Ape: film die onder de huid kruipt

Ape is een Zweedse thriller die alleen in filmhuizen heeft gedraaid. Gisteravond zag ik hem thuis. Na de eerste tien minuten blijf je geboeid kijken maar ook zit je met een vaag gevoel van onrust, wat moet ik hier mee, waar leidt dit toe. Ik zoek naar informatie over deze film en die informatie belooft dat het zo vaag blijft maar dat de film iets met je doet, ook nog dagen later.

Dat is zo. We volgen een man, een rij-instructeur en het eerste shot zien we hem ontwaken in een plas bloed. Hij lijkt verbaasd en hevig van slag. We zien hem op de vlucht slaan. Door dat we alleen alles vanuit zijn perspectief zien worden we niet veel wijzer. Hij weet immers alles al dus waarom zou hij dat hardop zeggen. Ook tijdens telefoongesprekken horen we enkel zijn reacties en die geven weer niet veel bloot. We zien een huis waar hij de weg kent, waar een lijk ligt, onder het bloed. We nemen aan dat dat zijn vrouw is. We horen een kind ‘papa’ roepen. Een jongen van een jaar of negen die ook ernstig gewond is. Hij brengt het kind naar het ziekenhuis.

Heeft hij het gedaan? We voelen zijn angsten, zijn wanhoop, zijn gekte. Zijn stilte, de manier waarop hij kijkt, zorgen er voor dat je hem liever uit de weg gaat maar wij als kijker kunnen dat niet. Je zou mensen willen waarschuwen voor hem. Zo zie je een scene waarin hij bij een kraam koffie bestelt. Zijn bestelling wordt minstens vijf keer onderbroken door een vraag: groot of klein? Suiker? Melk? Meenemen?
Bij elke vraag zie je zijn irritatie toenemen en je voelt dat hij op ontploffen staat. ‘Houd je mond, mens, geef hem die koffie’, dat is wat je zou willen zeggen. Misschien heb ik het wel gezegd.

Een film blijft bij mij nooit lang hangen. Deze wel. Niet de film maar de beklemming. Vragen. Waarom en is hij het wel? Je ziet een beeld van hem, terug in het huis waar hij is opgegroeid. Hij kruipt daar door een opening en komt op een soort van zolder. Daar staan zijn racebaan en speelgoed nog. Hij laat de auto over het circuit rijden en zelfs dat is beangstigend.

Je kan het niet van je afschudden. Ook nu nog niet. Vooral de onschuld van een kind dat met zijn trein speelt en de herhaling als hij dat als oudere man opnieuw doet. Waar is de onschuld gebleven?