Twee mannen die niets maar dan ook niets met elkaar gemeen hebben. Dacht ik. Gisteravond switchte ik heen en weer tussen Vijf jaar later van Pauw met priester Antoine Bodar en de cabaretshow van Richard Groenendijk.
De ene man een intellectueel met mooie volzinnen en een erudiete uitstraling, de andere man een dikke Rotterdammer met platte humor en typetjes die mijn hart niet raken. Dacht ik.
Ik lach bijna nooit bij lollig bedoelde theatervoorstellingen. Dan moet je van goede huize komen om mij hardop te laten lachen. Vriendin heeft gisteravond ook zeker drie keer mijn hoofd gevoeld want ik heb hardop gelachen. Niet één keer, maar vaak zelfs. Wat vond ik die Groenendijk grappig. Gedurfd, brutaal, grof en heel kwetsbaar. En wat een mooie stem en mooie liedteksten. Ik ben dus om.
En dan Antoine Bodar, de bekendste priester in Nederland volgens mij. Met zijn precieze woorden, afstandelijkheid en beschouwingen. Maar ook: zo kwetsbaar. Twee mannen die helemaal op hun eigen wijze in hun hart laten kijken. Bodar heeft een boek geschreven: Ongeordende liefde. Ongeordend is niet fout of verkeerd, het is wat het woord zegt: ongeordend. Hij kent zelf dat gevoel van ongeordende liefde, heeft homoseksuele verlangens die hij natuurlijk niet vervult.
En dan Groenendijk die komisch zijn eerste keer vertelt, nee, bijna laat zien hoe hij genomen wordt op de boekenafdeling van de Bijenkorf. Hilarische scene waarin zijn witte goud eindelijk stroomt.
Ik was er stil van. Ook toen hij ging zingen. ‘Loop een eindje met me mee’. Niet altijd want dat wil hij niet. Zo dichtbij zijn bij iemand die waarschijnlijk ook weer ooit weggaat.
Twee mannen die voor mij het kerstgevoel nog meer diepgang geven. Net zoals die prachtige foto van die bloem. De overeenkomst: kwetsbaarheid. Dat nog maar veel mensen zich kwetsbaar mogen opstellen in het nieuwe jaar.