Anne en Eberhard

Soms heb je gewoon verdriet. Om wat er dicht om je heen gebeurt. Soms ook omdat iets dichtbij komt. Zonder persoonlijke betrokkenheid want ik ken Anne niet. Ik ken Eberhard niet. Maar toch is er dat trieste gevoel, die sluier van beneveld zijn.

Anne ging fietsen. Ze maakt nog een grappig selfie. Verregend ziet ze eruit met iets van een glimlach in haar ogen. Dan verdwijnt ze spoorloos. Anne is weg. Haar spullen worden gevonden. En je weet, je voelt: dat belooft niet veel goeds. Er gebeuren vaker vreselijk dingen dus waarom maakt deze verdwijning zoveel los?
Gewoon omdat Anne iedereen kan zijn die ik ken. Een buurmeisje, een nichtje, een vriendin, een zus, een moeder. Zij is iedere Hollandse meid die even gaat fietsen en er wordt wat afgefietst in ons landje.

Pas op

Het maakt dat ik tegen iedereen wil zeggen: ‘Doe je voorzichtig?’. ‘Laat je iets van je horen?’ en ‘Ga niet alleen in het donker’. Vriendin laat ’s avonds laat Ami uit in het parkje. Dat wil ik niet meer. Er zijn heel veel Anne’s maar er zijn ook heel veel gekken. Mannen vaak helaas die ‘in het donker wel doen wat overdag niet kan’. Wat wens ik dat Anne gewoon met de noorderzon is vertrokken. Een waas aan sporen heeft achtergelaten en is verdwenen omdat ze daar reden voor had. Wat wens ik dat.

Burgervader

En dan overlijdt Eberhard van der Laan, niet mijn burgemeester maar wat ik hem graag gehad als ‘burgervader’, zoals hij nu liefkozend wordt genoemd. We wisten dat hij zou overlijden maar de werkelijkheid is anders dan een verwachting. In programma’s wordt hij respectvol herdacht en ik kan en mag daar niets aan toevoegen. Soms heb je geen recht om iets te zeggen. Maar voelen is vrij en dat mag ik volop. Vorige week schreef ik over een zoete pijn. En de zoetheid heeft te maken met de warmte die Van der Laan uitstraalde. Hoe gewoon hij was. Hoe normaal. Hoe vreselijk normaal voor een politicus.

Normaal

Ik las net een column van Bas Heijne. Hij schrijft dat Van der Laan eigenlijk die burgemeester en politicus was die iedereen zou moeten zijn.
Dat wij dat zo bijzonder vinden is eigenlijk heel treurig. Dat er maar zo weinig voorbeelden zijn van dit soort grote mannen of mevrouwen, dat we ‘normaal’ verheffen tot bovenmenselijk. Dat warmte en nabijheid, eerlijk en oprecht slechts voorbehouden zijn aan de enkeling die het kan dragen. Die niets te verliezen heeft.
Maar er is wel verloren. Een gezin verloor een man en vader. Een stad verloor hun verbinder. Een land verloor een ongewone man.

Winst

Maar er is ook gewonnen. Als we straks een burgemeester mogen kiezen, waar ik eigenlijk op tegen ben maar als het dan toch moet, dan kiezen we natuurlijk voor iemand als Van der Laan. Voor een burgemeester waar je hart even van open gaat. Iemand die jou in de ogen kijkt en jou groet als je bijvoorbeeld in dezelfde lift staat. Als ex-ambtenaar van Den Haag ken ik dat soort ongemakkelijke momenten.
Door Van der laan weten we nu allemaal veel beter wat we wel en vooral wat we niet willen.

Als ik naar buiten kijk zie ik de troosteloze grijsheid van een gewone zaterdag en besef hoe gewone mensen kleur kunnen geven aan het leven. Anne en Eberhard. Ze leefden nog lang en gelukkig.