hij ook dik voor betaald. Frank vond het ook niet goed. Frank vond het heel matig maar dat kan je niet zeggen want vrouwenvoetbal moet serieus worden genomen. Beter dan twaalfde seniorenelftal uit Lutjebroek was het niet. Sorry vrouwen. Ik ben trots op vrouwenvoetbal, ben zelfs jaloers want ik waan mij een van de best verloren voetbalster ooit. ‘Ik ben misschien te laat geboren’, zong Ramses al. Maar we hebben nog een lange weg af te leggen en dat geeft helemaal niet. Vrouwen komen er aan en over een jaar of wat stromen de stadions vol, kleurt Nederland oranje en zingen we luidkeels We houden van Oranje als onze vrouwen de beker mee naar huis nemen.
Ze moeten nog tegen Canada en wonderen zijn de wereld niet uit. Hopelijk hebben ze de angst dan uit hun benen gespeeld, zijn ze dat gevoel van ‘wij zijn klein en jullie zijn groot’, kwijt en gaat ze voetballen zoals ze echt kunnen.
Vanavond moeten de mannen.