Ooit koos ik voor een opleiding Kinderverzorging. Ik had niet echt iets met kinderen maar wel met mijn tweelingzus en zij ging dat doen. Een leuke opleiding die ik spelend, zingen en fluitend haalde. Er was een ander meisje in mijn klas die het niet haalde. Zij kon niet zo goed leren. Maar wat was zij fantastisch met kinderen. De liefde, de lol, de zingeving spatte er vanaf. Misschien was dat wel het eerste moment dat ik geconfronteerd werd met het hogere belang van hersens ten opzichte van menselijke kwaliteiten. Oneerlijk vond ik.
Het belang dat wij toekennen aan verstand en de manier waarop we het gebruiken wordt voornamelijk uitbetaald in meer centen en een leukere baan. En die leukere baan biedt vaak meer vrijheid en zelfstandigheid. Ook meer verantwoordelijkheid natuurlijk maar ook dat hoort bij het ‘leuke’ van de baan. We hebben er voor gekozen om intellect beter te belonen, alsof het een verdienste is.
Op het werk reorganiseren we. Ruim honderd communicatiemedewerkers komen samen in één directie. Adviseurs: gewoon, medior en senior. De meesten schikken zich te pletter als ze terug lezen in welke functie zij geplaatst gaan worden. Huh, gewoon adviseur, maar ik doe toch ook al die dingen die een medior doet, of een senior?
Tijdens een bijeenkomst wordt verteld waarom dat is. Voorzichtig, rollen er zachte woorden uit de P&O-mond met een hardere betekenis, (vrij vertaald): ‘Misschien doe je wel hetzelfde maar is de dienst waarvoor jij werkt van een ander kaliber. Een uitvoerende dienst is wel even wat anders dan een beleid-bepalende dienst. Als medior adviseur ben je misschien wel gewoon een uitvoerende miep met een mooie functienaam. Wie denk jij wel dat je bent?
Natuurlijk zijn er slechts enkele adviseurs tevreden met dit antwoord. Van de acht diensten blijken er ineens zes uitvoerend te zijn. Dus appels en peren kan je niet vergelijken maar appels en appels blijkbaar ook niet.
Dit gaat trouwens niet over mij. Ik ben slechts een tekstmiep bij een uitvoerende dienst. Miep, miep.