Vakantie. De periode van het zalige-niets-doen is aangebroken. De zon schijnt veel en vaak en het wordt hier, in het IJspaleis, stiller en stiller. Als je, zoals ik, heel vroeg begint, lijken de lange, smalle gangen op die in ziekenhuizen en verwacht je achter de gesloten deuren, een hoestje, een kuchje? Maar niets, als ik de deur open zie ik geen patiënten maar lege flex-bureaus. Zelfs de vraag: ‘waar gaan we vandaag eens zitten’, hoeft niet gesteld te worden. Je kan in je eentje een stoelendans doen.
Dan loggen we in en start het Werknetscherm op. Laat daar dan in hemelsnaam iets gebeurd zijn. Maar ik lees berichten die er vorige week ook al stonden. Niet alleen gemeentebreed, ook met mijn eigen dienstberichten is het droef gesteld. Zelfs bij Storingen en Werkzaamheden is er niets nuttigs te melden. Another dull day at the office.
Maar wat een heerlijke dull day. Om ons heen gebeurt er zo veel dat het ook wel even lekker is om ergens te zijn waar geen nieuws te melden is. Niets noemenswaardig behalve dan dat de snoeppot is gevuld en dat het veilig was, onderweg hier naar toe.